ИСЕЧОЦИ ОД ДНЕВНИКОТ ОД НАШЕТО ПАТУВАЊЕ ПО ШВЕДСКА  
– во обратен хронолошки ред

Kако што им пишувавме на нашата е-маил листа.

Хомолоби или хомомафија?  

Среда, 13. септември, 2006.
После недела дена реалтивно нормални активности и возење по нашата убава Шведска, еве се случи повторно. Овој пат ова беше сосем различна средба. Поинаква, бидејќи никогаш не го сретнавме сторителот. Седевме во колата и бевме спремни да си одиме од бензинската пумпа во Helsingborg. Наеднаш задното стакло на комбето пукна под силниот удар. Откако накратко се погледнавме, се свртев и преку скршениот прозор му го видов грбот на човекот кој трчаше колку што е можно побргу. Сето тоа се случи толку на брзин така да успеа да избега. Всушност, никој не би требало да го рискира животот или да биде сериозно повреден во обид да се фати луд човер заради разбиено стакло на автомобилот. Не вреди.

Но, оваа случка ме наведе на тоа да одлучам да го прекинам ова патување. Овој пат камен во дијаметар од 16 цм го скрши задното стакло на колата со голема брзина. Со одби од еден потпирач на задниoт ред на седиштата, затоа никогаш не стигна кај нас што седевме напред. Овој пат беше само камен, но кој знае, следиот пат може да биде куршум. Тогаш ниту стаклата на возилото, ниту заштитните одела (што ги купивме од "Militärlagret" во Landskrona пред нашето патување и ги носиме без исклучок после нападот мноштвото во Umeå; види датум 29. август поудолу) нема да може да го сопре куршумот. Бидејќи сум јас тој кој треба да ја заштити својата жена одлучив дека е доста, иако таа беше спремна да оди понатаму. Ќе ги проупуштима последните шест градови во областа Skåne. После случката во Linköping (види 5. септември) во позадина видовме полициски возила, очигледно обидувајќи се да спречат вакви случаеви. Во Skövde од втора рака ни потврдија дека таму биле присутни баш заради тоа. Секако, ние бевме благодарни на тоа. Но, и нивната помош има граници. 

Сепак, прашањето кое останува неразјаснето е дали имаме врска со агресивното хомолоби или нешто сличко на хомомафија во Шведска? Претседателот на RFSL, Sören Andersson, кажал за мене во Dagen (дневни новини) дека "e ужасно тоа што некоја личност во себе носи толку омраза ". Исто така изјавува дека RFSL се оградува од нападите врз нас (што е за пофалба), иако тој “би можел да ги разбере таквите дејсвтија“; изјава која очигледно го ослабнува неговото отфрлување на насилство (што не е толку за пофалба). Се согласувам дека не можеме да ја обвиниме RFSL заради нелегалното делување на неколкумина, како што и сите луѓе што не ја сакаат RFSL не можат да бидат одговорни за нелегалните делувања против хомосексуалци. Но, важно е за оние во водството од обете страни да заземат цврст став против подбуцнувањата насилстовото и омаловажувањата. Секако, ниту една организација не може да влијае на делувањето на сите свои членови за сето време. На пример, разбирливо е дека RFSL имал некакво влијание на фестивалот на хомосексуалците во Стокхолм. Тогаш, како е можно да дозволиле настан на екстравагантност во тек на фестивалот, каде што гостите играле пикадо со сликите на Ulf Ekman, Alf Svensson и Папата? Aко тоа не е подбоцнување, тогаш што е тоа? Папата има постојано околу себе телохранители, но како се чувствувале другите двајца господини?

Нешто што господин Andersson и RFSL мораат да разберат е дека во слободно и отворено општесто не постои начин како да се спречат родителите да бидат информаирани за тоа: 1) како можат да ја спречат можната појава на хомосексуалност кај своите деца, ако така сакаат, 2) дека хомосексуалноста не се наследува генетски и (дека) 3) опис на хомосексуалниот начин на живење врз основа на информациите кои го дава RFSL, како и други сомнителни статистики. На тој чачин родителите можат да донесат информаирана одлука за тоа што е пожелна сексуална ориентација за своите малечки. 

Исто така можеме да спомнеме дека се обидовме да купиме простор за огласување на нашата веб-страна во 42 локлани весници, од кои 28 прифатија, а 14 не. Рамен однос 2:1. Се изненадивме со високиот степен на прифатеност. Можеби било така бидејќи никогаш не сме се огласувале во трите големи градски подрачја бидејќи мислевме дека луѓето во провинциите нема да бидат толку заклучани во „политичката коректност„ како што се медиумите во големите градови. Степенот на прифатеност беше поголем на почетокот, а помал на крајот. Тоа е можеби заради тоа што хомолобито го зголемил притисокот на новините (кој што се зголемувал со времето) за да не го прифатат огласот. Како и што се предвидуваше, некои новини беа критизирани после пуштањето на огласот. Чувме за една новина (Nya Wermlandstidningen) која застанала цврство и ја бранела својата позиција да дозволи различни гласови да се чујат (читај: слобода на изразување). Други новини попуштија под притисокот. Други две новини го повлекле огласот, после два пати штампање, бидејќи примиле жалби.

На кратко, сакаме да се заблагодариме на сите прекрасни луѓе што ги сретнавме на нашето патување по Шведска. И на оние кои не поддржуваат и на оние кои ни поставуваа прашања во вркса со она што го зборувавме и правевме. Луѓето што ги сретнавме лично, по пат на електронска пошта или електронски. Им посакуваме се најдобро. Дури и на оние што ни сметаа.   

Вторник, 5. септември, 2006.  -  уште повеќе напади
Денеска околу пладне бевме во Linköping. Тоа е град каде се произведуваат воени авиони за Шведското воено воздухопловство. Шведска (која има само околу 9 милиони становници) е една од ретките земји изграна да произведува авиони за воени цели. Тука наидовме скоро на слична ситуација. Штотуку го паркиравме возилото и отидовме да јадеме нешто во еден fast food, и наеднаш се појави една група на луѓе и почна да не малтерираат. Овој пат не следеа до ресторанот со викање (мислам викаа колку што им дозволуваше грлото) и натрупуваа разни псовки против мојата жена и против мене. Во исто време, други вандалски го „обработеа„ нашиот автомобил паркиран на паркиралиште како би можеле сите да го видат тоа. Муштериите се чудеа што се случува. Тогаш го напуштија ресторанот, а јас излегов надвор да сликам како ни го уништуваат возилото. Тогаш се вратија со јасна намера да не повредат нас. Еден од муштериите, кој на шанкот однадвор го имаше порачено своето јаденје (drive-through), повика полиција. Кога полицијата дојде разјарената маса веќе беше разотидена. После утврдувањето на случајот – со помош на сведоци – дека се случила незаконско заканување (шв. "olaga hot"), немаа избор освен да напишат изјава, ни рекоа. Ние немавме избор, освен да соработуваме. И ние сите мораме да соработуваме со власитите како би го оддржале законот и редот. Секако, благодарни сме му на човекот што ја повикал полицијата кога видел што се случило. Но, ние всушност не сакаме да покренеме тужба против луѓето што не нападнаа и што го вандализираа нашето возило. Кон таквите имаме искрено сочувство и би сакале некако да им помогнеме.

.

При крај на нашето патување по Шведска го примивме следното писмо од Linköping:

----- Oригинална порака -----

Oд: "пријател" <antifa@linkoping>
Дo: <xxxxxxxxxxxxxxxt>
Испратено: петок, 15 септември, 2006, 2:55
Тема: E-маил за Amoso – ќе ве убиеме 

(на шведски) kompis skriver:
så länge ni sprider eran propaganda så ska vi se till att ni inte visar er här och om ni gör det så kan döden vara det ni bör räkna med ERA ÄCKLIGA JÄVLA KRISTNA FUNDAMENTALIST SVIN...HOPPAS ATT VI SES ///AFA linköping 

"Пријател пишува:
се додека ја ширите вашата пропаганда ќе се потрудиме да не се појавите тука, а ако се појавите слободно сметајте на смрт заедно со ВАШИТЕ ОДВРАТНИ ПРОКЛЕТИ ХРИСТИЈАНСКИ ФУНДАМЕНТАЛНИ СВИЊИ ... СЕ НАДЕВАМЕ ДЕКА НАСКОРО ЌЕ СЕ СРЕТНЕМЕ /// AFA Linköping 

Цел на ова патување е да ги досегнеме родителите и да ги информираме во врска со тоа што треба да направат за своите деца (поготово за момчињата) за да им помогнат во развојот на машкоста и во избегнувањето од хомосексуалност. Ми се чини дека мал број на луѓе се загрижени за потребите на малите деца помеѓу нас. На хомосексуалците и на нивното снажно лоби достапни им се сите врсти на моќ (медиуми, политика, финансии, па дури и омаловажување). Навистина многу силни гласови. Но, малите помеѓу нас – и сега и во идните генерации – имаат многу мал број на возрасни луѓе што се на нивна страна и што ќе им помогнат да ја избегнат збунетоста за полот. Никогаш тоа не било поочигледно отколку кога Шведскиот парламент ("Riksdag"), на 5. јуни 2002. со поголемо мнозинство ја изгласа дозволата со која хомосексуалците можат да посвојуваат деца (види веб-страна Мит 2 точка 4. Парада на срамот). 
Во секој случај, по разговорот со полицијата можевме да им дадеме литература на три заинтересирани родители, што стрпливо чекаа. Тоа што не мачи нас, е тоа што не знаеме колку родители се уплашени или не сакаат да ни пријдат кога ќе го видат насилството на напаѓачите. Конечно, пред да си отидеме, љубезниот полицаец ни кажа како можеме со самолаплива трака „да го поправиме“ нашиот автомобил и законски да го возиме по патот.   
Еден викенд пред да дојдеме во Linköping градот веќе ги преживеал уличните борби помеѓу Неонацистите и хомосексуалците за време на љубобната парада, што ја организираа хомосексуалците. Учесниците од двата табора биле уапсени, но покасно и ослободени. Хомосексуалното лоби ги повикал имигрантите од останатите земји да учествуваат на парадата, но RFSL се жалеле преку медиумите заради тоа што поканетите не се појавиа. Ова е слично на трендот во САД, каде што хомосексуалното лоби сака да се идентификува како соработник во движењето за граѓански права на црнците, но не се добредојдени.   

Недела, 3. септември 2006.  -  хомолобито и понатаму напаѓа
Денеска околу пладне го посетивме Кралскиот дворец во Стокхолм. Се случи и промената на гардата проследена со сите церемонии. Мојата жена забележила дека едно младо момче не следи. Повикувајќи ги останатите преку телефон успеа да собере значајан број на насилници, кои наскоро не следеа каде и да се шетавме по дворецот. Било да е тоа во продавница за сувенири, било да сме во група со другите итн., не можевме да се ослободиме од нив. Секогаш беа на само неколку чекори зад нас. Еден од нив со црвени букви напиша на маицата „Осудете се да ги чепнете хомосексуалците“ (шв. Våga Böga). Бидејќи не можевме да се ослободиме од нив, имав чувство дека ќе биде бурно. Се додека сме помеѓу останатите луѓе, веројатно се ќе биде во ред, но нашиот автомобил беше на паркиралиштето блиску до дворецот на доста изолирано место. Се загрижив многу дека би можел некој насилно да влезе во нашиот автомобил и да го вандализира. Покажав кон насилниците на чуварот и го замолив ако би можело некој да не испрати до автомобилот, како не би не повредиле. Тој не упати на друго место во дворецот, но таму немаше чувар. Кога се вративме кај него, додека и понатаму некои насилни хомосексуалци не следеа, тој рече: „Гледам за што се работи, но јас тука неможам да направам ништо“. Кога сите туристи почнаа да си заминуваат по размената на гардата и да одат до паркиралиштето, ние ја искористивме можноста и потрачавме кон автомобилот. Овој пат насилната група не успеа да ги искине штампаните материјали од нашиот автомобил (мојата жена во овој случај ги врзала со лацни кутиите за каросеријата на автомобилот). Сепак, искинале еден од нашите знакови.

На пат назад до хотелот, и кажав на жена ми дека не сакам да доживувам повеќе вакви инциденти и предложив да не се запираме повеќе на најавените места, каде што сме ранливи на нападите на хомолонито. Но, таа одговори дека промената на планот во овој случај би значило дека сме попуштиле под заканите на хомолобито и на некој начин со то би им признале одредена победа. Тоа им се случило на сите кои се уплашиле од нивните напади. Небиле тоа секогаш физички напади или навреди, како што тоа беше кај нас, но често ги нарекувале неофашисти, хомофоби итн, или се обиделе да уништат нечии бизнис или кариера. Мојата жена сакаше ние да се придржуваме кон планот. Таа е добар добрец. Понекогаш се чувствуваме како сме единствени во Шведска што се интересираат за денештите и за идните деца, обидувајќи се да спречиме да не паднат во стапица на хомосексуалниот начин на живеење. Овие јадни дечиња немаат ничија поддршка. Од друга страна, хомолобито има екстремно силен глас во медиумите и политиката. Разбравме дека на луѓе како нас гледаат како на непријатели што го напаѓаат нивниот терет на регрутирање на други како би растеле и понатаму. Секоја година околу 2000 момчиња во Шведска – во период на збунетоста со полот, што тие самите не го предизвикале – го прифаќаат ваквиот начин на живеење.    

Четврток, 31. август 2006.  -  разочарување (скоро)
Вечерва го посетивме Eskilstuna во средниот дел на Шведска. Додека вечеравме, едно момче ни пријде и не замоли да му дадеме нешто од нашиот штампан материјал. Го замоливме да не следи до паркиралиштето, што тој го и направи. Кога излегов од автомобилот како би се поздравил со него тој не сакаше да се ракува. Всушност почна да ме навредува и веднаш ми беше јасно дека тој воопшто не беше заинтересиран за нашите материјали. Во истиот момент некои други млади луѓе се појавија од никаде и почнаа да се движат према нас. Не сакав да се повтори инцидентот од Umeå, човечки ги поздравивме и отидовме. Но, кога се вративме во нашиот хотел во Strängnäs истата вечер, примивме е-маил од човекот кој беше дојден од Hallstahammar во Eskilstuna како би добил нашал литература, но за жал ние отидовме пред да успее да не сретне. Заради ова длабоко жалиме и одлучивме да размислиме малку подобро за тоа како би ги досегнале луѓето што сакаме да ги досегнеме (т.е. родителите). Личноста што ни испрати е-маил таа вечер не праша колку долгу ќе биде достапна и активна нашата веб-страна бидејќи беше започнат превод на друг јазик. Му одговорив: Засекогаш! Ми рече дека насилниците од Eskilstuna изгледа дека биле од ССУ (SSU) и сакале да му го дадат од нивниот материјал. Рече: „веројатно не ви кажаа никакви убави зборови“ и дека ја разбрал нашата реакција.   

Вторник, 29. август 2006.  -  напади на хомолобито

Макар што нашата порака е насочена кон шведските родители (наша целна група) изгледа дека хомолобито (воглавном претставувано од RFSL) мобилизирало сили како би ги попречувале нашите активности. Се сомневаме дека тоа е заради тоа што го изложивме оној валкан материјал од нивната веб-страна и нивните препораки до луѓето во Шведска како да ги употребуваат нелегалните дроги.. 

Вчера (28. август) го посетивме градот Umeå во северна Шведкса. Пред тоа истиот ден отидов на аеродромот во Umeå по својата жена. Се врати како би ми се придружила после недела дена чување на внуците во Калифорнија. Додека се возевме до хотелот од аеродромот и реков како очекувам доста одмор и неколку дена релаксирачко возење. Немав врска што ќе се случи таа вечер. Додека се возевме кон нашето најавено место, McDonalds во предрадието на Umeå, забележивме необично големо мноштво на собрани луѓе. Врз основа на слично искуство од минатото, свативме дека таму не се само родителите, туку и оние кои сакаат да ја спречат нашата дистрибуцуја на штампан материјал на заинтересираните родители. Но, не ни очекувавме колку зло и омраза ќе покажат овие насилни луѓе. По вечерата бевме спремни да разговараме и прашавме кој е родител помеѓу овие луѓе (око 30 луѓе). Таму беа 4 родители или две двојки на родители што беа дојдени заради нашата литература, која радо им ја дадовме. Тогаш, кога бевме спремни да си одиме, остатокот од мноштвото (хомосексуалци и нивни активисти) се собраа околу мене и затоа неможев да влезам во автомобил. Навистина морав да се борам како би влегол. Очигледно нивниот план беше додека едни би не спречувале да влеземе во автомобилот, останатите би го отвориле багажникот и би ги извадиле материјалите од кутиите и ДВД-ите и би ги згазиле. Се што можевме ние да направиме беше беспомошно гледање што се случува. Беа некаде помеѓу 20 и 30 против мојата жена и против мене. После сиот тој неред си отидоа. Им го покажав мобилниот па дури иако никогаш не ја повикав полицијата, можеби помислија дека сум ја повикал. По собирањето на растуреното и спасување на она што можеше да се спаси – со помош на исто така изненадените родители што беа дојдени заради материјалот – го напуштивме тоа подрачје. Но, демонстраторите ни го блокираа патот на тој начин што направија ланац од луѓе. Додека им се доближувавме не нападнаа со камења и ја оштетија каросеријата на автомобилот.

Таму се наоѓаше и еден радио-известувач додека сето ова се случуваше. Од моментот кога почна да ни се приближува, судејќи по се, можевме да процениме дека и таа била на нивна страна. Држејќи сe до нашиот план (да не даваме интервју на толку насилните и пристрасните шведски медиуми), не прифативме интервју, на што таа многу се разочара. Сепак, по ова уништување ја праша мојата жена за мислење во врска со тоа што таа мисли дека се случило. На ова мојата жена кратко одговори: „Уште полоши работи можеа да се случат”.

Повеќе може да прочитат за нападите на хомолобито во Шведска врз оние со кои не се согласуваат под Мит број 2 точка 7. Вистинска трагедија во сето ова не е тоа што ни се случи на нас и на нашиот автомобил. Трагедијата е во содомистичкото однесување што сега е надвладувачко во Шведска.

Дадовме серија на огласи во градските локални весници (Västerbottens-kuriren) за време на четири дена (од среда до сабота) недела дена пред нашето доаѓање. Во четврток ми се јавија од весникот, за да ми кажат дека последните два дена ќе го повлечат огласот. Ги прашав дали е тоа заради притисокот и одговорот беше позитивен. Вчера навечер пред McDonalds сватив зошто не се осудиле да неогласуваат. Лесно е да се свати дека на хомосексуалното лоби воопшто не му е проблем да ми наштети на еден мал локален весник. Во процесот на слобода на изразувањето Шведска настрада од уште едно проклетство. 

Некој ни рече дека би требало овој инцидент да го пријавиме во полицијата. Но, тешко е да пријавите некого за кого имате сочувство. Луѓето во хомолобито не се нашите непријатели. Ни оддалеку. Се грижиме за нив како за сите останати човечки битија. Во исто време еднакво важно е да ги известиме родителите за сите работи што можат да ги направат како би влијаеле на идната сексуална ориентација на своите деца и внучиња.  

Сабота, 26. август 2006 – бројот на интервјуа опаѓа
Драги пријатели,
Касно неделно попладне е (шведско време).
Разговарав со жената по телефон и таа сите вас ве поздравува. Мислам дека тоа е во ред, бидејќи се наоѓам на висока точка – зборувајќи географски – на нашето патување во Шведска. Сега сум во Haparanda (Haaparanta на фински). Тоа е отприлика најсеверното место каде можете да отидете. 

Во северна Шведска голем број на луѓе живеат и најголемите економски активности се случуваат на источното крајбрежје на Балтичкото море. Haparanda е најсеверниот град кој се граничи со Финска, иако границата оди понатаму во внатрешноста и понатаму. Толку северено сонцето никогаш не заоѓа кој крајот на јуни и почетокот на јули, но во ова време на годината се смрачува, но не е претемно. Тогаш за неколку месеци постанува многу темно и деновите се многу кратки.  

Кога бев дете беше една славна личност наречена "Stålfarfar" (пр. “Дедо направен од челик”), што постана познат по тоа што возеше велосипед од северот од Haparanda па се на југот од Ystad. Јас за разлика од него ќе возам велосипед во Haparanda (што направив денес), а за три недели ќе возам велосипед во Ystad. Но, вакво возење неможе да се спореди со неговата издржливост и кондиција. Секогаш со себе имам велосипед во нашето комби (или минибус) од кое го изведивме задниот ред на седишта. Тоа што возев велосипед денес би требало да го задоволи мојот терапевт, бидејќи се рекреирав и издржав многу болка во колената. Исто така се возев до финската граница, но не го забележив поседното свртување пред границата. Морав да продолжав понатаму. Кога стигнав таму сакав да и се обратам на граничната полиција да им објаснам дека погрешив и дека морам да се вратам. Влегов во нивната барака, но таму немаше никој во сабота навечер. Бидејќи нема сообраќај, изгледа сите отишле дома. Неможев да се вратам туку морав да влезам во Финска. Помислив дека би можел да имам проблеми, бидејќи пасошот го оставив во хотелот. Но, кога стигнав таму повторно немаше никој. Каква разлика кога тоа ќе го споредам со некои други земји што ги посетив, како што се граничните прелази помеѓу Израел и Египет, Израел и Јордан , Грција и Турција пред околу десетина години.     

Да се вратиме сега на причините за патувањето. Се се одвива добро. Синоќа бев во Piteå. Додека возев по градот поминав покрај една голема зграда на која пишуваше „RFSL Север“, т.е. северен центар на RFSL, хомолобито во Шведска, кое дарежливо добива пари од владата. Синоќа кога се пријавив во градскиот хотел (Stadshotellet) во Piteå забележив многу млади луѓе од по 20 до 30 години, но едвај неколку девојку беа со нив на нивна возраст. Исто така забележив три момчиња што имаа околу 15 години. Изгледа дека нивните родители не беа таму. Утрото, кога го напуштив хотелот отидов до бензинската станица во Piteå, за каде што објавивме на нашата веб-страна дека ќе дистрибуираме наши ДВД и други бесплатни информации и спремен сум да одговарам на прашањата на заинтересираните родители. Родителите (и старите родители) се нашата целна група, а не хомосексуални мажи и жени. Еве како вообичаено го правиме тоа: Ќе отидеме на објавеното место (бензинска станица или ресторан) како би наточиле бензин или ќе ги нахраниме нашите гладни стомаци. Недистрибуираме литература во самиот ресторан, бидејќи еден од сопствениците беше незадоволен за време на еден таков настан. За да не ги направиме нашите сограѓани незадоволни, си одиме од ресторанот или од бензинската пумпа (на нашето возило јасно пишува со големи букви www.AMOSO.org од сите страни) и одиме на некое јавно место во близина, каде можеме да се сретнеме со секој што е заинтересиран и можеме да им дадеме од нашите материјали.    

Oна што ни се случи денес во Piteå беше очекувано, знаејќи дека има RFSL центар тамо. Тамо беше една вознемирена група на луѓе која ме очекуваше. Сопственикот на бензинската пумпа ги држеше подалеку и така можев слободно да наточам гориво. Тогаш отидов со колата до јавното паркиралиште зад аголот. Прво ми пристапи една храбра жена задоволна што го примила нашиот материјал, за кој читала на веб-страната. Сакаше да земе уште неколку примероци за своите пријатели и беше услужена. Тогаш се појави новинар со фотограф. Тој сакаше интервју. Во Skellefteå, претходната ноќ, за прв пат дадов интервју. Момче и девојка изгледаа многу љубезно (на почетокот) и љубопитно. Помислив па ќе прифатам интервју, иако јас и мојата жена веќе се имавме договорено дека нема да даваме интервјуа во тек на нашето патување. Покасно ми беше жал што не се држав до мојот став. Девојката веднаш ми рече дека е лезбејка и ме праша како би можел да и објаснам зошто таа постанала лезбејка – како најмлада ќерка во семејството? Тогаш ме праша, ако посвои деца, дали и децата ќе постанат лезбејки? Беше спремна за расправа, а ми се чини дека ниту еден од нив се немаше запознаено со содржината на нашата веб-страна, а ниту сакаше да слуша. Тоа е токму она што не го сакав. Не се работи за тоа на нашата веб-страна ниту имаме таква цел на нашите патувања. Наша целна група се родители, а не луѓе што се хомосексуалци. Веднаш знаев каква искривена и пристрасна приказна ќе напише. 

Затоа, денеска во 1 попладне одбив да дадам интервју. Му кажав дека во Америка постои изрека: „Ако те излажат еднаш – нека им е срам. Ако те излажат двапати – нека ти биде страм“. Затоа не сакав да дадам интервју. Можам да ви кажам дека се разочара. Тоа не го спречи папараѕи (фотографот) слика барем 40 пати додека на кусо се сретнавме. Значи, се вратив на својот изворен план. На нашата контакт страна имам десетина понуди за интервју од страна на новинари и локални радио станици. Љубезно ги одбивам, кога ќе стигнам да одговорам на писмата. Верувам дека главна причина зошто хомосексуалната популација е толку незадоволна со нас е начинот на кој го обработуваме Мит 1 (дека двата начина на живеење се еднакво пожелни). Како би ја нагласил големата разлика помеѓу начинот на живот – и со тоа би ги мотивирал родителите како да го избегнат хомосексуалниот резултат кога ќе дојде пубертетот – користам еден дел од материјалот од RFSL веб-страната, што е полна со валкан содржај. Како би разбрале за што зборувам – дури и ако не разбирате шведски – отворете www.amoso.org и следете го текстот подолу (oколу 7 страна под Митот број 1 точка 2) до линковите наречени уп.4. Ако притиснете на тоа упатство ќе ви се отвори веб-страната на RFSL (организација финансирана од владата) на која им препорачуваат на посетителите како да ги употребуваат нелегалните дроги. Неколку редови понатаму притиснете уп.5 и ќе ви се отворат неколку валкани информации што изобилуваат на нивната веб-страна. Секако, ова го става RFSL во незгодна положба. Од една страна, не напаѓаат затоа што го откривме овој незгоден материјал. Од друга страна, не сакаат да создадат публицитет околу тоа. 

Завчера имав интересен разговор со член на уредничкиот одбор на еден голем весник (Västerbottens-Kuriren) во Umeå, што е најголем град во северна Шведска. Тоа утро ме повика еден од нивните известувачи, што ме извести дека огласот, кој требаше да биде во весникот 4 дена, ќе биде повлечен после два дена (наредба на главниот уредник). Го прашав дали беа под притисок на некоја група и тој тоа ми го потврди. Покасно истиот ден тој господин ме повика на мојот мобилен телефон додека бев во автомобилот и така разговаравме околу половина час. Потоа ме повика по втор пат и уште повеќе се интересираше за темата. Не толку за мене, колку за самата работа. Тоа ми се допадна. Изгледа дека не беше на самиот врв „на извшната власт“ те не можел да праша зошто мојот оглас бил повлечен. Звучеше изненадено зошто огласот бил повлечен. Ми рече дека би сакал да се сретне со мене па јас доброволно пристанав да отидам во новинската куќа и да разговарам со неговиот уреднички одбор, ако е тоа нивна желба, но со тоа да нема интервју. Ќе видиме што ќе излезе од тоа. Исто така го интересираше и мојата мотивација. Му кажав дека мојата жена и јас сме загрижени за идните генерации во Шведска. Околу 1000 до 2000 момчиња во Шведска секоја година го прифаќаат таквиот начин на животот, што е проследено со многу неволји. Знаеме дека нашите животи нема да ни поминат залудно ако успееме барем некакво влијание да наметнеме над оваа ужасна состојба. Се чувствуваме дека сме мала капка во океан. Да се биде дел од нешто што е многу поголемо од вас самите, а нешто што може позитивно да им помогне на вашите сограѓани е навистина доволно инспирирачки.     

Без разлика за кое подрачје на животот зборуваме Вистината не може вечно да се потиснува. Конечно Вистината мора да излезе на видело. Понекогаш се случува многу брзо и наеднаш, како во приказната „Царското ново руво“, што ја напишал данецот H. C. Andersson. Kога малото девојче ќе извикне „Царот нема алишта“ наеднаш сите забележуваат дека царот не е облечен. Голема лага е дека хомосексуалноста е наследна, која веројатно ќе „зарази“ голем дел од генерацијата пред да биде уништена под тежината на научниот доказ. Ставот и мислењето на целата нација се менува многу споро.  

Големата слика е ова: 1960. година (а и пред тоа) луѓето не зборуваа многу за хомосексуалноста (ах, колку се променила состојбата!). Но тогаш психијатрите и психолозите добро знаеја дека најчесто корен на тоа е недоволната врска со таткото. Bieber (што го спомнав во Митот 2) не бил првиот што го знаел тоа. Но, заедно со сексуалната револуција 70. година и преземањето на двата APA во Америка од страна на хомосексуалците се појавил овој јак нагон да се пронајде хомо генот. Докажувајќи дека е наследна работа, хомосексуалците беа универзално прифатени. Знаете што? Хомо генот никогаш не е пронајден. Не само тоа. Иронијата е уште поголема со тоа што истражувањето во изминатите 40 години покажа дека никогаш нема ни да го најдеме хомо генот. Резултатите од истражувањата покажуваат дека не може да биде наследно. Клуч за разбирање на овој факт е проучувањето на идентичните близнаци. Tука се наоѓа клучот на решението! Искрените проучувања што ги обавиле Bailey-Dunne-Martin и Bearman-Bruckner ја покажуваат PC вредноста само 11% и 7%. Да кажеме дека просекот е 9%. Toа значи дека на секој пар идентични близнаци (наречени “монозиготни”) постои само 9% веројатност (врз основа на мерливи статистики) дека и близнакот ќе биде хомосексуалец. Ако постои хомо ген, тогаш теоретски совпаѓањето би требало да биде 100% или нешто малку помалку во реалноста, бидејќи постојано се појавуваат некакви маргинални грешки во таквите мерења. 9% е повеќе од 2-4% од сите мажи што стануваат хомосексуалци. Земајќи го во предвид многу сличниот начин на воспитување од ист татко се очекува дека ќе биде повеќе од 2-4%. Забележете дека 9% не значи дека одреден маж што има монозиготен близнак има 9% веројатност да постане хомосексуалец. Овој број и понатаму е 2-4% помеѓу целокупното становништво.  

Сега сте веројатно изморени како што сум и јас.  

Лека ноќ.