Është për të ardhmen e fëmijëve tuaj

ÇMASKIMI I MITEVE PËR
ORIENTIMIN SEKSUAL

Nëse nuk jeni suedez ose nuk jetoni në Suedi, klikoni këtu për më shumë informacion sfondi mbi këtë faqe.

Shpresa ime është që informacioni në vazhdim t’iu flasë hapurazi pa lënduar asnjërin. Është shqetësimi për fëmijët dhe nipërit që më shtyn të tregoj të vërtetën siç e kam njohur.


Paralajmërim !
Kjo faqe NUK është për fëmijë. Disa nga materialet e paraqitura këtu merren nga faqja zyrtare e organizatës kryesore homoseksuale në Suedi, RFSL-ja, që financohet bujarisht me paratë e taksapaguesve. Materiali është vulgar dhe i ndyrë dhe tregohet në këtë faqe për dy arsye:
1. Është një shembull i asaj që ne suedezët duhet të durojmë dhe paguajmë me paratë e taksave tona. Është një paralajmërim i asaj që mund ti ndodhë një kombi kur sodomizmit në rritje i jepet status i favorizuar.
2. Është e menduar që ti tregojë prindërve të shqetësuar jetesën nga e cila duhet të jenë mëse të motivuar ti shpëtojnë fëmijët e tyre.
3. Për zyrtarët e interesuar shëndetësorë ilustron pse epidemia e ardhshme serioze e sëmundjeve të transmetuara seksualisht është në prag të derës. Siç do të shihni dhe kuptoni, format e ndryshme të praktikave anale – në të cilat përfshihen më shumë se dy të tretat e meshkujve homoseksualë – kanë pasoja shëndetësore publike shumë të mëdha.

Mbani mend që jetesa e degjeneruar – kaq me krenari dhe paturpësi e promovuar nga RFSL-ja, jo vetëm në faqen e tyre të internetit por edhe në materialet e shtypura – është diçka që është pjesë e planit tonë shkollor. Fëlliqësia dhe ndyrësia janë me bollëk siç do të shihni. Për shumicën e njerëzve, materiali i RFSL-së është pa dyshim i neveritshëm dhe i padurueshëm. Por për fëmijët e pambrojtur në mesin tonë, shumica e të cilëve ndeshen me probleme të identitetit gjinor, kur kthehen në shtëpi nga shkolla dhe shkojnë në faqen e RFSL-së, materiali për ta është vetëm i natyrës pornografike.

Por nëse doni të mos i lexoni në përgjithësi referencat e RFSL-së do të ketë paralajmërime të dukshme. 


Lajme të Reja:
Një nga pjesët e programit gjatë Festivalit të Krenarisë në Stokholm verën e shkuar ishte tryeza e diskutimit e përbërë nga udhëheqës nga shumica e partive politike në vendin tonë. Një nga temat e interesit të veçantë të RFSL-së, por jo e interesit për suedezët në përgjithësi, ishte nëse duhet që djemtë duhet të vishnin fustane vajzash kur vinin në kopsht ose shkollë fillore. Nuk është rastësi që një temë e tillë, përndryshe një gjë qesharake për udhëheqësit e partive për tu diskutuar, është e interesit për RFSL-në. Kjo sepse komuniteti homoseksual e di shumë mirë që homoseksualiteti fillon zakonisht me ngatërrimin gjinor në një moshë të vogël. Dhe duke futur një program të tillë në shkollë shumë herët, djemtë e pambrojtur mundet që një ditë të bëhen homoseksualë vetë duke rritur kështu radhët e lobit homoseksual me gjithë rritjen përkatëse të fuqisë, parave dhe ndikimit. Mund të lexoni më shumë për këtë ngatërrim gjinor (origjina kryesore e homoseksualitetit) nën Mitin 2 më poshtë.

Hyrje
Unë quhem Ron Linden. Jam një qytetar suedez nga Skene, pjesa më jugore e vendit tonë. Mora gradën e inxhinierit nga Universiteti Çalmers në Goternborg, Suedi, dhe vazhdova me punën kërkimore në Kaliforni ku mora doktoratën në 1982 nga Universiteti i Kalifornisë, Dejvis. Por vitet e fundit hulumtimi im ka qenë në fushë krejt ndryshe nga inxhinieria. Kam studiuar shumë për Shkencat e Sjelljes. Në veçanti kam hulumtuar fushën e homoseksualizmit dhe rrënjët dhe origjinën e saj. Ajo që mësova më çuditi shumë. I kundërvihet besimeve të zakonshme të njerëzve dhe shpesh edhe asaj që konsiderohet “korrekte nga ana politike” në ditët që jetojmë. Më ka ndryshuar nga të qenit një njeri indiferent për këtë çështje në të qenit homofob (shih shënimin e mëposhtëm), i cili i frikësohet shumë efektit shkatërrues që ka lobi homoseksual me veprimtarinë e tij ndaj fëmijëve tanë në vendin tonë. Prandaj në veçanti ndjej detyrimin që të çmaskoj tre mite që mbahen si normale. Mostregimi i këtij informacioni të rëndësishëm do ti hiqte dijeninë e rëndësishme prindërve dhe gjyshërve se si të parandalojnë një përfundim homoseksual në pasardhësit e tyre. Sidomos baballarët kanë një rol të rëndësishëm në zhvillimin e mashkullit në djemtë e tyre dhe si rrjedhim ndalojnë pasardhjen homoseksuale kur djemtë e tyre hyjnë në pubertet. Ajo për çfarë do të flas është e bazuar krejtësisht në studimet dhe raportet shkencore. Me përjashtim të linkut të fundit anësor, nuk është i bazuar në studime fetare apo morale mbi këtë çështje. Theksi im do të jetë në homoseksualizmin e meshkujve, ku origjina dhe zhvillimi janë dokumentuar më së miri. Zhvillimi i lezbizmit tek femrat nuk është kuptuar aq mirë. Prandaj, ky prezantim është për prindër dhe gjyshër dhe jo për njerëz që e kanë zhvilluar homoseksualizmin e tyre.  
Përsëri, ju lutem mbani shënim: Kjo nuk është për ju nëse tashmë jeni homoseksual.

Shënim:
Ka dy lloje homofobësh (frikë ndaj homoseksualizmit). Lloji i parë janë ata që i frikësohen impaktit që mbrojtja e homoseksualizmit dhe popullarizimi në media do të ketë tek fëmijët tanë. Ky lloj homofobësh përfshin shumë njerëz në vendin tonë.

Lloji i dytë i homofobëve janë ata që ndjehen të kërcënuar nga mafia/lobi homoseksual. Kërcënimi mund të jetë i llojeve të ndryshme. Disa janë të frikësuar sepse mafia homoseksuale është një kërcënim fizik për ta dhe familjet e tyre siç do të shohim me shembuj. Të tjerë i frikësohen kërcënimeve jo të dhunshme. Mund të jetë frikë nga njerëz të fesë që financimi shtetëror do të zhduket (nëse nuk i bëjnë vend homoseksualëve në kishat dhe klerin e tyre) siç do të shohim. Ose mund të jenë biznesmenë që frikësohen të humbin klientët e tyre për shkak të kërcënimeve të mafies homoseksuale. Ose mund të jenë njerëz të karrierës në të gjitha fushat e jetës, të frikësuar që do të quhen homofobë nga grupet e tensionit të homoseksualëve ose në media.

Shumë homofobë të llojit të parë janë zakonisht edhe të llojit të dytë, sepse kanë frikë nga ngacmimi nëse do të ngrinin zërin e tyre në vende publike. (Njerëzit që nuk janë homofobë të llojit të parë quhen homofilë dhe si të tillë nuk mund të jenë kurrë homofobë të llojit të dytë sepse, sigurisht, ata kurrë nuk kërcënohen apo frikësohen nga mafia homoseksuale). Njerëzit që janë homofobë të të dy llojeve (më të paktë në numër) janë ata që edhe shqetësohen për impaktin e planit homoseksual tek fëmijët tanë por edhe shqetësohen për sigurinë dhe/ose karrierën ose biznesin e tyre, sepse guxuan të ngrinin zërin e tyre për të kundërshtuar. Sigurisht që ka njerëz midis të qenit homofob apo homofil i secilit lloj.

Jo për Fëmijë
Gjithashtu, ajo që do të paraqis nuk është material i përshtatshëm për fëmijët për të lexuar. Parimet që do të mësoni duhet ti aplikohen fëmijëve tuaj, por informacioni vetë është i menduar për ju si prindër. Prezantimi im ndahet në pjesët në vazhdim:

1.  Cili orientim seksual është më i përshtatshëm për fëmijën apo nipin tuaj? Pa informacion të përshtatshëm për jetesën homoseksuale, dhe veprimtaritë e lidhura me të, ju nuk do të mund të vendosni deri në çfarë thellësie do të ndihmoni zhvillimin e një nga dy orientimeve (homo apo hetero).  

2.  Si mundeni ju, gjatë viteve të zhvillimit të fëmijëve tuaj, të vendosni themelet e zhvillimit seksual që do të zhvillohet kur të nisë puberteti? 

3.  A lindet fëmija homoseksual apo heteroseksual? A është kjo në gjene?  


PËRMBAJTJA

Hyrja dhe tre pjesët (mitet) janë ndarë në nënpjesët e mëposhtme (duke klikuar në secilën pjesë ose nënpjesë do të shkoni në atë temë): 

Hyrja
Referenca
Literaturë Falas
Udhëtimi jonë në Suedi


Miti Numër 1: Jetesa heteroseksuale dhe homoseksuale janë njësoj të plota dhe të dëshirueshme.
1. Mesatarja e jetëgjatësisë
2. Përdorimi i drogës
3. Shpeshtësia e vetëvrasjeve
4. Shpeshtësia e pedofilisë
5. Sëmundjet seksualisht të transmetueshme (SST-të)
6. Tradhtia ndaj partnerëve
7. Pranimi social dhe fetar
8. Përqendrimi jo normal tek seksi
9. Problemet anale

Miti Numër 2: Nuk mund të keni ndikim në drejtimin seksual që do të zgjedhë fëmija juaj kur do të hyjë në pubertet.
1. Rezultate bindëse nga kërkime të gjëra janë fshehur nga lobi homoseksual
2. Raporti hulumtues nga Biberi dhe të tjerët (REF. 4)

3. Përfundimet që duhen nxjerrë
4. PARADA E TURPIT
5. Më shumë për rolin e babait
6. Roli i përbashkët i të dy prindërve
7.  Sulme nga lobi homoseksual në SHBA ndaj njerëzve që nuk janë dakord me planin e tyre
8.  Sulme nga lobi homoseksual në Suedi ndaj njerëzve që nuk janë dakord me planin e tyre

Miti Numër 3: Drejtimi seksual është diçka e trashëguar. Është e përcaktuar nga gjenet.
1. Njëanësia/ndryshimi i rezultateve të hulumtimeve nga lobi homoseksual
2. Kallman
3. Bejli-Pillard (1991)
4. Belji-Dun-Martin (2000)
5. Edhe një studim tjetër fals (Hamer, Hu, Magnuson, Hu dhe Patatuçi)
6. Berman-Brukner (2001)
7. Simon Levaj (1991)
8. Hipoteza Hormonale Prenatale
9. Risi në “Hulumtimin” Homoseksual


Hyrja

Referenca:
Në prezantimin e mëposhtëm do ti referohem tre llojeve të referencave.

Tipi 1. Në mënyrë që të mbaja prezantimin kryesor brenda kufijve, kam vendosur materialet e sfondit në linke që do ti gjeni në menynë anësore të majtë. Kurdo që të shihni një numër të nënvizuar (si Nr 1) do të gjeni më shumë informacion mbi këtë çështje ose duke klikuar linkun, ose duke shkuar në menynë e majtë dhe duke klikuar në të njëjtin numër aty.

Tipi 2. Kam përdorur materiale nga libra të ndryshëm si burime për prezantimin. Referencat për te këto libra janë në këtë formë "REF." (me shkronja të mëdha), e ndjekur nga një numër dhe pastaj numri i faqes në libër nga ku mund të merrni informacionin. Shumica e këtyre librave mund të kenë referenca të vetat. 

Tipi 3. Disa nga materialet fillestare që i konsideroj si veçanërisht të rëndësishme i referohem me emërtimin "ref." (shkronja të vogla) e ndjekur nga një numër. Gjithashtu e përdor këtë lloj reference për faqe të ndryshme në internet. Disa nga këto referenca, sidomos nga faqet e RFSL-së, kanë zakon që të zhduken sado herë që kanë probleme me materialet e tyre të papërshtatshme. Kështu që nuk mund të di nëse ndonjë link është akoma aty (dmth. funksionon) dhe prandaj e kam “ngrirë” faqen për ju. Por materiali që kam përfshirë është hedhur në internet në mars të 2007. Të gjitha referencat e këtij lloji (tipi 3) kanë një link të drejtpërdrejtë nëse klikoni në numrin e referencës. Lista e të tre tipave të referencave (“Nr”, “REF” dje “ref”) mund të gjenden nëse klikoni në linkun e fundit në menynë anësore të majtë.

Kthehu tek Përmbajtja

Literatura Falas
Nëse jeni prind ose gjysh, me fëmijë (ose nip) nën 16 vjeç, mund të merrni disa nga materialet tona falas. Ky material mund të gjendet duke klikuar në linkun e quajtur “Literaturë Falas” në fund të menysë anësore ose nën “Kontakt” më menynë e sipërme horizontale.

E gjithë literatura është në anglisht. Çfarëdo materiali që nuk është falas mund të blihet (për shembull) tek www.amazon.com.

Kontakt
Mund të komunikoni me mua gjithashtu duke më shkruar në adresën e mëposhtme:

Ron Linden
Kungsgatan 12
211 49 Malmö
Suedi

Suedi

Kthehu tek Përmbajtja

Udhëtimin në Suedi
Kemi në plan të vizitojmë shumë qytete në Suedi ku do të shpërndajmë literaturën tonë falas. Shihni planin tonë nën linkun e quajtur “Udhëtimin në Suedi” në menynë e sipërme. Do të reklamojmë edhe në gazetat lokale kur të vijmë në qytetin tuaj. Ndoshta disa herë gazetat lokale nuk do ta pranojnë reklamën tonë. Ne po flasim për informacion që RFSL-ja dhe simpatizuesit e saj nuk duan që prindërit të dëgjojnë. 

Shënim i ri: Udhëtimi u përfundua në 2005-ën dhe nuk do të vazhdojë për shkak të kërcënimeve nga mafia homoseksuale në vendin tonë. Për informacion të mëtejshëm për udhëtimin shihni linkun në menynë e sipërme e titulluar “homolobi apo homomafia?” 

Kthehu tek Përmbajtja


Le të fillojmë me Mitin numër 1.

Miti Numër 1: Jetesa heteroseksuale dhe homoseksuale janë njësoj të dëshirueshme  

Pse është e nevojshme që të shikojmë veprat kryesore homoseksuale?
Në librin e tyre “Pas Vallëzimit: Si do ta shtypë Amerika frikën ndaj homoseksualëve në vitet 90” (Nju Jork: Pinguin, 1989), (origjinal “After the Ball: How America Will Conquer Its Fear of Gays in the ‘90s” (New York: Penguin, 1989)) – i cili është bërë udhëheqësi de fakto i planit homoseksual – gjenitë e marketingut Kërk dhe Madsen shkruajnë (faqja 146):
Kur jeni shumë ndryshe, dhe njerëzit ju urrejnë për këtë gjë, kjo është çfarë duhet të bëni: fillimisht shtyni këmbën tek dera, duke qenë sa më i ngjashëm të jetë e mundur; pastaj, dhe vetëm pastaj – kur një nga gjërat e tua ndryshe është pranuar
– mund të fillosh ti zvarrisësh të gjitha veçantitë e tua, një nga një. Në fillim ngulet ana me majë e gozhdës. Siç thotë shprehja në anglisht, lejo gamilen të fusë hundën në tendë, dhe ajo të futet e gjitha brenda shumë shpejt.”

Ata vazhdojnë (faqja 155):
“E kemi fjalën për ndryshimin e emocioneve, mendjes dhe vullnetit të amerikanit të mesëm, nëpërmjet një sulmi të planifikuar psikologjik, në formën e një propagande që i ushqehet kombit nga ana e mediave. E kemi fjalën për shtrembërimin e mekanizmit të paragjykimit për qëllimet tona – duke përdorur të njëjtin proces që e bëri Amerikën të na urrente duke kthyer urrejtjen e tyre në vlerësim të ngrohtë – pa menduar a i pëlqen kjo gjë apo jo.”

Dhe Kërk dhe Madsen shpjegojnë si më poshtë (faqja 155-156):
“Në Konvertim, ne imitojmë procesin natyror të mësimit të stereotipave, me efektin e mëposhtëm: i marrim ndjenjat e mira të fanatikut për njerëzit e mirë, dhe i ngjisim etiketën “pederast” ose duke e dobësuar, ose në rast tjetër, zëvendësuar ndjenjat e tij të këqija ndaj etiketimit dhe stereotipit të mëparshëm...Ndërsa duke e “Zhurmuar” shënjestrën është të tregosh një fanatik se si hidhet poshtë nga turma e tij për shkak të paragjykimit ndaj pederastëve, në “Konvertim” shënjestra tregohet në turmën e tij që është në marrëdhënie të mira me pederastët. Edhe një herë, është shumë e vështirë për personin normal, i cili nga natyra dhe rritja, gati gjithmonë si vazhdimësi ndjen atë që ndjejnë të njëjtët si ai
, për t’ju mos përgjigjur refleksit të modës të një reklame të llogaritur mirë”.

Dhe përsa i përket vërtetësisë së reklamave, Kërk dhe Madsen me arrogancë shpallin (faqja 154):
Nuk ka rëndësi nëse reklamat janë gënjeshtra.
Nuk ka rëndësi për ne sepse po i përdorim për një pasojë të mirë etike, për t’ju kundërvënë stereotipave negative që janë po aq gënjeshtra, dhe akoma edhe më të liga.”

Pra, këtu në Suedi gamilja ka hyrë në tendë plotësisht. Këtu gënjeshtrat gjerë e gjatë janë gëlltitur nga ne suedezët mendjelehtë. Këtu RFSL-ja tashmë i ka “zvarritur veçantitë e saj një nga një”. Vetëm duke i përshkruar ata mundeni ju (si prindër) të motivoheni që të shpëtoni fëmijën tuaj nga kjo lloj jetese. Vetëm kur të kuptoni që “reklamat janë gënjeshtra” do të kërkoni dhe gjeni mjetet e nevojshme për të parandaluar një zhvillim homoseksual të fëmijës suaj.

Kështu, le të krahasojmë dy jetesat. Por si fillim të vendosim që – pavarësisht nga të gjitha reklamat e rreme të RFSL-së dhe mbështetësve të tyre – homoseksualët dhe heteroseksualët kanë të njëjtën vlerë si njerëz. Të gjithë njerëzit kanë të njëjtën vlerë. Të gjithë duhet të jemi dakord me këtë. Megjithatë nëse flasim për atë që është drejtimi i dëshiruar seksual për të dy individët dhe për shoqërinë, mendimet ndryshojnë. Ka nga ata që mendojnë që jetesa homoseksuale, me mungesën e gjërave të ndaluara dhe lirinë për të shijuar çdo lloj seksi, është një jetesë më e dëshiruar. Por ka nga ata që besojnë se jetesa heteroseksuale është më e preferuar, si nga këndvështrimi vetjak, ashtu edhe nga këndvështrimi i shoqërisë.

Prandaj, le të krahasojmë këto dy jetesa, që ju si prind të vendosni vetë për atë që besoni është përfundimi i dëshiruar në pasardhësit tuaj dhe të merrni masat e duhura si rrjedhim. Meqenëse po flasim për atë që ju si prind mendoni që është e dëshirueshme atëherë do të prekim vetëm atë që është më e mira për ju dhe pasardhësit tuaj, dhe jo për efektin në shoqëri në përgjithësi (psh. Shpenzimet mjekësore për sëmundjet seksualisht të transmetueshme, shpenzimet e shoqërisë për abuzuesit me drogën, si kërkimet mjekësore janë goditur nga mungesa e mjeteve për shkak të përqendrimit të madh tek SIDA, etj.). Një krahasim i dy jetesave zbulon sa më poshtë:

Fusha e krahasimit

Homoseksual

Heteroseksual

1. Mesatarja e jetëgjatësisë

55 vjeç (burra)

75 vjeç (burra)

2. Përdorimi i drogës

më e madhe

më e vogël

3. Shpeshtësia e vetëvrasjeve

më e madhe

17.6 (për 100.000/vit)

4. Shpeshtësia e pedofilisë

>3 deri >10

1

5. Sëmundjet seksualisht të transmetueshme (SST-të)

më e madhe

më e vogël

6. Tradhtia ndaj partnerëve

më e madhe

më e vogël

7. Pranimi social dhe fetar

më e vogël

më e madhe

8. Përqendrimi jo normal tek seksi

më e madhe

më e vogël

9. Problemet anale

më e madhe

më e vogël


Shumë nga kategoritë janë të ndërvarura. Për shembull: abuzimi me drogën, vetëvrasja dhe sëmundjet seksualisht të transmetueshme, të gjitha këto cenojnë mesataren e jetëgjatësisë. Dhe në disa ambiente të caktuara fetare dhe shoqërore (me një pranim të ulët të homoseksualitetit), shpeshtësia
e vetëvrasjeve në mesin e homoseksualëve të vendosur mund të jetë më e lartë, gjë që kompensohet nga një numër shumë më i ulët homoseksualësh. Me të tjera fjalë: numri absolut i vetëvrasjeve në kultura të tilla mund të jetë më i ulët. Por kur një person bëhet homoseksual ai ose ajo kanë më shumë mundësi të vetëvriten. Duhet të mbajmë mend gjithashtu që po flasim për përqindje statistike. Me të tjera fjalë: mundësia e një përfundimi të caktuar. Për shembull, ka homoseksualë pa SST, ndërsa ka meshkuj heteroseksualë me shumë SST.

Rrënja e problemit me jetesën homoseksuale të meshkujve – përveç anës morale dhe besnikërisë – janë format e ndryshme të seksit anal. Kjo është qendrore në jetesën e tyre siç tregohet në përqendrimin tek “Udhëzuesi Anal” (ref. 13) tek faqja zyrtare e RFSL-së.  Rreth dy të tretat e të gjithë meshkujve homoseksualë përfshihen në forma të ndryshme të marrëdhënieve dhe aktiviteteve anale. Nga kjo veprimtari rrjedhin shumë sëmundje shëndetësore dhe probleme të lidhura. Epidemia e ardhshme është shumë pranë pragut të derës.

Të shikojmë më afër secilën nga 9 fushat e krahasimit.

Kthehu tek Përmbajtja

1. Mesatarja e jetëgjatësisë.
75 vjeçët në tabelën e meshkujve heteroseksualë bazohen në statistikat nga SHBA-ja për të gjithë meshkujt. Gjithashtu, nuk munda të gjej statistika të drejtpërdrejta për meshkujt homoseksualë, ndoshta për shkak të problemit historik të klasifikimit të meshkujve si homoseksualë për shkak të turpit që lidhej me këtë lloj jetese. Megjithatë, gjeta dy burime të veçanta për jetën e shkurtuar me 20 vjet për meshkujt homoseksualë: ref.1 (Raporte Psikologjike “Psychological Reports” (2005; 96:693-697) dhe ref.2 (1997; Ditari Ndërkombëtar i Epidemiologjisë “International Journal of Epidemiology” 1997; Vol. 26, 657-61) të dy së bashku janë të cituar në ref.3 (Edhe Një Studim Tjetër Që Pohon Mesataren e Jetëgjatësisë Pederaste më të Shkurtër për 20 Vjet).

Kthehu tek Përmbajtja

2. Përdorimi i drogës. 
Vetëm duhet të shkojmë tek faqja e internetit e RFSL-së për të kuptuar se sa i zakonshëm është përdorimi i drogës nga homoseksualët. Nëse ka ndonjë organizatë në vendin tonë që mund të quhet përfaqësuese e komunitetit homoseksual në vendin tonë atëherë kjo është RFSL-ja. Ata janë organizata që rregullisht merr shuma bujare parash të taksapaguesve nga qeveria jonë për të financuar veprimtari të tyre si faqja tyre e internetit dhe programe të ndryshme rekrutimi. Le ti hedhim një sy faqes së tyre të internetit këtu (ref.4).  Këtu mund të shihni vetë një listë të drogave të paligjshme me një përshkrim se si të përdorësh secilën nga këto droga. Merrni për shembull Ekstazi (meqë ra fjala e kanë shkruar gabim) që është një drogë e zakonshme në jetën shoqërore homoseksuale. Rekomandimi i dhënë për përdorim është: “Pini ujë vazhdimisht por jo më shumë se gjysmë litri për çdo orë”. Dhe vazhdojnë me rekomandime se si të përdorësh amfetaminat, kokainën, kristalin, GHB-në, LSD-në dhe kështu me radhë. Kërkova nëpër faqet e shumë organizatave të tjera në vendin tonë – Organizata Kombëtare e Motoristëve, Shoqata Suedeze për Mbrojtjen e Kafshëve nga Mizoria dhe shumë, shumë organizata të tjera – por asnjë nga ato i nuk jep anëtarëve të vet udhëzime mbi përdorimin e drogave. Prandaj, pyetja e qartë është: “pse ka një lidhje kaq të fortë midis drogës dhe jetesës homoseksuale?”

Përgjigjja gjendet në një nga faqet e tjera të RFSL-së. Duhet ta pranoj që hezitova që ta përfshija këtë material. Është me të vërtetë i neveritshëm për shumicën e njerëzve. Por, në fund të fundit, është nga faqja e vetë RFSL-së dhe e shpjegon më së miri pse drogat janë kaq të zakonshme. Këtu në faqen e RFSL-së (ref.5) shkruajnë:

“Lëpirja e bythës – “anilingusi””
Për pjesëmarrësin e paditur, takimi i llapës me vrimën e bythës është një mister, i dhimbshëm dhe madje i neveritshëm. Megjithatë, për pjesëmarrësin me eksperiencë është parajsa tokësore. Njëri nga pozicionet e parapëlqyera të tyre është kur njëri ulet i kërrusur mbi fytyrën e tjetrit dhe hap faqet. Duke bërë këtë, tjetri mund ta fusë llapën e vet sa të dojë.”

Me fjalë të tjera: “për fillestarin është e neveritshme, por për ata me përvojë është parajsa në tokë”. Dhe vetë ky fakt – që është e neveritshme për fillestarin – shpjegon pse droga përdoret me leverdi për të lehtësuar këtë veprimtari. E njëjta gjë vlen për shumë nga veprimtaritë e tjera në të cilat përfshihen homoseksualët (për shembull i ashtuquajtur “grushtimi” etj.). Dihet mirë që meshkujt më të moshuar dëshirojnë shumë që ti fusin djemtë e rinj në “të fshehtat” e veprimtarive të ndryshme seksuale. Ashtu sikur kryeprokurori i Gjykatës sonë të Lartë Lif Thorson kërkoi dhe pagoi për shërbime homoseksuale nga një djalë 20 vjeçar në Stokholm (Nr 1).  Do ta shohim më në thellësi këtë fenomen më vonë. Siç do të lexoni faqja e internetit e RFSL-së do të shikoni që ka një rritje të veprimtarive homoseksuale. Sjellja e ulët dhe e degjeneruar e djeshme nuk është e mjaftueshme për sot.

Kthehu tek Përmbajtja

3. Shpeshtësia e vetëvrasjes.
Dimë që numri i vetëvrasjeve është 17.6 në 100.000 qytetarë në vit (4-5 herë më i lartë tek meshkujt sesa tek femrat). Siç është për t’u kuptuar nuk ka statistika të besueshme mbi shpeshtësinë e vetëvrasjes tek homoseksualët. Shumë vetëvrasje ndodhin tek të rinjtë të cilët ndeshen me homoseksualitetin që sapo lind tek ta sepse (në mënyrë tragjike) nuk u ndihmuan kurrë të zhvillohen si meshkuj. Prandaj është e vështirë të dish arsyen e vërtetë të vetëvrasjeve tek këta adoleshentë. Megjithatë, janë kryer studime për vetëvrasjet pa sukses ku personat që mbijetuan (sigurisht) dhe arsyeja për përpjekje ishin të sqarueshme (ref.6; "Marrëdhënia midis Rrezikut të Vetëvrasjes dhe Orientimit Seksual: Rezultate të Bazuara në një Studim Popullor”). Të gjitha studimet vërtetojnë që ka një numër shumë më të madh tentativash për vetëvrasje nga ana e meshkujve dhe adoleshentëve homoseksualë. Disa nga arsyet e fshehura të traumës emocionale të lidhura me vetëvrasjen nga ana e homoseksualëve janë:

1). Kur një djalë “pre-homoseksual” futet në pubertet ai shpesh ka përjetuar shumë hedhje poshtë nga moshatarët e tij meshkuj. Gjatë viteve të tij të rritjes ai shumë shpesh është ndjerë si që nuk është si djemtë e tjerë. Kjo i ka shkaktuar tashmë trauma emocionale. Ai ka nevojë të menjëhershme nga një mashkull (ose meshkuj) tjetër për të rikonfirmuar gjininë e tij mashkullore. Në vend të kësaj, ajo që ai merr është propaganda e RFSL-së që e zvarrit atë më thellë në jetesën homoseksuale.

2). Nëse ai më vonë “del” si homoseksual ai përjeton tallje të mëtejshme dhe hidhet poshtë edhe nga më shumë njerëz. Ai mund të hidhet poshtë edhe nga anëtarë të familjes së tij. Edhe shumë anëtarë të kishave për fat të keq nuk dinë se si ti ndihmojnë siç duhet. Por edhe me pranimin më të madh, shumë meshkuj homoseksualë kurrë nuk do të kënaqen sepse ndjejnë brenda tyre që diçka nuk është normale dhe jonatyrale. 

3). Kur hyn edhe më thellë në jetesën homoseksuale dhe kupton që kurrë nuk mund ta kënaqë plotësisht. Meqenëse është kundër natyrës kurrë nuk do të ketë kënaqje emocionale. Dhe ajo që dje të kënaqte nuk do të kënaqë sot dhe në këtë mënyrë do të përfshihet në veprime më të degjeneruara dhe do të ndjehet edhe më i pakënaqur. 

Ka një të pavërtetë që reklamohet nga agjenda pederaste që toleranca dhe pranimi i plotë dhe pa rezerva do të çojë në uljen e vetëvrasjeve. Ndoshta numri (ose shpeshtësia) vetë mund të ulet disi. Por të çojë në zhvillimin e shumë djemve të tjerë në homoseksualë. Prindërit do të mendojnë që është krejt normale dhe natyrale dhe jo diçka që mund të parandalojnë. Megjithëse mund të ulet shpeshtësia disi, fakti që shumë të tjerë do të tërhiqen nga jetesa homoseksuale do të bëjë numrin e vetëvrasjeve të rritet.

Në këtë kontekst dua të diskutoj pak më shumë për qëndrimin e duhur ndaj homoseksualëve që kanë heteroseksualët që i duan dhe kujdesen për ta. Nga të gjitha postat elektronike të marra nga bashkëkombësit e mi, nga faqja e kontaktit, një zotëri, (si duket i krishterë) shkruhet: “A nuk është problem (nga këndvështrimi i krishterë) që ata që kanë vuajtur nga një rritje e keqe (psh. Mungesa e babait) do të vuajnë gjithashtu ata që do vuajnë më shumë rreziqet e zhvillimit të homoseksualitetit. Pyetja se si të tregojmë dashurinë e krishterë dhe të kujdesemi për homoseksualët është shumë e vështirë”.

Është e dukshme çfarë do të thotë shkruajtësi. Kur një adoleshent tregon tendenca pre-homoseksuale, dhe ne e dimë (ose kemi arsye të besojmë) që është e rrënjosur në një rritje të papërshtatshme, a nuk duhet ta përqafojmë jetesën dhe ta bëjmë më të lehtë për atë të pranojë jetesën homoseksuale. Ka dy çështje që përfshihen në kontributin e shkruesit: a) Qëndrimi ynë dhe b) ndershmëria e kësaj.

a) Qëndrim ynë
Përgjigjja ime (nga këndvështrimi im) ka të bëjë me atë nëse dikush beson ose jo që homoseksualiteti është diçka që trashëgohet (diçka në gjene) dhe për këtë arsye nuk mund të bëjmë asgjë në lidhje me këtë. Shumica e njerëzve (ndoshta një shumicë në shumë vende perëndimore) të cilët kanë rënë pre e këtij keqinformimi – me kaq sukses i reklamuar nga lobi homoseksual – besojnë që tregojnë dashuri dhe shqetësim duke lehtësuar dhe mbështetur jetesën homoseksuale. Por ata në mesin tonë që nuk e pranojnë që homoseksualiteti është diçka e trashëguar dhe që është diçka që nuk mund të bëjmë asgjë, ne kemi një përgjigje tjetër. Sapo të kuptoni që mund të jetë diçka që mund të parandalohet fillimisht, dhe “riparuar” nëse zhvillohet, qëndrimi dhe veprimi juaj do të ndryshojë. Nuk do të jetë më një çështje e tregimit të mëshirës për homoseksualët e pafat, por një dhembshuri e fortë dhe e vërtetë për parandalimin e formimit të saj tek djemtë dhe vajzat, dhe (nëse tashmë është zhvilluar të ndihmosh dikë ti shpëtojë kurthit të një jetese të degjeneruar.

Ky mendim është i komunikuar mirë në tregimin prekës për “Rendin” në librin e Çak Kolsonit “Jeta e Mirë”. Me lejen e Prizon Fellouship, ky kapitull (i quajtur “Moraliteti dhe Rregulli Natyror”), është përkthyer në suedisht dhe e kemi vënë në dispozicion për ju. Shihni menynë anësore nën “Literaturë falas” për informacion se si ta porosisni. Nëse kuptoni anglisht ju rekomandoj ta bleni librin (“Jeta e Mirë” nga Çak Kolson, themeluesi dhe drejtori i të suksesshmes Prizon Fellouship (Lidhja e Burgjeve)).

Pra, e gjitha përmblidhet këtu: A besoni apo jo që homoseksualiteti është diçka që mund të parandalohet fillimisht dhe “riparohet” nëse është i zhvilluar tashmë? Për këtë qëllim kam shkruar rreth Mitit 2 dhe Mitit 3 më poshtë në mënyrë që t’ju ndihmoj pse në të vërtetë mund të parandalohet. Dhe gjithashtu pse është e rëndësishme për lobin homoseksual që informacion i tillë t’ju mos tregohet.

b) Ndershmëria e të gjithë kësaj
Është e vërtetë që nuk është e drejtë që disa djem do të kenë një rritje të duhur me një baba (ose ndonjë mashkull tjetër i afërt) duke i dhënë atij afirmimin e duhur në zhvillimin e gjinisë së tij mashkullore, kurse disa të tjerë tragjikisht nuk i kanë modele të tilla sjellje. Disa djem të varfër madje ngacmohen në fëmijëri gjë e cila i plagos për jetë. Kjo situatë tragjike duhet ti frymëzojë të rriturit e kujdesshëm, sidomos meshkujt, të marrin djemtë fatkeq nën krahët e tij dhe ti japë mbështetjen emocionale për të cilën këta djem kanë nevojë nga një mashkull. Por të bësh një gjë të tillë duhet në fillim të kuptosh që mund të ndryshosh gjërat. Me të vërtetë mund të parandaloni zhvillimin homoseksual tek një fëmijë. Të mos doni t’ia dini dhe të mos ta parandaloni, nën pretendimin e rremë që disa fëmijë gjanë gjenetikisht të destinuar për tu bërë homoseksualë, është tragjedia më e madhe e vendit tonë sot. Kjo duhet të ndryshohet për tu ballafaquar me keqinformimin e ligë të shpërndarë nga grupe si RFSL-ja. Ata duhen që rreshtat e tyre të mbushen dhe çdo ditë rekrutojnë të rinjtë tanë dhe ata më të pambrojtur. Ata e dinë shumë mirë që për çdo adoleshent që fusin në rreshtat e tyre, ata përfitojnë edhe shumë anëtarë të tjerë simpatizantë nga anëtarët e familjes së fëmijës dhe miqtë e tij. Numri i madh do të thotë fuqi veprimi dhe fuqi politike.

Kthehu tek Përmbajtja

4. Shpeshtësia e pedofilisë.
Shumica e njerëzve e kuptojnë në mënyrë intuitive që shpeshtësia e pedofilisë është më e madhe në mesin e homoseksualëve sesa tek meshkujt heteroseksualë. Numri i përgjithshëm i pedofilisë sigurisht që është më i lartë tek meshkujt heteroseksualë – dhe më pas me vajzat. Por shpeshtësia është më e lartë tek homoseksualët me një koefiçent të paktën 3 ose deri në 10 ose më shumë. Përderisa pedofilia është akoma e jashtëligjshme, kurdo që një krim hetohet është e vështirë që të identifikohet nëse autori i krimit është homoseksual apo heteroseksual. Një autor krimi homoseksual ka më shumë të ngjarë ta fshehë orientimin e tij të vërtetë seksual. Por mund të shohim për çfarë lloj pedofilie bëhet fjalë dhe të aplikojmë një arsyetim logjik. Ngacmimi seksual i fëmijëve gati gjithmonë kryhet nga meshkuj. Femrat disi nuk vuajnë nga ky devijim. Kur femrat ngacmojnë, dhe ndodh, media është zakonisht më e interesuar në aspektet e çuditshme të krimit sesa në përbuzjen e përdhunimit në vetvete. 

Kur një djalë ngacmohet seksualisht, veprimi në vetvete është në natyrë një veprim homoseksual qoftë nëse kryesi identifikohet si mashkull homoseksual apo jo. Vetëm mendoni për të gjithë ata priftë katolikë që kanë ngacmuar djem. Qartësisht që ishte dikush me tendenca homoseksuale edhe megjithëse prifti nuk do ta pranonte kurrë që është homoseksual. Në të njëjtën mënyrë, ngacmimi i gati çdo vajze është krim i pedofilisë heteroseksuale. 

Prandaj, ndjek që duhet të shohim raportin e ngacmuesve të djemve me atë të ngacmuesve të vajzave për të na dhënë një kuptim të thellë. Në çdo rast, ngacmimi djemve nga meshkujt nuk denoncohet aq shpesh sesa ngacmimi i vajzave nga meshkujt. Duhet të mbajmë mend se megjithatë ka disa ngacmues biseksualë që kërkojnë si djem ashtu edhe vajza. Statistika na tregon që ngacmuesit e djemve nuk janë më të pakta se ngacmimet e vajzave, megjithëse ka rreth 25 deri në 50 herë më shumë meshkuj heteroseksualë sesa homoseksualë në popullatën e përgjithshme. 

Edhe një media liberale korrekte politikisht siç është Los Anxheles Tajms e pranoi diçka të tillë. Në 25-26 gusht 1985 ata raportuan një anketë të bazuar në 2628 të rritur në të gjithë Amerikën. Plotësisht 27% e grave dhe 16% e burrave pranuan që ishin ngacmuar seksualisht kur ishin fëmijë. Me fjalë të tjera, vetëm afërsisht 1.7 herë (=27/16) më shumë vajza janë ngacmuar sesa djem. Meqenëse 25/1.7=14.7 dhe 50/1.7=29.4 del që meshkujt homoseksualë kanë midis 14.7 dhe 29.4 herë mundësi më shumë të bëhen pedofilë sesa meshkujt heteroseksualë. Një analizë e tillë e papërpunuar siç është kjo, siç thuhet më sipër, është e bazuar në supozimin që të gjithë ngacmuesit janë meshkuj. Megjithatë, në studimin e Los Anxheles Tajms 7% e vajzave të ngacmuara nga femra dhe gjithashtu 7% e djemve ishte e ngacmuar nga femra. Kështu, ngacmuesit meshkuj ishin 93% në vend të 100% të numrit të menduar më parë nga i gjithë numri i ngacmuesve. Nga ky “rregullim” ata kuptuan që 4 nga 10 ngacmime në studim ishin kryer nga homoseksualët. Kështu me 40% i ndarë me 2-4% popullatë homoseksuale, bëhet midis 10 (=40/4) deri 20 (=40/2) herë më e mundur që secili homoseksual është pedofil në krahasim me çdo mashkull heteroseksual. Kjo ngjason me numrat “e parregulluar” më sipër (14.7 deri 29.4 herë më shumë mundësi). Duke (Miti 1-1) klikuar këtu do të mund të hyni tek ky dhe shumë studime të tjera mbi këtë temë.

Duhet të mbajmë mend një gjë. Shumica e statistikave në studime të mëparshme bazohen në të dhëna para se të kishte një shpërthim të homoseksualitetit për shkak të popullarizimit të kësaj jetese nga media. Sot, përqindja e homoseksualëve mund ti ketë kaluar nivelet historike të 2%-4% të popullatës. Prandaj, nëse – si shembull – përqindjet sot janë midis 4% dhe 8% homoseksualë dhe kjo i aplikohet të njëjtës bazë të dhënash, rezultatet shkurtohen me një faktor nga 2 nga 10-20 herë deri në 5-10 herë mundësi më të lartë pedofilie tek meshkujt homoseksualë. Por një llogaritje e tillë sigurisht që është artificiale. Kjo sepse, kur përqindja e homoseksualëve në popullatën e gjerë rritet, në të njëjtën mënyrë rritet edhe numri i krimeve pedofile nga homoseksualët. Prandaj, mundësia do të jetë gjithmonë rreth 10-20 herë më e lartë që një mashkull homoseksual është pedofil sesa një mashkull heteroseksual.

Është e dukshme nga numrat që shumica e homoseksualëve nuk janë pedofilë. Kështu, të qenit pjesë e një grupi me një shpeshtësi kaq të madhe pedofilie është (siç është për tu kuptuar) shpesh shqetësuese për homoseksualët jo-pedofilë. Kjo është e ngjashme me situatën e “Shoqatës Amerikano-Veriore të Dashurisë Burra-Djem” (NAMBLA) e cila është një turp për shumë homoseksualë jo-pedofilë. Megjithatë, një pranim i pedofilisë po bëhet ngadalë por me siguri më i pranueshëm në shoqërinë tonë dekadente. Prandaj nuk do të duhet shumë kohë për NAMBLA-n që të mos jetë më turp. 

Të shikojmë disa shembuj dhe pastaj do të shtjelloj analizën time të të dhënave mbi një bazë të dhënash të gjerë dhe interesante.

4:1. Në një deklaratë të faqes së internetit të RFSL-së ata shprehin admirimin e tyre ndaj meshkujve të moshuar që bëjnë seks me djem të rinj. Ata shkruajnë: “Në Greqinë e lashtë dashuria midis burrave të moshuar dhe djemve të rinj ishte shumë e vlerësuar” Për më shumë informacion klikoni këtu (Nr 2)

4:2.  Nuk është e fshehtë që në Tajlandë – me prostitucionin e saj fëmijëror famëkeq – është një destinacion kaq popullor për meshkujt homoseksualë. Në këtë faqe informacioni (ref.8) – e drejtuar ndaj meshkujve homoseksualë – lexojmë pse ky vend është kaq popullor. Pjesërisht lexon:

Për skenën pederaste.
Dëshirojmë dhe duam që ta bëjmë vizitën tuaj tek komuniteti ynë pederast sa më të mirë që është e mundur. Shumë miq dinë për jetën pederaste në Fuket, por për eksploruesit e rinj, kemi disa mendime për të ndarë

Ju lutem mbani mend që meshkujt tajlandezë që do të takoni në bare janë zanatçinj dhe kënaqësia dhe lumturia juaj janë të ardhurat e tyre. Nëse flisni me ndonjë mashkull, blijini një pije, jepini bakshish, ose bëjini të dyja.
Si gjithkund do të gjeni shumë lloje meshkujsh (tajlandezë): meshkuj burrërorë, meshkuj femërorë, djem burrërorë, djem femërorë dhe djem-zonja. Dhe mos u çudisni që disa meshkuj tajlandezë që shkojnë me një turist pederast nuk janë të tillë...
(koment: Ata quhen “burra tajlandezë” edhe megjithëse janë veçse djem).

Patongu ka lokale me shfaqje kabare, go-go djem, shfaqje seksi, lokale dhe restorante, dhe gati të gjitha kanë meshkuj tajlandezë që do të shkojnë me klientët. Nëse një tajlandez ju pëlqen, zbuloni nëpërmjet kapitenit apo pronarit nëse ai flet anglisht. Gjithmonë është më mirë të jeni të drejtpërdrejtë me tajlandezët dhe pronarin e lokalit. Zbuloni se çfarë i pëlqen dhe çfarë jo tajlandezit. Gjithashtu zbuloni nëse do ta kalojë apo jo natën me ju. Nëse nuk e zbuloni këtë menjëherë mund të mbeteni të pakënaqur dhe të hutuar më vonë. Ka gjithmonë një përqindje për lokalin që nuk është e diskutueshme nëse do të merrni me vete një tajlandez që punon në lokal. Mund të ketë diskutim për pagesën e tajlandezit. Mund të përfshijë vetëm seks, kalimin e natës, ose të keni shoqëri gjatë gjithë pushimit. Ju lutem mbani mend, ai ka miq ose familje, dhe do ti duhet kohë për jetën e tij të përditshme. Pagesa mund të kryhet në fund të aventurës tuaj, por është më mirë ta bëni pagesën me kalimin e kohës...
Meshkuj të ndryshëm tajlandezë që do të takoni kanë qëllime të ndryshme kur kërkojnë kontakt me ju. Kontakti mund të jetë për të gjetur: dashuri, kënaqësinë e seksit, para për jetesën e tyre ose një kombinim i të gjithave.
Ne si pederastë perëndimorë e kemi zakon të kërkojmë kontakte seksuale vetëm për kënaqësinë e seksit ose si pjesë e kërkimit të dashurisë por nuk jemi të mësuar që kjo të na kushtojë në para. Ky është realiteti. Dhe pavarësisht nëse doni të jeni pjesë e kësaj apo jo, e bën qëndrimin tuaj këtu në komunitetin pederast më të lehtë nëse jeni të përgatitur nga ana mendore që kur vini...
Shpresojmë që do të keni një qëndrim të këndshëm këtu dhe që mendimet tona do ta bëjnë këtë qëndrim edhe më të mirë”

Si shtesë, pasi cunami ra në Tajlandë, komuniteti pederast u detyrua të shtynte një festival të madh pederast në Fuket, duke zhgënjyer shumë nga pederastët tanë. Diçka që me zhgënjim u lajmërua në faqen e RFSL-së.

4:3. Holanda dhe Belgjika janë vende shumë të njohura për uljen e “moshës së lejimit” midis të rriturve dhe fëmijëve (tashmë në moshën 12 vjeçare). Prandaj nuk ishte çudi që Bo Svensoni – kryeprokurori i Gjykatës së Lartë Suedeze dhe një mbrojtës i hapur i tregtimit seksual – i merr sinjalet nga sistemi gjyqësor belg. Ai e diskutoi këtë në një intervistë ku e mbrojti shokun e tij në Gjykatën tonë të Lartë, Lejf Thorson, i cili kishte paguar për seks me një djalë student në Stokholm. (Nr 1).

4:4. Së fundmi Revista e Homoseksualitetit pati një botim të veçantë i përkushtuar “Debatit të pedofilisë”. Botuesi, Xhon Diseko gjithashtu është edhe redaktor i “Paedika: Revista e Pedofilisë”, një botim holandez që sponsorizon “hulumtimin pedofilik” në përpjekje për ta bërë pedofilinë më të pranueshme në shoqëri. Ky botim i veçantë pasqyron një segment bërthamor, me rëndësi dhe në rritje të komunitetit homoseksual që as e fsheh dhe as e dënon pedofilinë (REF.1 faqja 63).

Lobi homoseksual do që të theksojë që ka më shumë pedofilë heteroseksualë sesa homoseksualë në shoqëri. Dhe nëse flasim për numrin e përgjithshëm të këtyre krimeve sigurisht që është e vërtetë. Dhe një publik mendjelehtë e lë këtu këtë çështje. Por nëse shihni raportin (ose shpeshtësinë) e pedofilisë, pedofilia homoseksuale është shumë më e përhapur. Me një faktor ndoshta rreth 10.

Arsyeja për një luhatje kaq thelbësore nga studimi në studim është që – siç u tha më parë – është e vështirë që të nxjerrësh numra të saktë nga baza e të dhënave. Kjo mund të bëjë që disa të hedhin poshtë gabimisht të gjithë çështjen e një rritje serioze të shpeshtësisë së pedofilisë tek meshkujt homoseksualë. Por të gjitha studimet tregojnë të njëjtën prirje të qartë në rritje.

Për të qenë të sigurt, ka disa studime në anën e ulët të faktorit 10. Një studim i tillë (REF.1 faqja 64-65 dhe ref.9), nxori që ka 36 herë më shumë meshkuj heteroseksualë sesa homoseksualë. Por, numri i ngacmimeve heteroseksuale ishte “vetëm” 11 herë më i lartë se i ngacmimeve homoseksuale. Prandaj kishte vetëm një mundësi prej vetëm 3 herë më të lartë (=36/11) që një mashkull homoseksual do të bëhet pedofil sesa një mashkull heteroseksual. Ja edhe një studim tjetër nga 1988 që u publikua në “Revistën Psikiatrike të Universitetit të Otauës” nga Bredford, Blumberg dhe Burget (ref. 10).  Ata gjetën që midis 19% dhe 33% e të gjithë pedofilisë së raportuar bëhet nga meshkuj homoseksualë. Me 3% të të gjithë meshkujve që janë homoseksualë, “mbipërfaqësimi” i pedofilisë tek homoseksualët bëhet nga 6 (=19/3) dhe 11 (33/3) herë më i shpeshtë se tek meshkujt heteroseksualë.

Është e rëndësishme të mbajmë mend se që në 1973, kur APA papritur e shpalli homoseksualitetin një sjellje normale (Shih Miti 2 nënkapitulli 1 më poshtë), fushat e psikologjisë dhe psikiatrisë duket sikur janë përmbytur nga homoseksualët me një plan të caktuar. Prandaj është për tu pritur që studime të kohës së fundit (dhe sidomos kur vetë autorët janë homoseksualë) janë shumë të njëanshme dhe shpesh i mungon ndershmëria intelektuale në fushën e “hulumtimit” mbi homoseksualitetin. Shih Mitin 3 më poshtë për disa shembuj. Prandaj, studimet mbi fushën e pedofilisë tek homoseksualët këto kohët e fundit, duhet të merren me pak rezerva.

REF.2 faqet 121-140 rreshtojnë mbi dymbëdhjetë studime dhe raporte serioze të cilat të gjitha tregojnë një shpeshtësi më të lartë të pedofilisë tel meshkujt homoseksualë. Unë do të sugjeroja gjithashtu këtë referencë [ref.38] (Raport: pedofilia  më e zakonshme tek ‘pederastët’ – Kërkimet tentojnë të zbardhin ‘anën e errët’ të kulturës homoseksuale). Një analizë e detajuar e një baze të dhënash gjithëpërfshirëse (nga 12 shtete në SHBA nga 1991 deri në 1996) e botuar nga Zyra e Drejtësisë në SHBA në 2000 (ref.11 dhe ref.12), sugjeron një raport 10:1shpeshtësisë së pedofilisë mes homoseksualëve dhe heteroseksualëve (Nr 3).

Kthehu tek Përmbajtja

5. Sëmundjet Seksualisht të Transmetueshme (SST-të)
Infektimi me HIV sigurisht që ka qenë në qendër të vëmendjes këto dy dhjetëvjeçarët e fundit meqenëse u shpërnda në të ashtuquajturat “klubet e larjeve homoseksuale” në Nju Jork në 1981 dhe shumë shpejt edhe në San Fransisko. Veprimtaria shumë e rrezikshme dhe vetëshkatërruese e meshkujve homoseksualë ishte forca kryesore e shpërndarjes kritike dhe të shpejtë të epidemisë fillestare.

Në atë kohë sëmundja quhej GRID (Çrregullim Imuniteti i Lidhur me Pederastinë). Por shumë shpejt komuniteti pederast – që u bë papritur shumë me ndikim – pati sukses në ndërrimin e emrit në SIDA (Sindromi i mungesës së imunitetit të fituar). Sot të gjithë dinë për epideminë tragjike dhe mbarëbotërore të HIV/SIDA.

Por mbas HIV/GRID/SIDA fshihen shumë SST të tjera. Në mesin e tyre janë HPV-të (Human Papillomavirus), një emër i një grupi të rreth 70 llojeve të ndryshme të viruseve. Një studim tek homoseksualët dhe biseksualët në San Fransisko tregoi që HPV-të janë universale tek meshkujt HIV-pozitivë dhe plot 60% tek meshkujt homoseksualë dhe biseksualë HIV-negativë. Gjithashtu, shumë SST të tjera (Gonorea, Sifilizi, Kaposi Sarkoma, etj.) janë shumë më të përhapura tek meshkujt homoseksualë. Hepatiti B gjithashtu është më i përhapur tek meshkujt homoseksualë.

Ka dy arsye kryesore nën sipërfaqe për shpërndarjen e lartë të SST-ve tek meshkujt homoseksualë:

5:1. Shpeshtësia e marrëdhënieve anale tek meshkujt homoseksualë është shumë e lartë. Në bazë të një raporti (ref.13): Rritja e Seksit të Pasigurt dhe Gonorresë Rektale tek Meshkujt që bëjnë Seks me Meshkuj (MSM) San Fransisko, Kaliforni, 1994-1997, Raporti Javor i Vdekjes dhe Morbiditetit, Qendrat për Kontrollin dhe Parandalimin e Sëmundjeve, Janar 29, 1999, 45] përqindja e seksit anal tek meshkujt homoseksualë (MSM) u rrit nga 57.6% deri në 61.2% nga 1994 deri në 1997. Për këtë vetëm duhet të shikosh “Udhëzuesin Anal” të RFSL-së – i treguar hapur në faqen e tyre të internetit (ref.14) – që të kuptosh se sa e përhapur është kjo veprimtari në praktikë tek meshkujt homoseksualë. 

Dhe marrëdhënia anale transmeton SST-të në një nivel më të lartë se marrëdhënia vagjinale. Në një studim të botuar në Revistën e Mjekësisë të Nju Ingland u gjet që “mundësia e transmetimit të SIDA-s në depërtimin e pambrojtur anal ishte midis 0.008 dhe 0.032, ose midis 1 në 125 dhe 1 në 31 për çdo herë që përsëritet ky akt” (REF.2 faqja 71-72). Si krahasim, mundësia e transmetimit të HIV-it nga një marrëdhënie e pambrojtur vagjinale është “vetëm” midis 0.0005 dhe 0.0015 ose midis 1 në 2000 dhe 1 në 666. Pra marrëdhënia anale është 5 deri në 64 herë më e rrezikshme se marrëdhënia vagjinale.

Por nuk është vetëm nëpërmjet “gjak në gjak” apo “mukus në mukus” që bëhet transmetimi. Nga botimi “Kënaqësia dhe Shëndeti Anal” (Xhek Morin, Kënaqësia dhe Shëndeti Anal: Një Udhëzues për Meshkuj dhe Femra, San Fransisko, Daun Dhere Pres, 1998, faqja 220) shkruan: “Veprimtaritë seksuale ofrojnë shumë mundësi për doza të vogla jashtëqitjeje të futen në gojën e partnerit seksual. Mënyra më e drejtpërdrejtë është nga kontakti oral-anal”.

5:2. Numri i lartë i partnerëve tek meshkujt homoseksualë. I kthehemi përsëri faqes së internetit të RFSL-së për të parë që çështja është e kësaj natyre dhe çfarë rreziku ndërmarrin homoseksualët për seksin e pambrojtur (ref.15).  Aty dikush shkruan: “Ne e duam njëri-tjetrin dhe jemi të testuar HIV negativë. Me njëri tjetrin bëjmë seks të pambrojtur por me të tjerët me prezervativ. Siguria e diskutuar është e mjaftueshme nëse të dy janë testuar hiv-negativë dy herë në tre muajt e fundit dhe bëjnë seks të mbrojtur gjatë kësaj kohe. Duhet rreth tre muaj për antitrupat për tu formuar. Atëherë duhet të keni marrëveshje me partnerin për rregullat që keni kur takoni dikë tjetër. Që atëherë të bëni seks me prezervativ dhe menjëherë ti thoni partnerit tuaj nëse patët seks të pambrojtur, është një marrëveshje e mirë.”

Kthehu tek Përmbajtja

6. Tradhtia ndaj partnerit.
Numri mesatar i partnerëve gjatë jetës është 50 tek meshkujt homoseksualë dhe 4 tek meshkujt heteroseksualë (REF.1; faqja 54).  Edhe një herë, një mesatare e tillë nuk përjashton që ka meshkuj homoseksualë që janë besnikë ndaj partnerëve të tyre (megjithëse rrallë ose kurrë gjatë jetës) dhe që ka meshkuj heteroseksualë të shthurur. Gjatë 12 muajve të fundit, numri i partnerëve ishte 8 tek meshkujt homoseksualë dhe 1.2 tek meshkujt heteroseksualë. Marrëdhënia anale gjatë 12 muajve të fundit ishte 65% tek homoseksualët (MSM ose meshkuj që bëjnë seks me meshkuj) dhe 9.5% tel meshkujt heteroseksualë (MSF).

Përtej rrezikut më të lartë të SST-ve tek meshkujt homoseksualë (shihni më sipër) pabesnikëria e lartë ndaj partnerëve të tyre zakonisht rezulton në trauma të mëtejshme emocionale për një nga partnerët kur prishet marrëdhënia. Veç kësaj, ka gjithashtu edhe traumë emocionale për fëmijët e adoptuar. Përtej rrezikut të lartë të pedofilisë kjo tashmë është bërë realitet për të vegjlit tanë që kur Parlamenti jonë ("Riksdag") me një veprim shumë të turpshëm e legalizoi adoptimin e fëmijëve nga partnerët homoseksualë. (Shih “Parada e Turpit” nën Mitin 4.2 më poshtë).

Kthehu tek Përmbajtja

7. Pranimi social dhe fetar.
Megjithëse pjesë e një minoriteti në ulje, ka akoma suedezë që nuk mendojnë se jetesa homoseksuale është e pranueshme. Arsyet janë të dyfishta:7:1  Disa suedezë inatosen me faktin që (në mesatare) komuniteti homoseksual takson burimet mjekësore, sociale dhe financiare kaq shumë. Kostoja e lartë e SIDA-s dhe SST-ve të tjera, dhënia pas drogës, etj. e ul burimin financiar të disponueshëm për shërbime të tjera shoqërore dhe programe kërkimore. 7:2. Disa njerëz në Suedi – edhe mbas ndryshimit të qëndrimit të shoqërisë në dhjetëvjeçarët e fundit – akoma kanë rrënjë fetare që e qeverisin mendimin e tyre për jetesën homoseksuale. Të shohim tre fetë e mëdha në shoqërinë tonë sot.

ISLAMI
Islami – ndoshta tashmë feja më e madhe në Suedi (të paktën nga sa i përket shprehjes së fesë së tyre) – ka disa ndalime të qarta ndaj sjelljes homoseksuale:

(Kurani 4:16)
Nëse dy burra në mesin tuaj kanë epshe jonatyrore (dashuri), ata të dy do të dënohen.

(Kurani 27:55)
A do ti shkonit një burri në epsh sesa një gruaje.  Jo, ju jeni popull injorant.

JUDEO-KRISHTERË
Të dy këto fe tradicionalisht e dënojnë homoseksualizmin. Pasi e thamë këtë, duhet të themi gjithashtu që shumica e të krishterëve sot (me përjashtimin e katolikëve) e kanë ndryshuar fenë e tyre dhe sot e pranojnë homoseksualizmin. Për të kuptuar se si kjo ka ndodhur gjatë këtyre 3 dhjetëvjeçarëve të fundit klikoni në këtë link (Nr. 6; Përgjigjja ndaj Shumimit të Homoseksualizmit nga Grupet Fetare).  Megjithatë, të tre fetë kryesore në Suedi – të paktën në vlerat e tyre thelbësore dhe dokumente historike të shenjta – e dënojnë homoseksualitetin. Prandaj, nëse fëmija juaj bëhet homoseksual, ai ose ajo do ta kenë më të vështirë në marrëdhëniet me disa nga njerëzit në vendin tonë.

Kthehu tek Përmbajtja

8.  Përqendrimi jonormal tek seksi.
Për homoseksualët në përgjithësi, seksi përbën shumicën e jetës së tij. Kur është adoleshent, i secilit orientim, bëhet aktiv seksualisht, zakonisht ka një interes më të madh për seksin. Ndërsa fokusi për personin heteroseksual ulet me martesën dhe fillimin e familjes, për homoseksualin bëhet jonatyrore në intensitetin dhe shtrirjen e tij. Asnjëherë nuk keni parë një organizatë heteroseksuale që të festojë orientimin e tyre në një “Paradë të Heteroseksualëve” në Stokholm, me anëtarët e saj në rimorkion e një kamioni duke imituar akte seksuale përpara Pallatit Mbretëror. Personi heteroseksual ka më shumë detyra dhe gjëra që e mbushin jetën e tij.

Kthehu tek Përmbajtja

9. Problemet Anale.
Edhe kur përdoren prezervativë për të ulur rrezikun e transmetimit të viruseve dhe baktereve (shih më sipër), marrëdhënia anale dëmton; sidomos për personin që do depërtohet në anus. Vrima anale është e krijuar për një hapje të caktuar për të lejuar lëvizjen e zorrëve. Presioni nga penisi mund të shkaktojë shumë dëm. Edhe më e keqe është praktika e “grushtimit” siç shpjegohet në “Udhëzuesin Anal” në faqen e RFSL-së (ref.5)

Grushtimi
Seksi me grusht është një teknikë e avancuar seksuale dhe nënkupton që e gjithë dora futet në bythë. Grushtimi kërkon një njohuri të madhe e kombinuar me qetësi, përgjegjësi dhe vetëdije. Është një çështje praktike dhe vetëbesimi. Futja e grushtit tuaj në bythën e një mashkulli tjetër është një privilegj. Ai që ju lejon ta grushtoni tregon që ju beson dhe nënkupton që ju duhet të respektoni prekshmërinë e tij.
Një grushtues i mirë është i përqendruar plotësisht tek partneri i tij dhe i kujdesshëm për reagimet e tij. Përfundimi për atë që po grushtohet është të jetë i qetësuar në vend të forcimit të hapjes së kanalit anal. Nëse jeni fillestar ju këshillojmë të përdorni një grushtues me përvojë si mësues. Disa rekomandime:
* Përgatituni vetë me një shpëlarje të zorrëve.
* Parandaloni lëndimin duke prerë thonjtë shkurt. Hiqni byzylykët, unazat dhe gjëra të tilla.
* Përdorni doreza plastike
* Asnjëherë të njëjtën dorezë për dy njerëz – Ndërrojini
* Përdorni shumë lubrifikantë, sidomos ata të bazuar në silikon.
* Nëse përdorni një lubrifikant me bazë uji, mbani afër një gotë uji për të zhytur dorën.
* Shmangni lëpirjen pas grushtimit.
* Lëpini dhe bëni seks në fillim.  Pastaj grushtoni.”
(Fundi i citimit nga faqja e RFSL-së.)

Prandaj, edhe kur prezervativët përdoren për të ulur rrezikun e infeksioneve virale dhe bakteriale (shihni më sipër) marrëdhënia anale është e dëmshme, sidomos për atë që depërtohet. Zakonisht çon në “inkontinencë rektale” si dhe kancer anal. Membrana që rrethon anusin gati gjithmonë dëmtohet. Edhe pa traumë të madhe, ka çarje të vogla (disa herë mikroskopike) në membranën rektale, që bën transmetimin e menjëhershëm të baktereve në gjak. Prandaj, edhe pse partnerët besnikë homoseksualë kanë një rrezik më të ulët për SIDA-n ata zakonisht (për shkak të besimit dhe besnikërisë së tyre relative) përfshihen në veprimtari të tilla dhe kanë mundësinë e infektimit me sëmundje të tjera jo SIDA.

Ata janë zakonisht viktima të infeksioneve të tjera – dhe ndoshta vdekjeprurëse – të shkaktuara nga futja e jashtëqitjes në gjak. Kjo përfshin hepatitin B dhe një mori të tjera infeksionesh të pazakonshme si shigeloza, Gardia Lamblia, të cilat së bashku quhen “Sindroma e Zorrës Pederaste (GBS)” [REF.2; faqet 80-82].  Një artikull i botuar [F.N. Xhudson, "Hepatitet Virale Seksualisht të Transmetueshme dhe Patogjenët Enterikë ", Klinikat Urologjike të Amerikës Veriore 11,. Nr.1 (Shkurt 1984), ff.177-185] e përmbledh në këtë mënyrë

Për shkak të numrit të madh të partnerëve seksualë dhe veprimtarisë seksuale siç janë anilingusi dhe marrëdhënia anale, meshkujt homoseksualë janë në rrezik të lartë të marrjes së hepatitit B, giardiasisit, amebiasisit, shigellosës, campylobacteriosis dhe infektimeve anurectala me gonorre Neisseria, trakomatis Chlamydia, Treponema palladium, herpes simplex virus, dhe HPV (Viruse Human Papilloma)".

Me këtë krahasim të jetesave në sfond, ju – si prind apo gjysh – mund të formoni mendimin tuaj të pavarur për çfarë jetese duhet zgjedhur për pasardhësit tuaj (sidomos djemtë). Dhe sidomos deri në çfarë mase jeni të përgatitur që të mundoheni të parandaloni një përfundim homoseksual. Në kapitullin tjetër (Miti 2) do të eksplorojmë se çfarë mund të bëni për të ndikuar fëmijën tuaj (në një moshë të re) që ai të marri orientimin tuaj të preferuar seksual kur të futet në pubertet. 

Kthehu tek Përmbajtja

Miti Numër 2: Nuk mund të keni ndikim mbi orientimin e ardhshëm seksual të fëmijës.

Në shkrimin e mëposhtëm, kam zgjedhur të përshkruaj veprimet që duhet të ndërmerrni – dhe cilat të mënjanoni – nëse doni që fëmija ose nipi juaj të zgjedhë një jetesë heteroseksuale kur futet në pubertet. Megjithatë, nëse preferoni jetesën homoseksuale (për shembull partnerët homoseksualë që kanë adoptuar fëmijë) do të bëni të kundërtën e asaj që unë sugjeroj më poshtë.

Kthehu tek Përmbajtja

1. Rezultate bindëse nga kërkime të gjëra janë fshehur nga lobi homoseksual.
Si fillim një fjalë për atë që quhet “korrekte politikisht” në Suedi sot. Ajo që vazhdon është një gjë gjerësisht e konsideruar homofobi (“një këndvështrim jomiqësor apo jo i favorshëm i orientimit homoseksual”) në vendin tonë. Megjithëse është menduar si fyerje është termi i duhur. Është e kundërta e homofilisë (“një këndvështrim miqësor dhe i favorshëm i drejtimit homoseksual”). Në Suedi sot ka shumë më tepër homofilë sesa homofobë. E kundërta e asaj që ndodhte vetëm një brez më parë.

Kjo vjen si rezultat i propagandës pa pushim nga RFSL-ja dhe SVT-ja gjatë këtyre tre dhjetëvjeçarëve të fundit. Nëse nuk jeni suedez, duhet të dini që SVT-ja është monopoli televizioneve suedeze; në fakt një propagandë dhe krahu indoktrinues i RFSL-së. Prandaj nuk ishte çudi kur SVT-ja morri çmimin prestigjioz “Reinbou Auard” si nxitësi më i mirë dhe i parë i planit të tyre. Ky çmim iu dha në lidhje me “Javën e Krenarisë Pederaste” në Stokholm, Suedi. Kryeqyteti ynë Stokholm është bërë magnet (një Mekë virtuale) për homofilët nga e gjithë Evropa.

Lobi homoseksual është shumë me ndikim në shoqërinë tonë sot. Në të gjitha nivelet. Ata e dinë shumë mirë që ndikimi i tyre politik i rrit numrat e tyre në mënyrë proporcionale. Shumë prindër dhe të afërm bëhen mbështetës të RFSL-së kur mësojnë që dikush nga ata është bërë homoseksual. Por në të njëjtën kohë ata besojnë, thellë brenda vetes, që është një tragjedi. Prandaj, nëse jeni një prind ose gjysh që dëshiron që një ditë pasardhësit e tyre të zgjedhin orientimin heteroseksual, dëgjojeni me vëmendje këtë në vazhdim.  

Shumica e përmbajtjes që është në vazhdim është marrë (me leje) nga një libër amerikan nga Xhozef Nikolosi i quajtur “Udhërrëfyesi i Prindit për të Parandaluar Homoseksualitetin” (REF.3).  Nikolosi ka një doktoratë në psikologji. Duhet mbajtur mend që libri i tij është i bazuar në hulumtime psikologjike dhe jo në koncepte fetare. Për shkak të mendimeve të tija Dr. Nikolosi është tashmë anatemë për udhëheqësit dhe shumë nga anëtarët e “Shoqatës Amerikane të Psikologjisë”. Në 1973 një shoqatë e njëjtë – “Shoqata Psikiatrike Amerikane” ose “APA” votoi për heqjen e homoseksualitetit nga lista zyrtare e sëmundjeve psikiatrike (Udhëzuesi i Diagnozave dhe Statistikave ose DSM shkurt). Ndodhi me ndërhyrjen e një grupi të vogël por me shumë zë homoseksualësh dhe simpatizuesish (REF.1 faqet 32-35).  Që atëherë, psikiatrit, psikologët homoseksualë si dhe simpatizuesit e tyre e kanë vënë nën kontrollin e tyre hulumtimin, raportet dhe simpoziumet në organizatat e tyre. Me një shembull Dr. Nikolosi shpjegon këtë ndryshim në politikë. Ai shkruan (REF.3; faqja 171-172):

” Korrektësia politike vazhdon të cenojë të gjitha shoqatat tona të shëndetit mendor. Një kuvend vjetor i 1999 i Shoqatës Amerikane të Psikiatrisë kishte në plan të përfshinte një debat mbi çështjen nëse orientimi seksual duhet ndryshuar me anë të terapisë. Por ky debat u anulua kur të dy folësit u tërhoqën, duke thënë që tema e homoseksualitetit-si-i ndryshueshëm është shumë e politizuar për një takim shkencor. Psikiatri Xhefri Setinover dhe unë ishim propozuar si fillim si anëtarë të panelit, por aktivistët pederastë psikiatra refuzuan të merrnin pjesë nëse unë apo Satinoveri do të ishim pjesë e këtij diskutimi.
Pra jeni në universitet dhe mendoni që të qenit heteroseksual është normative? Paçi fat në shprehjen e këndvështrimit tuaj, botimit të tezës, dhe marrjen vesh me kolegët. Më mirë ta kishit ruajtur këtë këndvështrim për vete, ose mund të hidheni jashtë klubit shoqëror nga i cili keni kërkuar për kaq kohë miratim.”

Për më shumë informacion mbi këtë temë klikoni në këtë link (Nr 4 në menynë anësore).

Nëse shtypja e së vërtetës nga lobi homoseksual në SHBA është kaq i përhapur, mendoni si është në vendin tonë. Ndoshta nuk ka asnjë psikiatër apo psikolog në Suedi që do (apo guxon) të bashkëpunojë me prindërit për të sjellë djalin e tyre në zyrat e tyre të shqetësuar për zhvillimin femëror tek djali i tyre. Prandaj, ju si prind apo gjysh jeni të vetmuar në gjetjen e zgjidhjes për orientimin e ardhshëm seksual të fëmijës suaj. Për t’ju ndihmuar unë i kam vënë këto burime në dispozicionin tuaj falas. Mund të më kontaktoni nën “Literaturë Falas” në menynë anësore ose të më shkruani në

Pas kësaj hyrjeje disi të gjatë, le të flasim tani për atë që zbulon hulumtimi i ndershëm dhe se çfarë mund të bëni sot për të parandaluar pre-homoseksualitetin fillestar dhe homoseksualitetin në vazhdim në zhvillimin e fëmijëve tanë. Le të shohim si fillim rrënjët (fillesën) e homoseksualitetit tek djemtë.

Kthehu tek Përmbajtja

2. Raporti hulumtues nga Biberi dhe të tjerë (REF.4)
Të shohim si fillim një studim të rëndësishëm të bërë nga Irving Biber dhe rreth shtatëdhjetë psikiatër dhe psikologë të tjerë. Ky studim thellësor u fillua në 1952 dhe 10 vjet më vonë – pas shumë vlerësimesh dhe veprimtarisë ndjekëse – një grup prej tetë psikoanalistësh mjekësorë dhe një psikolog klinik në komitet botuan raportin me titullin “Homoseksualiteti: Një Studim Psikoanalitik i Meshkujve Homoseksualë
, Nju Jork: Bejzik Buks, 1962.” (REF.4).  

Si shtesë e madhësisë dhe gjerësisë së ekspertizës së autorëve, studimi është domethënës për dy arsye të rëndësishme:

2:1. U krye gjatë 1952 deri në 1962. Kjo ishte përpara se të bëhej tabu politike konsiderimi i homoseksualitetit si një sjellje e padëshirueshme që duhet parandaluar. Pas 1973, kur APA nuk e cilësonte më homoseksualitetin si jonormal në DSM-në (Udhëzuesi Diagnostik dhe Statistik) e tyre, u bë gati e pamundur të bësh studime të tilla. Dhe nëse ndonjë grup hulumtuesish do të kishin guximin të bënin një studim të tillë sot, ata do të qortoheshin rreptazi nga kolegët e tyre. Por zbulimet janë ende të vlefshme sot dhe tejet të rëndësishme për prindërit që duan të shmangin homoseksualitetin tek djemtë e tyre.

2:2
. Në 1962 homoseksualiteti nuk ishte popullarizuar akoma nga media mbizotëruese ose e lavdëruar nga biznesi argëtues. Sot është krejt ndryshe.

Vetëm shikoni se çfarë shkruan RFSL-ja sot në faqen e tyre (ref.16) dhe do të kuptoni për çfarë po flas:
“Cili kap cilin? – Rreth seksit për ju që jeni të rinj dhe në
Një gocë takon një çun të lezetçëm. Çuni takon një çun tjetër. Çuni ndodh që të jetë me një gocë që sapo ka qenë me një gocë tjetër.
Provojeni seksualitetin tuaj! Ajo që jeni vetë, që doni të bëheni dhe për atë që keni kureshtje. Bota është e hapur dhe ka shumë gjëra për të provuar dhe çdo gjë është e mundur. Dhe sigurisht, pendoheni më shumë për ato gjëra që nuk i bëni se për ato që nuk bëni.”
(Fundi i citimit nga faqja e RFSL-së.)

Është e dukshme që shumë të rinj sot – që në të vërtetë nuk janë të predispozuar të bëhen homoseksualë (dmth. kurrë nuk ishin “pre-homoseksualë” për shkak të një edukimi fatkeq) – megjithatë zgjedhin atë jetesë sepse është në modë sot. Ose të paktën e provojnë, shumë nga të cilët mbeten në kurthin e saj (shih pikën 7 nën literaturën falas në menynë anësore). Kushtet mbrapa një jetese të zgjedhur kaq qartë nuk adresohen në këtë faqe. Mund të ndalohet vetëm nëse veprimtari si ato të RFSL-së vihen nën kontroll dhe nxirren jashtë ligjit për interesin e të gjithë shoqërisë. Prandaj, me siguri them që kur studimi u krye në vitet 1950 dhe 60, homoseksualiteti ishte i turpshëm dhe asnjë nuk donte të zgjidhte apo edhe të provonte këtë jetesë. Ashtu siç asnjë nuk zgjidhte të bëhej i alkoolizuar. Në studimin e Biberit jo më pak se 106 meshkuj homoseksualë u përfshinë në një studim të gjerë, bashkë me një grup kontrolli prej 100 meshkujsh heteroseksualë. Pyetja themelore ishte gjatë të gjithë kohës: Pse u bënë të 106-tët homoseksualë. Çfarë, nëse diçka, në sfondin e edukimit të tyre kishte shkaktuar që ata të tërhiqeshin nga meshkuj të tjerë?

Rezultatet ishin mbresëlënës sepse kishte një emërues të përbashkët për orientimin seksual të të gjithë këtyre 106 meshkujve. Biberi dhe grupi i tij zbuluan që të gjithë kishin (pa përjashtim) pasur një baba që mungonte emocionalisht ose nuk kishin pasur fare baba gjatë rritjes së tyre. Asnjë nga ata nuk ndjente afërsi me babain e tyre.

Disa herë, por jo gjithmonë, kjo kombinohej me një armiqësi kundrejt baballarëve për disa arsye. Rezultati bazohej në mënyrën se si meshkujt i kishin përjetuar baballarët. Jo në të kundërtën. Disa baballarë mund të kenë menduar që gjithçka shkon mirë dhe mund të kenë menduar që i kanë plotësuar nevojat emocionale të djemve të tyre.  

Studimi midis të tjerave zbuloi këtë:
“Shqetësimi i thellë ndërpersonal është i padiskutueshëm në marrëdhëniet e homoseksualëve baba-bir...Asnjë nga baballarët (e bijve homoseksualë) nuk mund të konsiderohet si një prind i arsyeshëm normal.”

Është interesante që në grupin e kontrollit (100 meshkuj heteroseksualë) jo shumica e tyre kishin një marrëdhënie të mirë me baballarët e tyre. Plot 37 nga ata (37%) madje rrëfyen që e urrenin babain e tyre. Por në anën tjetër, në grupin homoseksual 63 nga ta (59%) thanë që e urrenin të atin.

Kthehu tek Përmbajtja

3. Përfundime që duhen nxjerrë
Fillimisht duhet të them që edhe nëse marrëdhënia baba-bir kishte një emërues të përbashkët për të gjithë 106 meshkujt homoseksualë, nuk do të thotë që kurrë nuk ka përjashtim të rregullave. Megjithatë, ka një lidhje shumë të fortë që të çon në përfundimin që:

Nëse një baba lidhet emocionalisht me birin e tij, është pothuajse e pamundur që biri i tij të bëhet homoseksual. Megjithatë, nëse babai nuk lidhet me birin e tij, kjo nuk do të thotë që do të përfundojë me siguri në homoseksualizëm. Në fund të fundit, aq sa 37% në 100 heteroseksualë në studim deklaruan që e urrenin babain e tyre (e krahasuar me 59% në grupin homoseksual). Por meshkujt homoseksualë disi dështuan të lidheshin me baballarët e tyre.

Me fjalë të tjera: Mungesa e lidhjes baba-bir është e nevojshme – por jo gjithmonë e mjaftueshme – si arsye e homoseksualitetit. 
Mendoni për këtë! Prandaj,
Baballarë: Mund të parandaloni homoseksualitetin tek djali juaj duke u lidhur me të!
Por nëse nuk lidheni, jo detyrimisht djali juaj është i dënuar në një jetë homoseksualiteti. Ka faktorë të tjerë në lojë gjithashtu, që do ti shikojmë më vonë.

Pas rezultatit uniform që i përket lidhjes emocionale mes babait dhe djalit, aspekte të tjera të marrëdhënies luhateshin më shumë, megjithëse kanë të njëjtën prirje. Ja disa nga to. (Numrat nuk mblidhen në 100% sepse jo të gjithë meshkujt mund ti përgjigjeshin pyetjeve).
“H” është emërtuesi i grupit prej 106 meshkujsh homoseksualë; “C” është emërtuesi i grupit të kontrollit prej 100 meshkujsh heteroseksualë:             

 

H

C

Pacienti është i preferuari i babait

7

28

Një vëlla apo motër është i preferuari i babait

59

36

Pacienti ndihet i pranuar nga babai

23

47

Pacienti me dashje e urrente të atin

60

37

Pacienti e pranonte të atin

20

50

I ati shprehte dashuri për pacientin

25

51

I ati kishte më pak respekt për pacientin sesa për vëllezërit dhe motrat e tjera 

42

19

Pacienti përballon më mirë babain sesa nënën

21

40

Pacienti e konsideroni babain si të admirueshëm

16

47

Për të kuptuar këtë tabelë në mënyrë të drejtë, të kujtojmë që kur një djalë nuk u lidh me babain e tij, nuk do të thoshte me siguri që ai do të bëhej homoseksual. Në të vërtetë shumica e meshkujve që nuk lidhen, pavarësisht bëhen heteroseksualë. (Mbani mend: dështimi i së lidhurës është një kusht i nevojshëm por jo i mjaftueshëm i homoseksualitetit). Pra, çfarë faktorësh të tjerë luajnë në përcaktimin e orientimit seksual? Çfarë faktorësh të tjerë zhvillojnë një përfundim heteroseksual?

Për shembull, shikoni pyetjen e gjashtë! (”Babai shprehu dashuri për pacientin”). Tek meshkujt homoseksualë rreth 25% patën përjetuar një dashuri të tillë. Kjo nuk e parandaloi që ata të bëheshin homoseksualë meqenëse nuk ishin ndjerë që ishin lidhur me të atin megjithëse kishin përjetuar shprehje dashurie. Por dyfish më shumë (51 nga 100) tek grupi i kontrollit heteroseksual pati shprehur një dashuri të tillë. Qartësisht, dhe megjithëse biri dështon të lidhet me të atin, shprehja e dashurisë së babait nxit përfundimin heteroseksual.

Prandaj, duke u mbështetur në këtë tabelë, nxjerrim përfundimin që faktorët e mëposhtëm (edhe megjithëse biri dështon të lidhet) nxit një përfundim heteroseksual:

1. Të jesh fëmija i preferuar i babait (megjithëse nuk është një virtyt në vete për prindin të ketë të preferuar)

2. Të ndjehesh i pranuar nga babai.

3. Të jesh i sigurt që i biri nuk e urren të atin (vini re që gati 37% në grupin heteroseksual e urrente babain por megjithatë u bënë heteroseksualë.

4. Jini të sigurt që i biri e pranon të atin.

5. Babai i shpreh dashuri të birit.

6. Babai ka të njëjtin respekt për djalin e tij sa ka për të gjithë fëmijët e tjerë meshkuj.

7. I biri do të jetojë më mirë me babain sesa me nënën.

8. I biri do ta konsiderojë babain të admirueshëm.

Të gjitha këto anë të marrëdhënieve janë zakonisht një rrjedhim natyror i lidhjes emocionale. Por në rastet kur kjo lidhje nuk ndodh, këto aspekte dytësore do ta rrisin përfundimin heteroseksual. Për të ardhur keq është kur shumë baballarë të djemve që dështojnë në zhvillimin e identitetit mashkullor, nuk e kuptojnë se çfarë po ndodh. Atyre i duhej kaq shumë kohë dhe fuqi për punën e tyre (ndoshta për shkak të familjes së madhe), aq sa kanë fare pak kohë ose nuk kanë aspak kohë për atë djalë në veçanti të dobët. Por ka edhe nga ata baballarë që preferojnë të shkojnë të luajnë golf gjatë kohës së tyre të lirë, në vend që të shkojnë me djemtë e tyre për peshk. Do ta diskutojmë më poshtë, pse dështimi i një djali për tu identifikuar me gjininë mashkullore në një moshë të hershme, është rrënja kryesore e homoseksualitetit.

Por të shohim si fillim se pse ky studim tregon që homoseksualiteti nuk është i trashëgueshëm. Nëse do të ishte i trashëgueshëm atëherë do të kishte shumë meshkuj në grupin homoseksual (“H”) të cilët si fëmijë do të kishin pasur lidhje emocionale me baballarët e tyre.

Prandaj, më lejoni ta përmbledh këtë si më poshtë:
Nëse një baba është i përfshirë emocionalisht në zhvillimin e birit të tij dhe i biri lidhet me të në fëmijërinë e hershme, ka një mundësi prej gati 100% që djali do të zhvillohet në heteroseksual.

Do ta shpjegoj më poshtë (pika 5) pse ekziston një lidhje kaq e fortë. Por me lejoni t’ju them që më dhemb zemra për ata djem të vegjël që nuk kanë një model sjelljeje mashkullor në jetët e tyre. Dhe zemërohem shumë kur shoh se si këta djem kërkohen pa pushim nga RFSL-ja në përpjekje për ti rekrutuar në radhët e tyre në numra sa më të mëdhenj. 

Kthehu tek Përmbajtja

4. PARADE E TURPIT
5 Qershori i 2002 ishte një ditë vendimtare për shumë nëna – dhe fëmijë pa baballarë në vendin tonë. Në atë ditë Parlamenti suedez votoi për miratimin e një ligji që i dha mundësinë partnerëve homoseksualë që të adoptojnë fëmijë. Votat ishin 198 pro dhe 38 kundër. Si mundej cilido njeri i përgjegjshëm dhe me moral që me qëllim të privojë një fëmijë nga nëna dhe babai kur ka kaq shumë çifte heteroseksuale pa fëmijë që duan të adoptojnë? Deri në këtë kohë në historinë tonë, ne tregonim kujdes shumë të madh për mirëqenien e të vegjëlve tanë. Më shumë se gjithçka tjetër tregon nivelin në të cilët kanë rënë politikanët tanë në mënyrë që të rehatojnë lobin homoseksual. Çfarë gjykimi i pret këta burra dhe gra?

Ja si ngjau parada e turpit kur Parlamenti votoi për këtë projektligj 2001/02:123 (ref.17)

Prop. 2001/02:123
LU27 Partneriteti, adoptimi etj.
Pika 1 ( Mohimi i propozimit për adoptimin dhe mbajtjen)
1. Propozimi
2. Rezervimi (kd)
Votimi:
198 pro propozimit
38 kundër propozimit
71 abstenuan
42 munguan
Parlamenti e miratoi propozimin.
Shpërndarja e votave të hedhura:
Pro propozimit:
118 Social Demokratë, 9 të Moderuar, 34 Parti e Majtë, 12 Parti e Qendrës, 15 Parti Ambjentaliste, 9 Partia e Popullit
Kundër propozimit: 1 i Moderuar, 37 Demokristianë

Abstenuan: 60 të Moderuar, 4 Parti e Qendrës, 6 Partia e Popullit
Mungonin: 13 Social Demokratë, 11 të Moderuar, 9 Partia e Majtë, 5 Demokristianë, 2 Parti e Qendrës, 1 Parti Ambjentaliste, 1 Parti e Popullit
An-Katrin Dunker (m) dhe Runar Patriksoni (fp) shënuan që kishin qëllimin të abstenonin por votuan pro.

Siç shohim nga kjo anketë zyrtare, vetëm 37 anëtarë të parlamentit nga Demokristianët e kundërshtuan këtë homoadoptim. Të nderuar qofshin. “Partia e Moderuar” si fillim nuk donte ta lejonte vetë homo adoptimin por vetëm të lejonte kujdesin nga homoseksualët për fëmijët. Një pozitë qesharake. Mendoni! A do të ishin dakord parlamentarët e moderuar që homoseksualët të kujdeseshin për fëmijët ose nipërit e tyre?

Imagjinoni nëse do të ishte djali juaj! Nëse ju vetë – për shkak të rrethanave jashtë kontrollit tuaj – do të duhej të lejonit dikë tjetër të kujdesej për djalin tuaj. Dhe nëse do të mund të zgjidhnit midis një burri dhe gruaje me një martesë në dukje normale në njërën anë dhe një çift homoseksualësh në anën tjetër. Çfarë do të zgjidhnit? Kur mendoni se çfarë ndodhi në atë ditë vendimtare (5 Qershor 2002) atëherë kuptoni se çfarë akti i papërgjegjshëm është kryer ndaj të vegjëlve tanë më të pambrojtur. Nga të gjitha partitë përveç demokristianëve. Si mund të jetojnë parlamentarët e tjerë me këtë që kanë bërë? Shohin veten në pasqyrë çdo ditë dhe kuptojnë që kanë shitur fëmijë pa mbrojtje.

Historia legjislative e këtij ligji të pabesë 
Kur socialdemokratët (shumica në parlament) votuan në plenumin e tyre se si të votojnë si grup në parlament, ata që donin që ligji të votohej fituan vetëm me një votë
. Ata që ishin kundër kishin vetëm një votë më pak. Kjo do të thotë gati gjysma e socialdemokratëve besojnë që është më mirë që për fëmijët jetimë që të kenë edhe nënë edhe baba. Megjithatë, kur ata votuan në Parlament asnjë nga ata nuk votoi në bazë të ndërgjegjes së tyre. Nëse do të kishin votuar në atë që i thonte ndërgjegjja e tyre, ata do të humbnin punën e tyre, të ardhurat dhe të gjitha të mirat e parlamentarëve. Shkurtimisht, përfitimi i tyre financiar ishte më i rëndësishëm sesa mirëqenia e fëmijëve jetimë.

Duhet mbajtur mend gjithashtu që organizatat e mëdha të mëposhtme, me përvojën e tyre në mirëqenien e fëmijëve, patën shprehur një kundërshtim të fortë ndaj propozimit të homoadoptimit: Shpëtoni Fëmijët (në suedisht: Rädda Barnen), Avokati i Fëmijëve (Barnombudsmannen), Rrjeti i Organizatave të Adoptimit (Nätverket för Adoptionsorganisationer).

Për më tepër, u shpreh kundërshtim edhe nga organizatat e mëposhtme: Departamenti Social, Komiteti Kombëtar i Adoptimeve Ndërkombëtare, Shoqata Suedeze e Doktorëve, Shoqata Suedeze e Psikologëve, Sociologët për Drejtësinë Familjare, Shoqata Kombëtare e Këshilluesve Familjarë,  AFO Organizata për Fëmijë e Adoptuar, Organizata e Fëmijëve të Adoptuar nga Koreja, Forumi për Adoptim, Organizata Familjare për Adoptim Ndërkombëtar, Fëmijët në Vend të Parë, Organizata Kombëtare për Drejtësi ndaj Fëmijëve (BRIS), Sekretaria për Drejtësi Familjare, Qendra e Këshillimit për Adoptim, Rrjeti i Zërit për Fëmijët e Adoptuar, Miqtë e Fëmijëve.
[ Në suedisht emrat e organizatave janë: Socialstyrelsen, NIA (Statens nämnd för internationella adoptionsfrågor), Svenska Läkaresällskapet, Sveriges Psykologförbund, Familjerättssocionomernas Riksförening Föreningen Sveriges Kommunala Familjerådgivare, AFO-Organisationen för adopterade och fosterbarn, Adopterade koreaners förening (AKF), Forum för adopterade Förbundet Adoptionscentrum, Familjeföreningen för Internationell Adoption, Barnen Framför Allt - Adoptioner, Riksförbundet Barnens Rätt i Samhället (BRIS), Rädda Barnen, Familjerättssekreterarna, Adoptionsrådgivningen, Nätverket Adopterades Röst, Barnens Vänner]
Të gjithë këto organizata janë ekspertë që e kundërshtuan ligjin për homoadoptimet. 

Për shembull, Shoqata Suedeze e Psikologëve komentoi në këtë mënyrë: “Propozimi është i mbështetur në një këndvështrim ku fëmijët janë anësorë dhe të qenit prindër është qendrore. Teksti i propozimit tregon një mungesë të plotë kuptimi të nevojave të fëmijës”.  (në suedisht: Promemorian har tillkommit utifrån en världsbild där barnet är perifert och föräldrarskapet står i centrum. Författningstexten uppvisar en total avsaknad av förståelse för och kunskap om barns behov. ]

Në një intervistë në gazetën Bota Sot (në suedisht: Världen Idag) më 18 Mars 2005, Lars Ahlin, kryetari i Shoqatës Suedeze të Psikologëve, komentoi për përgjigjen e ashpër të dhënë nga organizata e tij: “Ne zakonisht nuk shprehemi në këtë mënyrë nëse nuk besojmë se do të ketë pasoja të mëdha nga propozimi. Mungesa jonë e njohurisë se si ndikohet një fëmijë nga rritja nga dy prindër të të njëjtit seks është një problem i madh. Kemi zgjedhur të marrim këndvështrimin e fëmijës meqenëse nuk ka njohurinë e duhur në kërkimin e bazuar në këtë dëshmi. Sigurisht që është një mëdyshje morale por ne nuk duhet të eksperimentojmë me fëmijët tanë. Nëse do ta kishim ditur me siguri që fëmijët nuk do të ekspozoheshin në rrezik të panevojshëm do të ishte ndryshe. Por fëmijët nuk mund të flasin vetë.”
[ në suedisht: “Så här formulerar vi oss inte om det det inte upplevs som en verklig brist i promemorian. Bristen på kunskap om hur barn påverkas av att växa upp med två föräldrar av samma kön är ett stort problem.
- Vi har valt att inta barnperspektivet på grund av att det finns för lite kunskap
, den evidensbaserade forskningen saknas. Det är ju visst ett moraliskt dilemma, man kan inte göra experiment på barn. Kunde vi vara säkra på att barnen inte utsätts för onödiga risker, då hade det varit en annan situation.
- Barnen kan ju inte föra sin egen talan]

Kthehu tek Përmbajtja

5. Më shumë për rolin e babait
Të kthehemi tani tek pyetja pse është kaq e rëndësishme që babai të jetë i përfshirë emocionalisht në zhvillimin e djalit të tij.

Është thënë që nënat prodhojnë djem ndërsa baballarët prodhojnë burra. Në një moshë shumë të vogël fëmija fillon të kuptojë që bota është e ndarë në të kundërta natyrore të djemve dhe të vajzave, të burrave dhe grave. Në këtë pikë nuk është mjaft vetëm të vëzhgosh ndryshimet. Ai duhet të vendosë gjithashtu se ku përket në këtë botë të ndarë në gjini. Vajza ka një rol më të lehtë. Lidhja e saj kryesore është që në fillim me nënën kështu që ajo nuk ka nevojë të kalojë në detyrën shtesë të zhvillimit të së qenit “ de-identifikuar” nga personi më i afërt ndaj saj – nëna – për tu identifikuar me babain. Por për djemtë është vendosmërisht ndryshe. Ai duhet të ndahet nga nëna e tij dhe të rritet në ndryshim nga sendi kryesor i dashurisë nëse ai një ditë do të ketë një mundësi të bëhet mashkull heteroseksual. Kjo e shpjegon pse ka më shumë meshkuj sesa femra homoseksuale. Detyra kryesore në zhvillim në mashkull është të mos zhvillohesh në femër.

Këtu fillon detyra e stërmadhe e rëndësishme për babain. Dhe nëse babai nuk është aty, një mashkull tjetër duhet të përmbushë këtë rol. Është tejet e rëndësishme. Për arsye se djali i vogël është vazhdimisht në nevojë për ndihmë dhe inkurajim në zhvillimin e tij në burrë. Babai duhet ta lejojë atë të kuptojë që një ditë edhe ai do të bëhet si babi i tij. Për shembull, djali i vogël dhe babi i tij mund të lahen së bashku që ai të kuptojë që ata duken njësoj dhe një ditë ai do të bëhet si babai i tij. Që ai është i krijuar në këtë mënyrë dhe nuk mund të ndryshojë. Kjo gjithashtu do të thotë që biri krijon besim të madh tek babai i tij. Babi bëhet modeli i sjelljes për birin e tij. Mami duhet gradualisht të ulë ndikimin e saj mbi djalin, duke filluar rreth moshës 2 vjeç. Babai duhet të tregojë ngrohtësi dhe kujdes për birin e tij dhe të mos ngurrojë ta përqafojë atë. Dikush ka thënë që nëse djali nuk përqafohet kurrë nga babai i tij, meshkuj të tjerë do ta përqafojnë, në një mënyrë tjetër, më vonë gjatë jetës. Nëse ky zhvillim natyror dhe i nevojshëm nuk nxitet, djali mund të vuajë nga “Çrregullimi i Identitetit Gjinor” (GID), hap i cili është i pari për djalin pre-homoseksual. 

Ju lutem mbani shënim:
5:1
. Siç thamë më parë, jo të gjithë djemtë që kanë mungesën e një babai të përfshirë emocionalisht do të kenë probleme me identitetin gjinor. Por djali që ka një baba të përfshirë emocionalisht për ti dhënë inkurajim, në shumicën e rasteve nuk do të vuajë nga probleme të identitetit gjinor.

5:2. Problemet me identitetin gjinor zakonisht duket sikur ndikojnë më shumë djemtë me një temperament të ndjeshëm sesa djemtë e tjerë. Djem të tillë janë zakonisht të pambrojtur nëse përjetojnë që baballarët e tyre i hedhin poshtë në vend që ti inkurajojnë. Një situatë e tillë mund të lindë nëse, për shembull, një djalë ka talente dhe dhunti natyrore të ndryshme nga babai dhe vëllezërit e tij. Babai zakonisht interesohet për sportin dhe ndoshta ka djem më të rritur që me gjithë qejf i merr në ndeshjet e futbollit. Nëse djali i tretë ose i katërt i këtij babai është më shumë i interesuar dhe i talentuar në art apo muzikë, është shumë e lehtë për babin ta lërë pas dore djalin e tij të vogël dhe të dështojë në inkurajimin e tij në këtë fushë. Dhe të lejojë djalin e tij të takohet me djem të tjerë me të njëjtin interes. Kështu që të bëhet “një nga djemtë”. Djali nuk duhet ti dorëzohet kujdesit të nënës dhe të bëhet “djali i vogël i mamit”. Shkurt: babai duhet të nxisë zhvillimin e gjinisë mashkullore në mënyrë të tillë që të ndërtohet një besim i ngrohtë, respekt dhe dashuri tek ata. E gjitha kjo për të qenë i sigurt që djali një ditë do të bëhet si babi i tij.

Problemi me identifikimin gjinor vjen në forma të ndryshme dhe në nivele të ndryshme. Në raste ekstreme – të quajtura Çrregullim i Identitetit Gjinor (GID) – djemtë fillojnë të luajnë me kukullat e motrës, të vishen me fustane vajzash dhe kështu me radhë. Është shumë e rëndësishme që prindërit së bashku të vendosin të ndalojnë një sjellje të tillë me dashuri dhe pa e hedhur poshtë ose e tallur djalin. Por është më e zakonshme me forma më të zbutura të një sjellje të tillë të cilat quhen “konflikt gjinor” apo “hutim gjinor”. Por të gjithë djemtë me çdo lloj hutimi gjinor janë në rrezik të bëhen “pro-homoseksualë”. Një djalë i tillë shpejt do të ndjejë që ai nuk është si djemtë e tjerë. Ai do të fillojë të ndahet dhe të tallet nga djemtë e tjerë për një femininitet në zhvillim. E gjithë kjo do ta ritheksojë që ai është ndryshe. Oh, sa nevojë ka ky djalë për një burrë i cili ta sigurojë që ai është si të gjithë djemtë e tjerë dhe ai do të rritet duke u bërë burrë si të gjithë të tjerët. Sa dëshiroj që të gjithë meshkujt të ishin në dijeni të kësaj nevoje, jo vetëm në jetët e bijve të tyre, por gjithashtu edhe në ata djem të pambrojtur që nuk kanë baba. Dhe që të mundohen të bëjnë gjithçka për të parandaluar që RFSL-ja të hedhë kthetrat e saj në djem të tillë.

Pa ndihmë, djali “pre-homoseksual” do të ndjehet më lehtë dhe më i sigurt në mesin e vajzave. Por ai është i ndarë brenda vetes. Në njërin krah ai dëshiron të jetë si të gjithë djemtë e tjerë por beson që nuk është i tillë. Dhe kur fillon puberteti ndryshon edhe situata. Tërheqja erotike është drejt diçkaje që është ndryshe nga vetvetja. Dhe nëse një djalë është shoqëruar më shumë me vajza ndërsa është rritur dhe është ndjerë çuditshëm në mesin e djemve të tjerë, atëherë tërheqja e tij seksuale do të jetë ndaj meshkujve të tjerë.

Lobi homoseksual disa herë argumenton që do të ishte një nder ndaj djemve pre-homoseksualë që ti jepej rehati në zhvillim (kështu thonë ata) të një identiteti homoseksual të lindur që e kanë pasur që kur lindën. Por varet nga ju si prindër (dhe gjyshër) ta parandaloni këtë. Por si fillim duhet të bindeni që homoseksualiteti nuk është – përsëris NUK – diçka që është në gjene që nga lindja. Për këtë duhet të lexoni rreth “Mitit numër 3” më poshtë. 

Kthehu tek Përmbajtja

6. Roli i përbashkët i të dy prindërve
Elementi i dytë më i rëndësishëm në parandalimin e homoseksualitetit tek fëmija juaj është ta mbroni atë nga predatorët seksualë. (Modeli i mashkullit është numër 1). Ngacmimi i fëmijëve është në rritje. Në një studim të gjerë të 1985 nga Los Ejnxheles Tajms tek 2682 të rritur, plot 16% e meshkujve dhe 27% e femrave thanë që ishin ngacmuar seksualisht si fëmijë. Incesti nuk lë vetëm shenja fizike. Shenjat emocionale mund të jenë më të thella. Incesti është një shkaktar kryesor i zhvillimit të homoseksualitetit. Kjo është më e vërtetë për vajzat. Për më tepër një fëmijë i ngacmuar ka më shumë mundësi për tu bërë vetë pedofil. Siç thonë: “Njerëzit e lënduar lëndojnë njerëz”.

Këta fëmijë fatkeq kanë nevojë për vëmendje të veçantë nga ana e prindërve për ti ndihmuar në shërimin e shenjave emocionale. Për fat të keq janë fëmijët nga familje të prishura që janë më të prekur për arsye të ndryshme. Nuk janë gjithmonë meshkujt e rritur që i dhunojnë fëmijët. Një fëmijë më i rritur apo një adoleshent, shumica e të cilëve janë të lënduar vetë, mund të kryejnë vepra të tilla vetë. Kështu, në shoqërinë e sotshme me moralin e saj të shthurur, me përqendrimin e pamasë sek çdo një seksuale, dhe një përhapje e gjerë e shthurjes, duhet të jeni shumë të kujdesshëm se çfarë njeriu është afër fëmijës suaj kur ju nuk jeni aty. Nëna dhe babai së bashku kanë një rol shumë të rëndësishëm këtu.

Faktori i tretë i rëndësishëm (në parandalimin e homoseksualitetit) është marrëdhënia dhe ndërveprimi midis prindërve. Një marrëdhënie e lumtur dhe e dashur midis burrit dhe gruas është antidot i mirë kundër zhvillimit pre-homoseksual. Sidomos për djalin. Trajtimi që i bën i ati gruas së tij do të lërë mbresa të thella tek djali. Ai do të shohë dhe mësojë, ndërsa rritet, se si do të shkojnë punët. Se si duhet të shkojnë. Nëna duhet, më shumë se çdo gjë tjetër, të tregojë respekt për burrin e saj dhe ta nxisë djalin “të shkojë të shohë babin” kur ai ka ndonjë pyetje apo problem të rëndësishëm. Nëna duhet ta “lërë të ikë” djalin e saj herët. Ajo duhet të thyejë lidhjen e saj me djalin dhe ta lërë atë të lidhet me babain. Kjo duhet të bëhet në 2-4 vitet e para të jetës së djalit. Por është gabim të thuhet që të fillosh më vonë është shumë vonë. Kurrë nuk është vonë por bëhet gjithmonë e më e vështirë me kalimin e viteve pa “shkëputjen” e djalit nga nëna e tij. Nëna gjithashtu duhet ti kundërvihet tundimit për të “marrë kontrollin e shtëpisë” edhe megjithëse ajo mund të ketë edukim, punë më të mirë ose të jetë më e zgjuar se burri i saj. 

E gjithë kjo lojë do ta bëjë djalin të ngjashëm me babain e tij. E ndihmon djalin të bëhet i sigurt tek vetja dhe i sigurt në zhvillimin e gjinisë së tij mashkullore, dhe në të njëjtën kohë me dashuri dhe kujdes të shohë se si babai i tij e trajton gruan. Është e mrekullueshme të shohësh se si këto forca punojnë së bashku ashtu siç duhet. Por asnjë martesë nuk është e përsosur. Të paktën jo gjatë të gjithë kohës. Disa gabime në “lojën” ideale me siguri nuk do ta bëjnë djalin homoseksual. Por rregullat e ndërveprimit mes prindërve në parandalimin e homoseksualitetit tek pasardhësit e tyre është e dukshme dhe e kuptuar mirë.

Po djali që – për një mori arsyesh – nuk i ka edhe nënën edhe babain? Detyra është më e vështirë por jo e pamundur. Sidoqoftë, djemtë që rriten vetëm me një prind nuk do të bëhen homoseksualë. Mund të argumentohet gjithashtu që djali me një baba të dhunshëm është në pozitë më të vështirë se djali pa baba. Kjo është e vërtetë më shumë për djemtë e traumatizuar nga ngacmimi nga babai apo njerku i tij. Një nënë e pamartuar mund të bëjë punë të mirë nëse e njeh djalin e saj mirë me një mashkull të afërt (xhaxha, gjysh etj). Në fakt, çdo mashkull që ajo mund të besojë mund të bëhet model i sjelljes zëvendësues për babain. Gjithashtu, nëse djali me nënë të pamartuar ka shumë motra, nëna duhet të ketë kujdes që djali të mos përfshihet me lodrat dhe kukullat e vajzave, por që të ketë lodrat e tij. Babai i pamartuar ka një grup problemesh të tjera. Sigurisht që djali ka nevojë për nënë. Por një baba i pamartuar i dashur dhe i kujdesshëm e ka më të lehtë të parandalojë homoseksualitetin tek djali i tij sesa nëna e pamartuar. Mbani mend: nënat rrisin djem, kurse baballarët rrisin burra.

Veprimtaritë e lobit pederast (sidomos të RFSL-së) në shkollat tona, i kombinuar me zbukurimin e jetës homoseksuale në media dhe biznesin zbavitës e kanë bërë shumë të vështirë për prindërit sot të parandalojnë që pasardhësit e tyre të tërhiqen në jetën homoseksuale. Kohën e fundit gjeta këtë artikull (ref.19) në “Mbrëmja e Përditshme” (në suedisht: Aftonbladet), një gazetë e përditshme në vendin tonë. Këtu ata rekomandojnë ilaçin më të keq për një djalë pre-homoseksual. Lexon kështu:

“Kur ishte hera e fundit që i dhatë një kukull djalit tuaj? Eksperti: Ne pa ndërgjegje i rrisim fëmijët tanë nëpërmjet roleve gjinore të vjetruara”.

Sa e rëndësishme që qenka për këtë “ekspert” që ti rrisim djemtë tanë me role të reja gjinore! Që të bëhen më femërorë. Që të përpiqen ti udhëheqin në hutim gjinor. Nuk ka përfundim tjetër që mund të nxirret nga këto plehra. Dhe kjo gjë vazhdon në të gjitha nivelet e shkollës, shoqërisë, medias dhe biznesit të zbavitjes. Komuniteti homoseksual e di mirë që homoseksualiteti zhvillohet nga pre-homoseksualiteti i cili vetë zhvillohet nga hutimi gjinor. Nëpërmjet veprimtarisë së tyre djallëzore ata ndjekin fëmijët tanë në një përpjekje të hapur për të rritur anëtarësinë dhe fuqinë e tyre. Në shpenzimin e të vegjëlve më të pambrojtur në mesin tonë. Sa më e ligë mund të bëhet?

Shpresa dhe ëndrra ime është që një ditë do të ketë një “Fond i Shpëtimit të Fëmijëve” që të ballafaqohet me këto plehra. Që të mbrojë fëmijët në zonën e rrezikshme. Mund të ndodhi në shumë mënyra por qëllimi është që ti ndihmojë djemtë të lidhen me modele sjellje mashkullorë që ti ndihmojnë të rriten në burra. Mund të thotë gjëra si sponsorizimi i kampeve verore, ku udhëheqësit janë të martuar dhe meshkuj të qëndrueshëm heteroseksualë me standarde morale të larta dhe dëshirë për të ndihmuar djem pa baballarë. Për më shumë informacion mbi rolin e babait lexoni “Përjetimet Fëmijërore të Meshkujve Homoseksualë” nga Dejl Oliri për NARTH (ref.20)

Kthehu tek Përmbajtja

7.  Sulme nga lobi homoseksual në SHBA ndaj njerëzve që nuk janë dakord me planin e tyre
Hulumtimi i gjerë dhe përfundimet e nxjerra nga Irving Biberi dhe grupi i tij (REF.4) – të cilat u vërtetuan në studime të mëvonshme – kanë nxitur urrejtje të madhe tek lobi homoseksual në “dy APA-t” (Shoqata Amerikane e Psikiatrisë dhe Shoqata Amerikane e Psikologjisë).

Rezultatet e studimeve të ndershme nuk konsiderohen si “korrekte politikisht” në shoqërinë tonë sot. Dhe Biberi u trajtua në të njëjtën mënyrë. Për shembull, kur Biberi shumë vite mbas botimit mbajti një leksion tek një konferencë e APA-s me temën “Homoseksualiteti dhe Transeksualiteti” ai u ndërpre me egërsi nga pjesëtarë të lobit homoseksual brenda APA-s. Një hulumtues tjetër – Ronald Bajer i cili atëherë ishte profesor në Institutin Hejstings në Nju Jork – e përmend ngjarjen në një pjesë të librit të tij (Homoseksualiteti dhe Psikiatria Amerikane: Politika e Diagnozës, Nju Jork: Bejzik Buks, 1981; faqja 102-103; REF.1 faqja 33) në këtë mënyrë:

“Përpjekjet e Biberit për të shpjeguar pozitën e tij...u kundërshtuan me qeshje tallëse ...[Një] protestues e thërriti një _____.
 ‘ E kam lexuar librin tuaj, Dr. Biber, dhe nëse libri juaj do të shkruante në të njëjtën mënyrë për zezakët si shkruan për homoseksualët, juve do t’ju kishin vrarë e varrosur dhe do ta kishit merituar’”

Bajeri vazhdon:
Plani funksionoi. Duke iu dorëzuar presionit, organizatorët e konferencës së ardhshme të APA-s në 1971 vendosën të sponsorizojnë një panel të veçantë – jo mbi
homoseksualitetin, por nga homoseksualët. Nëse paneli nuk do të lejohej, kryetari i programit u paralajmërua, ‘Ata [aktivistët homoseksualë] nuk do të ndërpresin vetëm një leksion.”

Por paneli nuk ishte mjaft. Bajeri vazhdon:
“..….. [Ata] u bashkuan në një Front Çlirimtar Pederast” në Uashington për të planifikuar demonstratën e majit të 1971. Së bashku [ata] zhvilluan në strategji të detajuar për ndërprerjen, duke pasur vëmendje edhe për detajet më të vogla logjistike.

Me 3 maj 1971, psikiatrët protestues u futën me dhunë në një takim të anëtarëve të mirënjohur të këtij profesioni. Ata e morën mikrofonin dhe ja dhanë një aktivisti që deklaroi:
 ‘Psikiatria është armiku i mishëruar. Psikiatria ka shpallur luftë të pandaluar për zhdukjen tonë. Mund ta kuptoni këtë si deklaratë lufte kundër jush...nuk ju pranojmë si pronarët tanë.’

Më pas aktivistët morën një takim me Komitetin e Nomenklaturës së APA-s. Kryetari i saj lejoi që ndoshta sjellja homoseksuale nuk ishte shenjë e çrregullimit psikiatrik, dhe që Udhëzuesi Diagnostik dhe Statistik (DSM) duhet ta pasqyronte këtë kuptim të ri.

Shumë shpejt më pas APA e fshiu homoseksualitetin si çrregullim nga DSM-ja, jo të bazuar në të dhëna shkencore por për shkak të aktivizmit të egër të homoseksualëve në mesin e APA-s. Është shumë me interes leximi i tregimit të plotë të ngjarjes në REF.1 faqja 32-35.

Dhe kështu filloi një kohë e re në të cilën një shumicë e madhe e psikiatërve dhe psikologëve nuk kanë guximin ti ndihmojnë prindërit të parandalojnë një zhvillim homoseksual tek fëmijët e tyre.

Kthehu tek Përmbajtja

8.  Sulme nga lobi homoseksual në Suedi ndaj njerëzve që nuk janë dakord me planin e tyre
Përsa i përket sodomizimit të shpejtë të shoqërisë tonë, ngjarjet kanë ndodhur në këtë mënyrë (burimi: http://www.gluefox.com – Aty klikoni në menynë anësore nën "Dagens Adrenalinklick" dhe zgjidhni “Homosexualitet -- en naturlig yttring av människans sexualitet, eller...? " (ref.21):

Përpara 1944, aktet homoseksuale midis të rriturve penalizoheshin dhe quheshin si diçka jonatyrore dhe e degjeneruar. Me kalimin e kohës perspektiva psikologjike mbi homoseksualitetin e cila e konsideronte homoseksualitetin si një shqetësim psikologjik i rrënjosur në përjetimet traumatike të fëmijërisë mbizotëroi. Në Enciklopedinë Mjekësore (në suedisht: Medicinsk Uppslagsbok) botim i 1969 nga Ak Renader (që me kohë konsiderohet si burimi standard mjekësor në Suedi) gjejmë përkufizimin e mëposhtëm: “Tërheqje e sëmurë seksuale, e drejtuar ndaj të njëjtit seks”, dhe në Enciklopedinë Norsted (në suedisht: Norstedts Uppslagsbok) e vitit 1973, homoseksualiteti shpjegohej si: Tërheqje e çpërfytyruar ndaj të njëjtit seks. E kundërta: heteroseksualiteti, tërheqje seksuale normale”.  

Ecni përpara tek Festivali Prajd i 2001, ekstravaganca homoseksuale në Stokholm. Në tendën që i përkiste Shoqatës Liberale Rinore (në suedisht: Liberala Ungdomsförbundet) shfaqja kryesore ishte gjuajta me shigjeta e fotografive të zmadhuara të Alf Svensonit, Papës dhe Ulf Ekmanit (udhëheqësi i “Fjalës së Jetës”; një denominacion i ri karizmatik në Suedi). Në këtë rast mund të flisni me tërë gojën për urrejtje dhe nxitje të dhunës, si ndaj disa njerëzve ashtu edhe ndaj grupeve që këta njerëz përfaqësojnë. Dikush mund të pyesë nëse media do të reagonte nëse në një konferencë fetare do të kishte një zbavitje të ngjashme me fotografitë e disa “krishterofobëve” nga RFSL-ja me tekstin: “godit pederastin”. Por diçka e tillë është e pamundur të ndodhi me njerëzit besimtarë. Megjithatë, RFSL-ja nuk heziton të nxisë urrejtje ndaj njerëzve fetarë. Ata nuk kanë fare tolerancë për grupe të caktuara njerëzish.

Shembuj të tjerë të nxitjes së urrejtjes nga homoseksualët në Suedi sot: Në revistën rinore “Lava”, botim i qershorit të 2003 nga qyteti i Stokholmit (që do të thotë i paguar nga ana e taksapaguesve) botoi një karikaturë të Siuert Oholmit duke bërë seks me Alf Svensonin. Nën karikaturën kishin shkruar këtë tekst, të shkruar nga këngëtari Uje Brandeljus, “.....e gjitha është të pastrohemi dhe ta heqim qafe nga fytyra e tokës sistemin moral të ndenjur, kalbur, mashkullor, të vjetër të mallkuar të krishterë.” Karikatura dhe teksti u raportuan nga Hansgoran Bjork (i cili është, mes të tjerave, gazetar i “Botës Sot” dhe me lidhje të ngushta me “Fjalën e Jetës”) si Sekretarit të Departamentit të Drejtësisë (në suedisht: Justitiekanslern; JK) ashtu edhe Prokurorit të Drejtësisë (në suedisht: Justitieombudsmannen; JO).  Të dy ata menduan se shprehjet ti heqim qafe të krishterët nga faqja e tokës ishin të pranueshme. Krahasojeni këtë me veprimtarinë e rëndë ligjore ndaj Pastor Ajk Grinit kur ai foli kundër homoseksualitetit dhe mëkateve të tjera seksuale.

Në Suedi sot, shumë qendra zyrtare fuqie dhe degë të qeverisë janë nën ndikimin e madh të agjendës së lobit homoseksual. Duke filluar nga Gjykata e Lartë Suedeze (në suedisht: HD ose Högsta Domstolen) e më poshtë. Dhe jo vetëm në nivelin politik. Shumica në “Kishën e Suedisë” – e financuar me shekuj nga paratë e taksapaguesve – është nën ndikimin e interesave të lobit homoseksual. Megjithatë, edhe në këtë kishë ka një numër të konsiderueshëm njerëzish, ashtu edhe kleri, që nuk janë dakord me politikën që del nga udhëheqja.

Arqipeshkvi Hamar dhe motra e tij lezbike, vikari Ana Karin Hamar në Upsala, janë në ballë të të ndryshuarit të traditës doktrinale në Kishën (Luterane) Suedeze. Për më shumë informacion rreth (me pak përjashtime) të reagimit të keq të krishterë ndaj rritjes galopante të homoseksualitetit shkoni tek Nr. 6. Gjatë “Mbrëmjes së Kulturës” në Upsala më 19/9/1998, ata vunë në plan një “meshë/shërbesë” në katedralen e Upsalës, ku paraqitën të ashtuquajturën Shfaqja Eçe Homo. Kjo ishte e përbërë nga paraqitje të Jezusit, jo vetëm në një ambient homoseksual, por atë vetë si një homoseksual. Të paraqesësh Jezusin në këtë mënyrë gjatë një “shërbese” në katedralen e shenjtë të Upsalës, duket si shprehja përfundimtare e asaj që ka ndodhur në Suedi gjatë këtyre 30 viteve të fundit.

Në një ambient të tillë është pothuajse e pamundur që prindërit të gjejnë psikologë dhe psikoterapeutë që dëshirojnë të japin këshilla për problemet e ngatërrimit gjinor tek fëmijët. Përveç se, sigurisht, kur i inkurajojnë prindërit ti lënë fëmijët e tyre të zhvillohen në burra dhe gra homoseksuale. Shoqata e Psikologëve Suedezë (me rreth 8500 anëtarë sot) u themelua në 1955. Në 1998 ata botuan “Parimet Etike për Psikologët Profesionalë në Vendet Nordike” (në suedisht: "Yrkesetiska Principer för psykologer i Norden").

Midis të tjerash thuhet që ata duhet “të respektojnë ndryshimet në aspektet vetjake, modeleve të sjelljes dhe kulturore përsa i përket niveleve të funksionimit, orientimit gjinor dhe seksual”. Mund të ngjajë si diçka e pakuptimtë (siç ngjan në origjinalin në suedisht gjithashtu). Përveç se mantra është “respektimi i orientimit seksual”. I kombinuar me “informimin e publikut” rreth “udhëzimit për ankesat ndaj psikologëve” ka një nënkuptim të fshehur për çdo psikolog që do të ndihmojë një prind të parandalojë homoseksualitetin tek fëmija i tij.

Deri tani jemi marrë me Mitin Numër 1 (që të dyja jetesat janë të dëshirueshme njëlloj) dhe Mitin Numër 2 (që nuk mund ta ndikoni të ardhmen e orientimit seksual të fëmijës tuaj). Kështu, të lëvizim më tej tek Miti Numër 3.

Kthehu tek Përmbajtja

Miti Numër 3: Orientimi seksual është i trashëgueshëm – “Është në gjene”

1.  Njëanësia/ndryshimi i rezultateve të hulumtimeve nga lobi homoseksual
Shoqata Amerikane e Psikiatrisë (APA) ka lëshuar një dokument udhëzues për profesionistët që punojnë në këtë fushë të quajtur Udhëzuesi Diagnostik dhe Statistik (DSM). Deri në 1973 homoseksualiteti konsiderohej një sjellje jo normale me arsye për tu trajtuar. Por në atë vit, dhe pa asnjë hulumtim shkencor si bazë, APA vendosi që homoseksualiteti është sjellje normale. Ne e treguam më sipër si kjo ndodhi në një rrugë jo demokratike nëpërmjet një veprimtarie dinake dhe të egër nga elementët homoseksualë në APA dhe simpatizerët e tyre.  (REF.1; faqet 32-36). Dy vjet mbas këtij vendimi, Shoqata Amerikane e Psikologjisë (me shkurtim gjithashtu APA dhe me tre herë më shumë anëtarë) mori të njëjtin vendim. Sapo u morën këto vendime, menjëherë u konsiderua si një zgjedhje jo e mirë ti ndihmosh prindërit të parandalojnë një zhvillim homoseksual tek fëmijët e tyre. Ata që guxuan të bëjnë diçka të tillë u dënuan rëndë.  

Me kalimin e viteve që nga 1973 degët homoseksuale dhe simpatizerët e tyre kanë thithur fuqi në rritje nga të dyja APA-t. Aq shumë saqë ata sot përbëjnë një komitet censurimi virtual me fuqinë të drejtojnë të gjithë hulumtimin në fushën e homoseksualitetit, prejardhjen dhe shkaqet e tij. Homoseksualët sot janë shumë të mbi përfaqësuar në shkencat e sjelljes. Prandaj, kurdo që botohet një hulumtim i ri është e rëndësishme të gjendet se kush është hulumtuesi dhe se çfarë orientimi seksual kanë si dhe prejardhja e parave për studimin. Është për të ardhur keq që gjendja është e tillë. Por kështu është sot dhe kemi parë shumë hulumtime të njëanshme – madje edhe të rreme – mbi këtë temë këta dhjetëvjeçarë. Përqendrimi i agjendës homoseksuale është të tregojë nëpërmjet “hulumtimit” – dhe shpërndarjes së përfundimeve nëpërmjet medias – që homoseksualiteti është gjenetik. Kur hulumtime të mëvonshme tregojnë që rezultatet janë të gabuara ose edhe të rreme, nuk mund të shohësh korrigjim për këtë në media. Më poshtë do të shohim shembuj të shumtë të kësaj.

Por si fillim duhet të shohim pse
kemi këtë njëanshmëri të neveritshme, jo vetëm në hulumtim por edhe në media që shpërndan rezultatet në publikun e gjerë. Sondazhet kanë zbuluar që homoseksualët dhe simpatizuesit e tyre janë të mbipërfaqësuar në media. Vetëm si një shembull, Nju Jork Tajms dhe Uashington Posti – dy nga organizatat më të mëdha të “medias së vjetër” – kanë borde redaktorësh me një shumicë homoseksuale. Ky mund të jetë një rast ekstrem, por moda është e njëjtë në të gjitha mediat. Dhe gazetat vetë sigurisht që nuk shkruajnë kurrë për këtë njëanshmëri të përfshirë. Ata kurrë nuk do ti tregonin lexuesve të tyre se sa homoseksualë ka në bordet e tyre redaktuese.

Pse është kaq e rëndësishme që ta tregojmë situatën? Sepse të gjithë në e formojmë opinionin tonë të bazuar në atë që lexojmë dhe dëgjojmë. Të gjithë dhe pikë! Prandaj, opinionet e zakonshme formohen në përgjithësi nga media. Sidomos nga televizori. Dhe në një vend si të tonin me një numër të caktuar kanalesh në suedisht, burimet tona të informacionit – për popullsinë në përgjithësi – janë me të vërtetë të kufizuara.

Në SHBA, Nju Jork Tajmsi dha së fundi udhëzime për gazetarët e tyre – që ka shumë në të gjithë botën – se si të raportojnë rreth çështjeve të homoseksualitetit. Për shembull, ata thonë këtë për të drejtat e pederastëve: “Mbështetësit e pederastëve janë të shqetësuar se shprehja ‘të drejtat pederaste’ mund ti bëjë të tjerët të reagojnë në mënyrë negative duke besuar që pederastët kanë të drejta që të tjerët nuk i kanë. Mbështetësit e pederastëve preferojnë më tepër shprehjen ‘të drejta të njëjta’ apo ‘të drejta qytetare për pederastët’. Nëse duhet që të përdorni shprehjen ‘të drejta pederaste’ – për shembull në tituj që janë kryesorë – duhet të përkufizoni me saktësi se për çfarë shkruan teksti”.
 

Meqenëse agjenda e lobit homoseksual është ta shpërndajnë mesazhin e tyre nëpërmjet medias, sa më mirë do të ishte sikur të ishte
në media. Madje në vendet udhëheqëse. Gazetarët homoseksualë në 1990 formuan shoqatën e tyre të veçantë kombëtare, Shoqatën Kombëtare të Gazetarëve Lezbikë dhe Pederastë (NLGJA), që është bërë me shumë ndikim. Në përvjetorin e tyre të 10 zyrtar në San Fransisko në 7-10 Shtator 2000, ata patën një diskutim të pabesueshëm në një nga mbledhjet e tyre plenare. Pyetja e diskutuar në këtë mbledhje ishte: “A ka gazetari, kur raporton histori të lidhura me homoseksualitetin, përgjegjësi për të përfshirë këndvështrimin që i kundërvihet atij të homoseksualëve? Një nga pjesëmarrësit nga një organizatë e madhe lajmesh (Xhefri Kofman) e përkufizoi në këtë mënyrë: “E gjithë kjo çështja e ‘baraspeshës’ që ne si gazetarët duhet të arrijmë...si kur raportojmë për komunitetin zezak, unë kurrë nuk kam parë ndonjë redaksi që raporton nga njëra anë dhe pastaj vrapon nga ana tjetër dhe pyet për këndvështrimin e Kuklusklanit; Duhet të shkoj të intervistoj Kuklusklanin. Si mund të jesh i paanshëm?” Pola Medisoni, zëvendës-kryetarja e larmisë tek NBC-ja dhe drejtuesja e lajmeve tek WNBC-ja në Nju Jork iu bashkua: “Jam dakord me të. Nuk shoh arsye pse duhet të kërkojmë...të pakuptimtën, këndvështrimin e çmendur vetëm për të marrë një këndvështrim tjetër.” Kofmani shtoi: “Të gjithë ne kemi parë dhe vazhdojmë të shohim shumë informata që përfshijnë këndvështrime mbi të çështjet pederaste që përfshijnë njerëz që thjesht nuk janë tolerantë dhe ndoshta edhe pa edukimin e duhur gjithashtu.”

Mesazhi këtu është shumë i qartë: Meqenëse ata që kanë mendim ndryshe janë të njëanshëm dhe jotolerantë që në fillim, të mos i lejojmë që të kenë zërin e tyre në media. Njerëz, kemi arritur në këtë këndvështrim jotolerant nga lobi pederast në precipitimin tonë të shpejtë në shoqëri.

Udhëzimi nga Nju Jork Tajms për gazetarët e tyre për të mos përdorur më shprehjen “të drejta pederaste” i bie ndesh këshillës fillestare në librin e hershëm të Kërk dhe Madsen (“Pas Ballos: Si do ta Mundë Amerika Frikën dhe Urrejtjen ndaj Pederastëve në vitet 90”). Nuk kam gjetur zbulim më të mirë të metodave dinake të marketingut të përdorura nga Kërk dhe Madsen sesa libri i Dejvid Kupelian i quajtur “Marketingu i së Ligës: Si Na Shesin Radikalët, Elitistët dhe Pseudoekspertët Korrupsionin e Maskuar si Liri”. Për një përmbledhje të mirë të librit klikoni këtu (ref.22).

Dejvid Kupelian shkruan në librin e tij: “Mund të mendoni: Ku dhe kur do të ndalojë ky tren me avull i marrëdhënieve publike të ‘të drejtave pederaste’? Fundi i lojës jo vetëm që do të sjellë pranimin e plotë të homoseksualitetit, duke përfshirë martesën e të njëjtit seks, por gjithashtu edhe ndalimin dhe madje edhe dënimin me ligj të kritikës së hapur ndaj homoseksualitetit, duke përfshirë edhe citimin e vargjeve biblike që flasin kundër homoseksualitetit. Me fjalë të tjera, ndalimin e plotë të kritikës me anë të forcës së ligjit. Kjo tashmë ka ndodhur në Kanada dhe pjesë të Skandinavisë.

Prandaj sot, mjerë gazetari që guxon të shprehë mendimin e tij që mund të mos jetë korrekt politikisht. Mund ti shkatërrojë karrierën gjithsecilit. Në vendin tonë gjendja është edhe më e keqe se në ShBA. Edhe nuk ishte shumë çudi kur Televizioni suedez (“SVT”) – me monopol të financuar nga licenca të detyrueshme – mori çmimin prestigjioz “Rejnbou Reuard” për promovimin me sukses të planit të tyre.

Në një mënyrë është e kuptueshme që gazetarët dhe argëtuesit që punojnë në media dhe biznesin argëtues punojnë mbi kohën e caktuar që ti bëjnë të tjerët të pranojnë mënyrën e tyre të jetesës. Kush nuk do që të jetë i pranueshëm? Është e trishtueshme që kjo ndodh mbi shpatullat e fëmijëve më të pambrojtur dhe që i thye të drejtat e prindërve dhe të gjyshërve për të ditur të vërtetën.

Ajo që doli nga simpoziumi hulumtues in 1996 mbi temën e “orientimit seksual” është një ilustrim shumë mësimdhënës për fuqitë dhe metodat që janë vënë në punë. Një nga hulumtuesit, Skot Hërshëger, sugjeroi që gjykatat të shtyhen pa pushim që të mbajnë diskriminimin ndaj një grupi nëse ai grup identifikohet nga përbërës biologjikë sesa sjellje. Ai i tha turmës përkrahëse: “Anketat e mendimit publik, shtuar hulumtimin empirik, gjithmonë na tregojnë që ka një lidhje pozitive midis besimit të njerëzve në pandryshueshmërinë e përbërësve dhe pranimin e këtij përbërësi. Kështu, sa më shumë një njeri të besojë që homoseksualiteti apo orientimin seksual është biologjik, aq më shumë pozitiv do të ndjehet ai ndaj tij.” Me fjalë të tjera, mesazhi ishte: Të prodhojmë studime që tregojnë që “homoseksualiteti ose orientimi seksual është biologjik dhe jo një jetesë e zgjedhur!” Prandaj nuk është çudi që shohim shumë “shkencë të çuditshme” që na ofrohet kohët e fundit. E gjitha kjo për ti bërë njerëzit të besojnë. Nuk është e rëndësishme nëse hulumtimi është i ndershëm. Duket sikur çdo shpjegim i homoseksualitetit – përveç atij të Biblës (Romakët kapitulli 1) – është i pranueshëm për shumë “shkencëtarë” në psikologji. Dhe gjithashtu edhe për median dhe publikun mendjelehtë. E gjitha kjo për të lejuar një zgjedhje të jetesës që është e dëmshme si për individin ashtu edhe për shoqërinë. Konsideroni të gjitha paratë e hulumtimeve (shpesh nga burime homoseksuale) të hedhura në këto lloje hulumtimesh. 

Veprimtaritë kërkimore rreth homoseksualitetit mblidhen në dy kategori kryesore: 1) Teoritë Psikologjike/Mjedisore dhe 2) Teoritë Biologjike. Diskutimi ynë deri në këtë pikë (psh. Biberi dhe të tjerët) është marrë me teoritë psikologjike/mjedisore. Tani do të shohim teoritë biologjike të cilat mund të ndahen në tre fusha hulumtimi
-  Hipoteza Hormonale e të Rriturve
-  Hipotezat gjenetike
-  Hipotezat hormonale të paralindjes

Hipoteza hormonale e të rriturve.  Për një kohë të caktuar mendohej që kishte ndryshim midis hormoneve seksuale të të rriturve heteroseksualë dhe atyre homoseksualë. Tashmë është treguar që ky nuk është më rasti prandaj edhe kjo fushë nuk është e rëndësishme sot.

Hipoteza gjenetike.   Kjo fushë hulumtimi ka qenë me rëndësi të veçantë këto dy dhjetëvjeçarët e fundit. Prandaj do të përqendrohemi në këtë fushë të caktuar. Është gjithashtu fusha në të cilën mund të nxirren përfundime të përcaktuara.

Kthehu tek Përmbajtja

2. Kallman
Në hetimin në prejardhjen e mundshme gjenetike të homoseksualitetit, e interesit të veçantë ishte studimi i binjakëve të njëjtë (binjakë monozigotë). Për arsye të dukshme. Dihet mirë që binjakët e njëjtë kanë të përbashkëta karakteristika që nga lindja. Nëse, për shembull, një nga binjakët i ka sytë ngjyrë kafe, binjaku tjetër gjithashtu i ka sytë ngjyrë kafe. Dhe kështu me radhë. Prandaj, nëse do të ekzistonte “gjeni pederast”, të dy binjakët duhet ta kenë dhe si rrjedhim të kenë të njëjtin orientim seksual. Dhe a e dini se çfarë? Këtë zbuloi një studim i hershëm i 1952 nga Kallmani. Në “Revistën e Sëmundjeve Nervore dhe Mendore” ai botoi përfundimet të cilat treguan një raport që përputhej 100% për homoseksualitetin tek binjakët monozigotë (binjakët e njëjtë). Shih REF.5; faqja 71.  Atëherë u reklamua si dëshmi përfundimtare e prejardhjes “nga gjenet” të homoseksualitetit. Kishte vetëm diçka të gabuar me këtë studim. Ishte i rremë! Nuk i qëndroi hetimit të detajuar. Mendoni për këtë. Më vonë ishte shumë e lehtë të kuptoje që mes shumë atyre binjakëve të njëjtë që kishte (faktikisht shumica) kishte vetëm një çift që kishte zhvilluar homoseksualitetin. Ky ishte një nga shembujt e hershëm të pandershmërisë shkencore që ka infektuar hulumtimin në këtë fushë për shkak të politizimit të hulumtimit.
Kallmani, tani famëkeq, më vonë tha që rezultatet e tija ishin një “fals statistikore”.

Kthehu tek Përmbajtja

3. Bejli-Pillard (1991)
Por interesi për binjakët e njëjtë vazhdoi. Për të njëjtat arsye të dukshme. A mund të ketë një gjen që e paracaktonte një mashkull të ishte homoseksual apo kishte edhe faktorë të mjedisit që ishin të përfshirë. Megjithëse “raporti i përputhjes” dukshëm nuk ishte 100% siç tha Kallmani, a mund të ndodhte që megjithatë ishte më i lartë se 2%-4% se një çiftim i rastit do të parashikonte në një shkallë të tillë përqindjeje homoseksualësh në popullsinë e përgjithshme. 

Për këtë qëllim u kryen studime të tjera mbi këtë temë. Një nga ta ishte studimi në 1991 i Majkël Bejlit nga Universiteti Northuestërn dhe Riçard Pillard nga Universiteti i Bostonit të Shkollës së Mjekësisë. Raporti i tyre (REF.5; faqet 72-78) pati një reklamim të gjerë dhe është akoma ai të cilit lobi homoseksual i drejtohen në media (tek një publik mendjelehtë). Pillardi ishte homoseksual. Në raportin e tyre (ref.17) ata botuan këto rezultate.

Binjakët monozigotë (binjakë të njëjtë):  52% PC (29 of 56 = 52%)
Binjakë Dyzigotë (binjakë jo të njëjtë): 22% PC (12 of 54 = 22 %)
Vëllezër jo binjakë: 9% PC (13 of 142 = 9%)
Vëllezër të adoptuar: 11% PC (6 of 57 = 11%)

Bejli dhe Pillardi përdorën termin PC, (Probandwise Concordance) që do të thotë:
Për binjakë identikë “52% PC” do të thotë që 52% e binjakëve të njëjtë që ata gjetën kishin të njëjtën preferencë homoseksuale me vëllezërit e tyre. Në pamje të parë, kjo mund të ngjajë si argument pro “gjenit homo”. 52% i binjakëve të njëjtë do të thotë që për çdo binjak të njëjtë me përzgjedhje homoseksuale ka një mundësi prej 52% që vëllai i tij binjak të jetë homoseksual. Një numër më i lartë sesa 2-4% që pritej i bazuar në përqindjen e homoseksualëve në popullatën e gjerë.

Në të njëjtën kohë, shumë e konsideruan studimin si provë që homoseksualiteti është (nëse jo 100%) të paktën si shumicë gjenetik. Ajo që nuk dihej nga publiku, por ishte mbuluar nga Pillardi, ishte fakti që kishte një “njëanshmëri mostre” shumë të fortë. Hulumtues të tjerë të mëvonshëm nuk arritën të kenë përfundime të ngjashme. U zbulua atëherë që Bejli dhe Pillardi kishin rekrutuar mostrën e tyre nga reklamat në revistat pro-pederaste, duke përfshirë kështu një njëanshmëri të dukshme në studimin e tyre.

Është e rëndësishme që të kuptohet pasoja e kësaj. Ishte e rëndësishme për komunitetin homoseksual që të provonte hipotezën gjenetike për tre arsye: 1) nëse shkaku i homoseksualitetit ishte gjenetik, shoqëria nuk do të shqetësohej kur meshkujt homoseksualë të rekrutojnë të rinj adoleshentë në radhët e tyre dhe 2) ngjasia rreth dhjetë herë më e lartë e ngacmimeve të fëmijëve tek homoseksualët nuk do të kontribuonte në paracaktimin e fëmijës në homoseksualitet nëse do të ishte gjenetik në prejardhje dhe 3) do të kishte një pranim të gjerë të jetesës pederaste meqenëse nuk ishte zgjedhje e bërë por ashtu lindesh.

Kthehu tek Përmbajtja

4. Bejli-Dun-Martin (2000)
Me reputacionin e tij në rrezik, Bejli vazhdoi të prodhojë një studim tjetër pa pjesëmarrjen e Pillardit. Këtë herë Bejli u bashkua me Dunin dhe Martinin për një studim krejt të ri mbi binjakët e njëjtë. Në Mars të 2000 ata i botuan zbulimet e tyre në “Revistën e Personalitetit dhe Psikologjisë Shoqërore” [ref.17B]. Duke pasur hyrje të “Regjistri i Binjakëve” australianë ata patën mundësinë të kontaktonin me të gjithë binjakët e njëjtë të njohur në Australi. Kjo e eliminonte njëanshmërinë e mostrës së mëparshme. Bejli gjithashtu shpjegoi në studimin e bërë kuptimin e “Probandwise Concordance”. Përfundimet nga studimi i ri, të krahasuara me atë të studimit të parë tregohen në këtë tabelë (nga REF.5 – faqja 76):

 

Bejli & Pillard Meshkuj

Bejli etj Meshkuj Australianë

Bejli & Pillard Femra

Bejli Femra Australiane

Binjakë Të Njëjtë

“29/56”
52% PC

3 nga 27
20% PC

“34/71”
48% PC

3 nga 22
24% PC

Binjakë Vëllezër

“12/54”
22% PC

0 of 16
0% PC

“6/37”
16% PC

1 nga 18
10% PC

Vëllezër Jo-binjakë

“13/142”
9% PC

Nuk u raportua

“10/73”
14% PC

Nuk u raportua

Vëllezër të Adoptuar

“6/57”
11% PC

Nuk u raportua

“2/35”
6% PC

Nuk u raportua

Vini re gjetjet shumë ndryshe në studimin (jo të njëanshëm) mbi binjakët australianë. Tek meshkujt, Bejli dhe të tjerët zbuluan që nga 27 çifte meshkujsh binjakë të njëjtë, me të paktën njërin homoseksual, vetëm 3 kishin një vëlla binjak që ishte gjithashtu homoseksual. Me fjalë të tjera: vetëm 3 nga plot 27 (ose 11.1%) e meshkujve homoseksualë e kishin vëllain e tyre binjak homoseksual gjithashtu. Pra vetën një përputhje 11% (=3/27). Numri 20% “Probandwise Concordance” i raportuar për studimin tek meshkujt australianë në tabelë del nga metoda e re e Bejlit, Dunit dhe Martinit të numërimit të çdo çifti përputhës si në numërues ashtu edhe në emërues. Pra marrim 3+3=6 në numërues dhe 27+3=30 në emërues (6/30=20% e treguar si PC në tabelë).  Por për nevojat e krahasimit me studimin e mëparshëm duhet të krahasojmë 29 nga 56 (52%) në studimin e Bejli-Pillard me atë 3 nga 27 (11%) në studimin Bejli-Dun-Martin.

Por në analizën përfundimtare duam që të krahasojmë përputhjen 11% të Bejli-Dun-Martin me shpeshtësinë e homoseksualitetit në popullsinë e gjerë. Përputhja prej 11% nuk sugjeron më një ndikim gjenetik. Edhe pse 11% është më i lartë se shpeshtësia e homoseksualitetit në popullatën e gjerë, duhet të marrim parasysh se binjakët e njëjtë zakonisht kanë një fëmijëri dhe rritje në ambient të njëjtë. Numri 11% (duke u krahasuar me 2%-4%) mund të jetë vetë fakti. Nëse do të thotë diçka, rezultati i Bejli-Dun-Martin do të thotë që nuk ka asnjë lidhje të dukshme gjenetike. Me gjithë këtë rezultat të ri, rrjedha dhe politizimi i kësaj çështje në media nuk ka heshtur akoma. Në fund të fundit, e kemi fjalën për “shkencën e gjenit pederast” (shkencë qesharake) dhe në shoqërinë e sotme, ideja e “korrektësisë politike” vihet para fakteve shkencore. 

Studimi Bejli-Dun-Martin nuk ngurroi të zbulonte studimin e mëparshëm të rremë të Bajlit dhe ish-kolegut të tij homoseksual Pillard. Në përfundimin e zbulimeve të tyre ata thonë: “Kjo do të thotë që përputhja nga studimi i mëparshëm ishte fryrë nga përputhja e varur nga njëanshmëria e përcaktuar” (që do të thotë njëanshmëria e mostrës).  Ata thanë më tej: “Ky studim nuk dha mbështetje statistike domethënëse për rëndësinë e faktorëve gjenetikë rreth orientimit homoseksual.”

Pra, si përmbledhje, ky studim i Bejlit, Dunit dhe Martinit (pa njëanshmëri mostre) jo vetëm që e hedh poshtë studimin e mëparshëm nga Bejli dhe Pillard, por gjithashtu është dëshmi e fortë që homoseksualiteti nuk është rezultat i kodimit gjenetik.

Kjo sigurisht që nuk e përjashton mundësinë (ndoshta edhe rastësinë) që gjene të tjera mund të kontribuojnë në zhvillimin e pre-homoseksualitetit në fëmijëri. Për shembull, djemtë e lindur me një temperament shumë të ndjeshëm mund të vuajnë më shumë se shumica e djemve nga mospranimi nga një baba i papërgjegjshëm, gjë e cila do ti bëjë më të pambrojtur nga çrregullimi gjinor dhe madje edhe Çrregullimi i Identitetit Gjinor (GID) siç folëm më parë. Një analogji është ajo se një djalë i lindur me gjene që e bëjnë shtatlartë, ka një mundësi më të madhe të bëhet lojtar i mirë basketbolli. Por jo nëse si fillim nuk vendos të luajë basketboll.

Kthehu tek Përmbajtja

5. Edhe një studim tjetër fals (Hamer, Hu, Magnuson, Hu dhe Patatuçi)
Në të vërtetë përpara se studimi i Bejli-Dun-Martinit i vitit 2000 të hidhte poshtë punën e mëparshme nga Kallman dhe Bejli-Pillard, qe kryer një studim tjetër i rremë. Ndërsa studimet Bejli-Pillard dhe Bejli-Dun-Martin mbi binjakët e njëjtë ishin në fushën e “hulumtimit jo të drejtpërdrejtë gjenetik” një studim i vitit 1993 ishte në fushën e “hulumtimit të drejtpërdrejtë gjenetik”. Në këtë vit Hameri, Huja, Magnusoni dhe Patatuçi botuan në revistën Sajëns
rezultatet e një studimi të drejtpërdrejtë gjenetik të quajtur “Një Lidhje midis Shënuesve ADN tek Kromozomi X dhe Orientimi Seksual Mashkullor” [REF.1; faqet 110-113 dhe REF.5; faqet 79-83]. Ky studim u përshëndet menjëherë në media si “zbulimi i gjenit pederast” dhe shumë nxorën përfundimin që shkenca tashmë kishte “vërtetuar” që homoseksualiteti ishte i trashëgueshëm. Mbani mend që kjo ishte në vitin 1993, shtatë vjet para se studimi i Bejlit dhe të tjerëve tek binjakët australianë të zbulonte se nuk mund të gjendet gjeni pederast.

Siç doli më vonë, studimi i Hamerit dhe të tjerëve ishte një gënjeshtër tjetër dhe dy vjet më vonë e njëjta revistë Sajëns
raportoi që Hameri ishte nën hetim nga “Zyra e Integritetit të Hulumtimit” e Departamentit të Shëndetit dhe Shërbimeve Njerëzore për “raportimin e zgjedhur vetë të të dhënave” (REF.1 faqja 113).  Megjithatë, media nuk e reklamoi këtë zbulim kur u raportua. Shumë njerëz akoma sot kanë përshtypjen që “gjeni pederast” është gjetur dhe që homoseksualiteti si rezultat është i trashëgueshëm. Meqenëse kjo gënjeshtër është shumë e përhapur le ta shohim pak më nga afër punën e Hamerit dhe të tjerëve.

Hameri dhe ekipi i tij rekrutuan një grup prej 76 meshkujsh homoseksualë nga në program të trajtimit të SIDA-s. Të gjithë ata thanë që kishin të paktën një vëlla homoseksual dhe një model të fortë orientimi seksual nga ana e dajallarëve, por jo nga ana e xhaxhallarëve. Ekipi i Hamerit hipotezoi që kjo duhet të pasqyrohej në ndonjë gjen të kromozomit X. Siç ndoshta e dini mashkulli e merr kromozomin X nga një nga dy kromozomet X të nënës së tij, dhe kromozomin e tij Y nga babai i tij. Meqenëse nënat nuk ishin homoseksuale, u hodh hipoteza që ishte njëri nga dy kromozomet e saj X që e mbartte gjenin homoseksual. Prandaj, në popullatën e gjerë, rreth gjysma e fëmijëve meshkuj do të përfundojnë me kromozomin X që mbart gjenin pederast dhe gjysma tjetër jo. Por në mostrën e 40 çifteve të vëllezërve homoseksualë, jo vetëm gjysma e tyre (dmth 20) por plot 33 nga ata mbartnin kromozomin X që kishte një ndryshim në gjenin q28 që nuk ishte tipik për modelin normal të radhitjes. Meqenëse ky numër (33) ishte mbi numrin e parashikuar (rastësisht) 50% ata morën me mend që ky gjen i veçantë mbartte orientimin homoseksual tek meshkujt. Megjithatë, kishte e dhe 7 çifte meshkujsh homoseksualë pa këtë “shënim” në gjen.

Nëse zbulimi ishte i vërtetë dhe i ndershëm, dhe si rezultat mund të riprodhohej në studime të mëvonshme, përfundimi që mund të nxirrej ishte i kufizuar në këtë: Ky model i veçantë kromozomi nuk është as i nevojshëm
, as i mjaftueshëm për të shkaktuar homoseksualitetin. Nuk është i nevojshëm përderisa 7 nga 40 çiftet homoseksuale nuk e kishin këtë model. Dhe nuk ishte i mjaftueshëm sepse studime të mëvonshme nga ekipi i Hamerit (duke përfshirë vëllezërit jo-homoseksualë me të njëjtin sfond) treguan që disa nga këta vëllezër heteroseksualë kishin të njëjtin shënim në q28. Një shënim i tillë dhe lidhje e gjenit vështirë mund të pranohet si përkufizim i “gjenit pederast”. Por (dhe përsëri vetëm nëse hulumtimin është i ndershëm) mund të argumentohet që mund të ketë një karakteristikë tjetër të lidhur me shënimet e këtij gjeni të përcaktuar që lidh me karakteristikat e tjera të familjes që paracakton individin që të jetë më i pambrojtur ndaj të bërit homoseksual. Për shembull, një individ me atë shënim të përcaktuar në gjen mund të ketë paracaktim gjenetik ndaj sjelljes që kërkon risi ose diçka të përafërt. Kush e di se çfarë mund të jetë?

Siç do të bëhej e dukshme shpejt, studimi i Hamerit dhe të tjerëve ishte një shembull tjetër i lojës mashtruese me numrat. Shpejt mbas botimit të Hamerit dhe të tjerëve në Sajëns në të njëjtin botim u botua një kritikë nga hulumtues nga universitetet e Jejl Kolumbia dhe Luiziana Stejt. Mes të tjerave ata shkruanin [REF.1 faqet 111-112]:

Rezultatet e studimit nuk përputhen me asnjë model gjenetik. ...Asnjë nga këto ndryshime [midis homoseksualitetit tek dajallarët kundër xhaxhallarëve ose kushërinjve] është me rëndësi statistikore. ...Numri i vogël i mostrës i bëjnë këto të dhëna të përputhshme me një mori hipotezash të mundshme gjenetike dhe ambjentale...”


Një rregull i çdo shkence është që nëse një test nuk mund të përsëritet (riprodhohet) nuk e përmbush kriterin e “gjetjes” apo “zbulimit”
. Dhe hulumtues të tjerë janë përpjekur, pa sukses, të riprodhojnë studimin nga Hameri dhe ekipi i tij. Një studim i madh i vitit 1999 përfshiu një mostër prej 52 çifte vëllezërish homoseksualë. Ekipi (Rajs, Anderson, Rish dhe Ebers) pa katër shënuesit e ndryshëm të kromozomeve në të njëjtën zonë gjenetike por nuk gjeti asnjë marrëdhënie me orientimin homoseksual. Në revistën Sajëns (284, prill 1999) në faqen 666 ata thonë: Është e paqartë pse përfundimet tona janë kaq ndryshe nga atë të studimit fillestar të Hamerit. Meqenëse studimi ynë ishte më i gjerë se i Hamerit dhe ekipit të tij, ne me siguri që kishim fuqinë e duhur për të zbuluar defektet gjenetike aq të mëdha sa ishin raportuar në atë studim. Megjithatë, të dhënat tona nuk mbështesin praninë e një gjeni me efekt të madh në ndikimin e orientimit seksual tek pozicioni Xq28”. Shprehja “Xq28” simbolizon pozicionin e gjenit q28 në kromozomin X. Grupi hulumtues shpenzoi shumë kohë dhe përpjekje dhe u çuditën pse përfundimet e tyre ishin “kaq ndryshe nga studimi i Hamerit”. Pra, siç u tha më parë, “Zyra për Integritetin e Hulumtimit” – një degë e Departamentit të Shëndetit dhe Shërbimeve Njerëzore – më vonë e hetoi Hamerin për “raportimin e zgjedhur të të dhënave”. Edhe një shembull tjetër i pandershmërisë intelektuale! E gjitha për përparimin e agjendës homoseksuale siç rekomandohej më parë (1991) nga Kërk dhe Madsen (shih Miti 1 hyrja)

Pastaj, rreth një vit më vonë (në mars të 2000) u krye studimi i Bejli-Dun-Martin mbi binjakët e njëjtë në Australi (shih më sipër) që përfundimisht hodhi poshtë çdo hipotezë dhe teori për mundësinë e “gjenit pederast” dhe si duket i ka mbyllur përfundimisht dyert paqartësive në këtë çështje. Kjo nuk do të thotë që rrjedha dhe politizimi i çështjes në media ka mbaruar. Në fund të fundit, e kemi fjalën këtu për “shkencën e gjenit pederast” (shkencë qesharake) dhe në shoqërinë e sotshme, ideja e “korrektesës politike” ka epërsi ndaj shkencës. Meqenëse raporti i rremë i Hamerit është akoma shumë i reklamuar në media si e vërteta dhe që është gjetur lidhja gjenetike me homoseksualitetin, e kam parë me kujdes nga afër hulumtimin e Hamerit. Do ta gjeni në këtë link (Nr 5; "Kritika e hulumtimit të Hamerit").  Nëse keni kohën dhe mundësinë të zhyteni në analizë do të shihni për çfarë “shkence qesharake” e kemi fjalën.

Kthehu tek Përmbajtja

6.  Berman-Brukner (2001)
Një vit pas studimit Bejli-Dun-Martin që kishte ekspozuar studimin e rremë Bejli-Pillard, pati edhe një grup tjetër kërkimor që arriti të njëjtin përfundim. Një grup kërkimor i udhëhequr nga Berman nga Universiteti Kolumbia dhe Brukner nga Universiteti Jejl studioi jo më pak se 5552 çifte vëllezërish. Në studimin e tyre “Binjakët me seks të ndryshëm dhe Tërheqja e të Njëjtit Seks tek Adoleshentët”, i botuar në Tetor të 2001, ata ekzaminuan teori dhe faktorë të ndryshëm për shkaqet e homoseksualitetit (faktorë shoqërorë, hormonalë, gjenetikë dhe evolucionarë). Ata intervistuan si binjakë monozigotë ashtu edhe binjakë dizigotë, vëllezër të vërtetë, gjysmë vëllezër dhe vëllezër pa lidhje gjaku. Ata i studiuan edhe binjakët dizigotë të së njëjtës gjini dhe gjinisë së kundërt. Rezultati i tyre është virtualisht dëshmi përfundimtare që nuk ka ndikim gjenetik në zhvillimin e homoseksualitetit. Për binjakë (të njëjtë) monozigotë tek meshkujt numri PC (Probandwise Concordance) ishte 7.7%, që është që është në nivel të plotë me PC-në 11% të studimit Bejli-Dun-Martin dhe shumë larg 52% të studimit të rremë të 1991 të Bejli dhe Pillard. Sado që të jetë numri 11% apo 7% është evidencë e fortë që nuk ka faktor gjenetik të dallueshëm në punë.

Edhe Berman dhe Brukner (të përafërt me Bejli-Dun-Martin në raportin e tyre) shkruan si më poshtë për raportin Bejli-Pillard:
Një përputhje shumë më e lartë për orientimin seksual qe raportuar në kërkimin e mëparshëm. Besojmë që puna e mëparshme është në shumicë jo e saktë si rezultat i mbështetjes në mostra jo përfaqësuese nga, për shembull, lexues të botimeve pederaste, dhe mbështetje në evidencë jo të drejtpërdrejtë.”
A nuk është kjo një mënyrë e sjellshme për të hedhur poshtë studimin e Bejli-Pillard? Ata e quajnë shkencën qesharake të Bejli-Pillard “kërkimi i mëparshëm”. Për informacion shtesë mbi raportin Berman-Brukner shih (ref.25)

Por çuditërisht, me gjithë kundërshtimet e shumta të studimit të Bejli-Pillard, lobi homoseksual vazhdon ti referohet atij. Dhe media mbizotëruese nuk e di këtë gjë.

Kthehu tek Përmbajtja

7.  Simon Levaj (1991)

Sfondi
Në të njëjtin vit që studimi i rremë i Bejli-Pillard u botua, një studim nga Simon Levaj pati gjithashtu publicitet të madh (Simon Levaj, Një ndryshim në Strukturën Hipotalamike midis Meshkujve Heteroseksualë dhe Homoseksualë
, Sajëns 253 [1991]; 1034-37). Për një përmbledhje të studimit nga Simon Levaj shih ref.26 . Për në diskutim të raportit të tij shih REF.5; faqet 67-70.

Levaji është një hulumtues tjetër homoseksual. Ai ishte një neurobiolog tek Instituti Salk në Kaliforni kur ai i botoi për herë të parë zbulimet e hulumtimit të tij. Zbulimet e tij në 1991 e bënë brenda natës me famë të madhe. Levaji duket të jetë një shkencëtar shumë simpatik dhe i mirë kualifikuar megjithëse disa hulumtues të tjerë i vënë në pikëpyetje kredencialet e tij. Për shembull, Xhoan Rafgarden, profesor tek Universiteti Stenford shkruan:
“Levaji është një akademik i vogël që kurrë nuk ka fituar autoritet askund, dhe hulumtimi i hershëm i së cilit nuk është provuar të jetë i përsëritshëm
. Megjithatë ai njihet të rrethet akademike si shkrimtar i tregut të popullarizimit të shkencës së çuditshme. Levaji e ka përdorur këtë famë të dyshueshme për të forcuar statusin e tij si parashikues i çështjeve pederaste në akademi”. Rafgardeni gjithashtu ishte kundër edhe ftesës së Levajit për përfaqësuesit e NAMBLA-s (Shoqata e Dashurisë Burra Djem e Amerikës Veriore; organizata kryesore që promovon pedofilinë në SHBA) për të ardhur dhe folur në Universitetin Stenford.

Levaji vetë, ishte si fillim shumë i kujdesshëm për përfundimet që duhet të nxirren nga hulumtimi i tij. Të tjerët megjithatë – sidomos masmedia korrekte politikisht – i shpalli zbulimet e tija si provë që tashmë ishte bërë lidhja midis homoseksualitetit dhe përbërjes gjenetike apo hormonale nga lindja. Kujtojmë atë që Skot Hershegeri tha në një simpozium hulumtues (shihni më sipër):
"Anketa e mendimit publik, duke i shtuar edhe kërkimin empirik, gjithmonë na tregojnë se ka një lidhje pozitive ndërmjet besimeve të njerëzve në pandryshueshmërinë e një tipari dhe pranimin e tiparit nga ana e tyre. Kështu, sa më shumë që një person beson që homoseksualiteti apo orientimi seksual është biologjik, aq më pozitiv do të ndjehet ai ose ajo rreth saj. "



Anshmëri e Lindur ?

Si rrjedhim i raportit dhe famës të tij në 1991, Levaji dukej të ishte bërë më pak i përulur për rëndësinë e zbulimit të tij. Ai u ndryshua nga të qenit një hulumtues modest dhe i mendueshëm në diçka të tillë si një aktivist homoseksual. Në 1992 ai e përfundoi hulumtimin e tij në Salk dhe themeloi Institutin e Hollivudit Perëndimor për Edukim Pederast dhe Lezbik.

Levaji ka dhënë edhe arsyet vetjake dhe emocionale ose ai e filloi një studim të tillë fillimisht. Në një intervistë lexojmë:

" ‘Unë e kam ditur që jam pederast që në moshën 13 vjeçare,’ thotë ai, duke buzëqeshur me fytyrën e tij të nxirë nga dielli. ‘Si një mashkull pederast, unë kam pasur nxitjen e duhur për të kryer këtë punë. Nëse nuk do e kisha bërë, asnjë tjetër nuk do të ishte nxituar për ta bërë. Dhe si shkencëtar, e dija që ishte një hulumtim për të cilin kisha përgatitjen e duhur.........Ajo që e ndryshoi rrjedhën e drejtimit të këtij hulumtimi përfundimisht, megjithatë, ishte një krizë e thellë vetjake.’ Në 1990 partneri i Levajit, Riçardi, një doktor i ndihmës së shpejtë, vdiq mbas një beteje katër vjeçare me SIDA-n. ‘Riçardi dhe unë kaluam 21 vjet bashkë’, kujton ai, ndërsa zëri i dridhet nga kujtimi. ‘Duke u kujdesur për të vendosa që doja të bëja diçka tjetër me jetën time. E kuptoni që jeta është e shkurtër, dhe duhet të mendoni për çfarë është e rëndësishme apo jo për ju. Kisha nevojën emocionale për të bërë diçka më personale, diçka të lidhur me identitetin tim pederast’”.

Dhe në një intervistë me Njusuik Levaji tha që, pas vdekjes të së dashurit të tij, ai ishte i vendosur që të gjente shkakun gjenetik të homoseksualitetit ose në të kundërt do ta braktiste fare shkencën. Për më tepër, ai pranoi, shpresonte të edukonte shoqërinë rreth homoseksualitetit, duke ndikuar kështu qëndrimet ligjore dhe fetar ndaj saj. Kjo në vetvete nuk është provë e pandershmërisë së qëllimshme. Por hulumtimi i tij me vështirësi mund të quhet i paanshëm. Dhe mbetet pyetja: a e braktisi ai vendin e tij si shkencëtar në institutin Salk sepse nuk mund “të gjente një shkak gjenetik për homoseksualizmin”?

Në një intervistë tjetër ai citon studimet famëkeqe dhe të rreme nga Bejli-Pillard dhe Hameri dhe ekipi i tij (shih kapitujt 6 dhe 8 më sipër). Kështu shkruan në numrin e marsit të 94 të Diskavër (titulli: “Seksi dhe Truri”) [duke nënvizuar theksin tim]:

“Në fakt, Levaji ka dyshuar gjatë që homoseksualiteti është i pranishëm në familje dhe që ka një përbërës të trashëgueshëm – një dyshim i përforcuar nga studimet e fundit të binjakëve nga psikologu Majkëll Bejli i Universitetit Northuestern dhe psikiatri Riçard Pillard i Universitetit Boston. Studimet tregojnë që binjakët e njëjtë – që ndajnë të njëjtat gjene – kanë dy herë më shumë ngjasë që të jenë të dy pederastë ose lezbikë sesa binjakët vëllazërorë, që ndajnë vetëm gjysmën e gjeneve. Ata gjithashtu kanë pesë herë më shumë ngjasë të jenë pederastë sesa vëllezërit e adoptuar që janë të rritur në të njëjtin ambient por nuk kanë gjene të përbashkëta. ‘Kjo qartë sugjeron se gjenetika ka përgjegjësi për një pjesë të madhe të shkakut të përgjithshëm,” thotë Leveji. Si një provë të thjeshtë ai tregon një fotografi të familjes së tij dhe të katër vëllezërve të tij: “Dy e gjysmë nga ne janë pederastë,” thotë ai. (Një vëlla është biseksual.) “E dini që babai im kurrë nuk e ka pranuar që unë jam pederast. Nuk e pranon dot. Meqenëse të gjithë fëmijët nga martesa e dytë e tij janë heteroseksualë, ai ngul këmbë që e gjitha kjo është e trashëguar nga ana e familjes së nënës.”


Intervista vazhdon:
“Babait të Levajit që nuk pranon mund ti merret haku shpejt. Në korrikun e kaluar, vë re Levaji, ekipi i Din Hamerit nga Institutet e Shëndetit Kombëtar gjetën një pjesë të kromozomit X të vëllezërve pederastë që mund të mbartë një ose disa gjene pederaste; kromozomi X, është në fund të fundit gjithmonë kontributi i nënës ndaj djemve të saj. Se si mundet një gjen në këtë zonë të bëjë dikë homoseksual mbetet diçka e pazbuluar: ndoshta ndikon në formimin e strukturave të lidhura me seksin në hipotalamus. Kur bëhet fjalë për tërheqjen dhe sjelljen seksuale, dyshon Leveji, njerëzit në shumicë formohen në barkun e nënës. ‘Diçka ndryshe po ndodh kur truri pederast organizohet në jetën e fetusit,’ thotë ai. ‘Nëse do të vija bast, do të ishte për ndërveprimin e hormoneve të seksit dhe trurit. Mund të ketë ndryshime gjenetike në mënyrën sesi marrësit e qelizave të trurit të fetusit i përgjigjen hormoneve të seksit siç është testosteroni.’”

Nuk është asnjëherë e këndshme të veshë në pikëpyetje ndershmërinë dhe integritetin e një hulumtuesi homoseksual por siç kemi thënë dhe parë më përpara (psh. Puna e Bejli-Pillard, Kallman, Hameri dhe ekipi i tij) kjo duhet bërë. Sidomos tani në çështjen e Levajit që tashmë është bërë aktivist. Kriteri i parë i një zbulimi ose gjetje shkencore është që duhet të riprodhohet (përsëritet). Nën titullin “Rishikimi i Gjeneve Pederaste” prestigjiozja Revista Amerikane Shkencore shkroi në numrin e nëntorit 1995 (faqja 26) [duke nënvizuar theksin tim]:
“Në vitet e fundit, dy studime të botuara në Sajëns u dukën sikur dhanë prova dramatike që homoseksualiteti mashkullor ka rrënjë biologjike. Në 1991 Simon Levaji, atëherë i punësuar në Institutin Salk për Studime Biologjike në San Diego, raportoi gjetjen ndryshimeve shumë të vogla por të rëndësishme midis trurit të mashkullit homoseksual dhe atij heteroseksual. Dy vjet më vonë një grup i udhëhequr nga Din H. Hamer i Institutit Kombëtar të Kancerit e lidhi homoseksualitetin mashkullor me një gjen në kromozomin X, i cili në tërësi trashëgohet nga nëna.
Të dyja këto lajmërime u përhapën në të gjithë botën. Levaji dhe Hameri dolën nëpër shfaqje televizive dhe shkruan libra. Ata gjithashtu ishin bashkautorë të një artikulli të publikuar në këtë revistë në Majin e 1994. Por gjetjet e Levajit akoma nuk janë përsëritur në tërësi nga ndonjë studiues tjetër. Sa për Hamerin, një studim i ka kundërshtuar rezultatet e tij. Edhe më shqetësuese është akuza që i është hedhur për anshmëri në hulumtim dhe tashmë është nën hetimin e Zyrës Federale për Integritetin e Hulumtimit.”



Rishikim i Studimit
Megjithatë, komuniteti homoseksual dhe masmedia mbizotëruese vazhdojnë të citojnë hulumtimin e Levejit. Prandaj le ta shikojmë nga afër:

Hulumtimi i Levejit dhe hipotezat e tij mund të konsiderohen të jenë në fushën e “Hipotezës Hormonale të së Rriturve” (ose ndoshta Hipoteza Hormonale Prenatale) e cila – siç thuhet më sipër – është një nga tre degët e “Hipotezave Biologjike” sikundër “Hipotezave Ambjetale”. [Dy degët e tjera të Hipotezave Biologjike janë Hipotezat Gjenetike (të drejtpërdrejta dhe jo të drejtpërdrejta) dhe Hipoteza Hormonale Prenatale (shih kapitullin 8 më poshtë)].

Levaji studioi një zonë të hipotalam në tru të quajtur Bërthama Interstitiale e Hipotalamit të Parmë ose INAH për shkurt. Ka katër zona të tilla (INAH 1-4). Ai tha që në kërkimin e tij pati gjetur që INAH3 ishte më i vogël tek meshkujt homoseksualë dhe tek femrat sesa tek meshkujt heteroseksualë. Ai studioi trutë e 35 meshkujve dhe 6 femrave të vdekura. Ai i klasifikoi 19 burra homoseksualë sepse një doktor e kishte bërë një shënim të tillë në kartonin e të vdekurve. Ai gjithashtu i klasifikoi 16 meshkujt e tjerë si homoseksualë sepse nuk e kishin një shënim të tillë në kartonët e tyre edhe megjithëse 6 nga të 16 kishin vdekur nga SIDA si të 19 me shënimin në karton. Kështu që klasifikimi i mostrës së tij menjëherë nge dyshime.

Por le të pranojmë që gjetjet e Simon Levejit (për numrin mesatar më të vogël të INAH3 në trutë e meshkujve homoseksualë të vdekur) janë të vërteta. Çfarë përfundimesh mund të nxirren nga këto gjetje? Sigurisht që ka një ndryshim të madh midis gjetjeve dhe përfundimeve.


Përfundime nga Studimi
Përfundimet e preferuara nga lobi homoseksual – dhe me gatishmëri të pranuara nga një media mendjelehtë dhe korrekte politikisht – janë të dyanshme. Së pari që orientimi seksual i një personi është me të vërtetë i lidhur me madhësinë e INAH3 dhe, së dyti që ndryshimi në madhësi ishte që nga lindja dhe jo vetëm tek meshkujt homoseksualë të vdekur. Këtu po merremi me supozime hipotetike akoma të pa vërtetuara. Ka tre pyetje serioze për këto përfundime hipotetike, e para nga të cilat i kundërvihet drejtpërdrejt këtyre përfundimeve.

1. Hipoteza bie ndesh me zbulimet si të Bejli-Dun-Martinit (shih kapitullin 4 më lart) ashtu edhe të Berman-Bruknerit (shih kapitullin 6 më lart). Merrni parasysh që studimi i Bejli-Dun-Martinit u krye vetëm në një numër të madh binjakësh monozigotë (dmth. të njëjtë). Binjakë të tillë, si askush tjetër, duhet të kenë karakteristika të ngjashme ose gjenetike ose hormonale gjatë shtatëzanisë. Megjithatë, grupet e hulumtimit – të dyja e hodhën poshtë studimin famëkeq të Bejli-Pillard – dhanë përfundimin që nuk kishte asnjë lidhje të rëndësishme statistikore të homoseksualitetit tek binjakët e njëjtë.

2. E dimë që truri i njeriut kalon në ndryshime të rëndësishme nga lindja e deri tek vdekja. Për shembull, në një studim nga NIH (Instituti Kombëtar për Shëndetin) u gjet se tek njerëzit që filluan të mësojnë Brejll pasi verbohen, pjesa e trurit e përfshirë në kontrollimin e “gishtit lexues” u rrit. Në të njëjtën mënyrë, dihet mirë që ata djem me Çrregullim Identiteti Gjinor (GID; shih më sipër) dhe që zakonisht luajnë me vajza, zakonisht zhvillojnë një zë femëror si dhe tipare të tjera femërore. Me fjalë të tjera: Në një mënyrë zhvillimi i trurit lidhet me mënyrën se si silleni dhe me identitetin që bashkoheni gjatë rritjes.

3. Ndryshimi në madhësinë e INAH3 mund të lidhet me diçka që mund të rrisë mundësinë (tendencën) e së bërit homoseksual pa paracaktuar rrjedhimin. Për shembull, djemtë mund të linden me gjenet që priren ti bëjnë ata ose të dobët ose me muskuj. Dhe një baba mund të ketë marrëdhënie më të mira me njërin nga bijtë që është me muskuj dhe si rrjedhim i suksesshëm në sportet popullore (hokej, futbolli, etj.) që ai vetë i ndjek, sesa me birin tjetër që është i dobët dhe si rrjedhim i suksesshëm në balet apo vallëzim artistik. Është diçka e përafërt me të lindurin me gjenet që të bëjnë të gjatë. Një djalë i gjatë ka më shumë mundësi suksesi në basketboll sesa një djalë i shkurtër. Por edhe ky djalë i gjatë nuk mund të ketë sukses në basketboll nëse nuk e prek topin. Në të njëjtën mënyrë, një djalë mund të ketë më shumë prirje ndaj homoseksualitetit për shkak të ambientit në të cilin rritet (mungesa e modelit të rolit të sjelljes, rekrutimi nga RFSL-ja, etj.).

(Është e ditur që në profesionin e baletit në akull numri i meshkujve homoseksualë është shumë më i lartë se përqindja në popullatën e përgjithshme. Disa kanë llogaritur që është rreth 50% e meshkujve balerinë. Prandaj kur SIDA u përhap fillimisht, pati një ulje të madhe të numrit të balerinëve të baletit në akull.
Prandaj, kjo është ajo që një baba duhet të bëjë nëse i biri tregon talent dhe interes në këtë fushë: Ai vetë, jo e ëma e djalit, e dërgon djalin në stërvitjen e baletit artistik dhe i rri pranë gjatë garave. Dhe e lë që të rritet së bashku me djemtë e tjerë që të bëhet “një nga djemtë”. Atëherë ky djalë ka të ngjasë të lidhet me babain e tij, gjë e cila do ta bëjë gati “homorezistent” djalin e tij gjatë rritjes.)

Gjithashtu duhet shtuar që edhe pse mesataret
e INAH3 në meshkujt homoseksualë dhe heteroseksualë ishin të ndryshme, tek rezultatet kishte raste ku INAH3 i meshkujve homoseksualë ishte më i lartë (jo më i ulët) sesa madhësia mesatare e meshkujve heteroseksualë. Në njërin nga shembujt INAH3 i një mashkulli homoseksual ishte më i lartë se të gjithë përveç njërit nga 16 “meshkujt heteroseksualë” në studim. Kjo i kundërvihet hipotezës së Levajit.

Në mënyrë shkencore kjo u shpreh në mars të 1994 në numrin e Diskavër siç shkruan më poshtë [duke nënvizuar theksin tim]:
“An Fausto-Stërling, një gjeneticiste e zhvillimit tek Universiteti Braun dhe një nga kritikët akademikë kryesorë të Levajit, ishte një nga ata që e vuri në dyshim mënyrën e interpretimit të të dhënave. “Ai deklaroi një numër të gjerë ndryshimesh në madhësinë e bërthamave të trurit tek meshkujt pederastë dhe hetero,” tha ajo, “por kishte akoma një përputhje të gjerë midis pederastëve dhe heteroseksualëve. Ajo që ai zbuloi ishte një ndryshim shpërndarje, me disa bërthama pak më të mëdha se mesatarja në njërën anë, dhe disa bërthama më të vogla se mesatarja në anën tjetër, dhe numri më i madh ishte ai mesatar. Edhe nëse mund të thonim që shumica në njërën anë ishin heteroseksualë, dhe shumica në anën tjetër ishin pederastë, kjo na tregon fare pak për shumicën në mes ku kjo shtrirje përputhet. Nëse Levaji do të zgjidhte një bërthamë në mes, ai nuk do të mund të gjente nëse ishte hetero apo homoseksuale.”


Përmbledhje të zgjedhura të kritikës së studimit të Levajit mund të gjendet gjithashtu në ref. 26 mbas përmbledhjes së gjetjeve të Levajit.

Keqinterpretimi i qëllimshëm nga masmedia e hulumtimit të Levejit është një shembull tjetër se si promovimi i homoseksualitetit hedh poshtë çdo kërkesë për objektivitet dhe ndershmëri. Ata po kërkojnë për një gjilpërë në oqean dhe kurrë nuk do ta gjejnë. E rekomandoj shumë kapitullin 4 në REF.1 nga Xhefri Sejtinovër (“Gjetja e Gjilpërës në Oqean”).

Kthehu tek Përmbajtja

8.  Hipoteza Hormonale Prenatale
A mundet mjedisi i fetusit në barkun e nënës të ndikojë foshnjën e palindur në atë mënyrë që – megjithëse “heteroseksual” në ngjizje – foshnja të ndikohet në atë mënyrë që në lindje foshnja është e paracaktuar për homoseksualitet? Ka pasur shumë hamendësi në këtë fushë. Letërsia është plot me shembuj ku gjetjet e pretenduara nga disa hulumtues nuk mund të vërtetoheshin apo përsëriteshin nga hulumtues të tjerë. Disa herë gjetjet as nuk mund të vërtetohen as hidhen poshtë meqenëse kushtet e hulumtimit fillestar nuk mund të riprodhohen.

Për shembull, në një studim nga Dorneri (REF.5; faqja 66) rreth Gjermanisë së pasluftës, u gjet që kishte më shumë meshkuj homoseksualë se sa pritej. U sugjerua se kjo mund të kishte ndodhur për shkak të “lëkundjes hormonale” jo të zakonshme në barkun e nënës së tyre për shkak të rrethanave të tmerrshme gjatë fundit të Luftës së Dytë Botërore. Por një fenomen i tillë mund të ketë ngjarë lehtë nga fakti që pas luftës shumë djem u rritën pa baballarë në jetët e tyre dhe si rezultat vuajtën nga çrregullimi i identitetit gjinor (një shfaqje psikologjike/mjedisore). Vini re spekulimin e thjeshtë të këtyre studimeve! Nuk ka asnjë arsye se pse stresi në barkun e nënës mund të shkaktojë homoseksualitetin. Është njësoj sikur të thuash që djemtë gjermanë në Gjermaninë e pasluftës luanin basketboll më mirë se përpara, stresi në barkun e nënës shkaktoi aftësinë më të mirë tek pasardhësit.

Disa herë është thjesht komike. Një fushë tjetër e “hipotezës hormonale prenatale” është botimi i fundit i Antoni Bogert nga Universiteti Brok në Kanada. Ai sugjeroi që një në shtatë meshkuj homoseksualë (nga ana statistike) u bë homoseksual sepse e ëma më pari kishte lindur djem. Dhe për çdo vëlla më të madh në moshë mundësia e homoseksualitetit për djalin më të vogël rritej me një të tretën. Përfundimi për grupin me “vëllezër biologjikë më të rritur” kishte një “beta-vlerë” statistike më një kufi të ulët të vetëm 0.03 (nëse vlera do të kishte qenë zero ose negative nuk do të kishte pasur fare rëndësi statistike). Megjithatë, është për tu çuditur se si studimi u reklamua dhe u shkrua në median mbizotëruese. Në një letër mbështetje nga përkrahësit e homoseksualëve ata e përmendën studimin si mbështetje që “rreth një milion amerikanë ose janë homoseksualë sot ose do të rriten dhe do të bëhen homoseksualë sepse nënat e tyre kishin lindur djem përpara tyre. Në të njëjtën kohë nuk thuhet asgjë për faktin që një baba me djem më të rritur mund të ketë tendencë më të madhe të harrojë që të zhvillojë identitetin seksual të djalit të tij më të vogël. Sigurisht që është më e vështirë për një baba me shumë fëmijë.  

Veç kësaj, unë së voni lexova një kritikë të studimit të ri të Bogertit në Los Anxheles Tajms që përfshinte thënien e mëposhtme: “Binjakët e njëjtë ndajnë të njëjtën ADN dhe nëse një nga ata është homoseksual edhe binjaku tjetër është homoseksual në 52% të të gjitha rasteve sipas studimit të 1991.” Tek binjakët jo të njëjtë shpeshtësia bie në 22 përqind dhe për vëllezër të tjerë në 9 përqind”. Këto numra sigurisht janë nga studimi i 1991 të Bejli-Pillard (shih pikën 3 më sipër), një studim që është hedhur poshtë tërësisht nga studime të mëvonshme (shih pikat 4 dhe 6 më sipër). Nuk më besohet që një keqinformim i tillë në masmedian mbizotëruese të jetë i paqëllimtë. Është një veprimtari e qëllimshme për të mos marrë parasysh faktet në mënyrë që të jenë korrektë politikisht.

Kthehu tek Përmbajtja

9. Risi në “Hulumtimin” Homoseksual
Disa vjet më parë, shumica e të ashtuquajturit “hulumtim” të homoseksualitetit u përqendrua në fushën e konsiderimit nëse prindërit homoseksualë apo heteroseksualë janë më të preferuar në fushën e adoptimeve të fëmijëve jetimë. Cila është me të vërtetë zgjedhja më e mirë për fëmijët? Shumica e këtyre hulumtimeve është e shtyrë nga agjenda politike e lobit homoseksual që të cilësohen si prindër njëlloj të përshtatshëm. E përfshirë në këtë çështje tashmë është edhe fakti që ka një shpeshtësi më të lartë pedofilie tek meshkujt homoseksualë (shik Mitin 1 pikën 4 më sipër). 

REF.2 – faqet 95-120 (A janë të rrezikshëm prindërit homoseksualë për fëmijët?) përmban një diskutim dhe ekspozim të gjerë të agjendës së prindërve pro homoseksualë.

REF.6 – “Pa bazë: Çfarë nuk na thonë studimet për prindërit e të njëjtit seks” është një analizë sistematike (raport mbas raporti) dhe hedhje poshtë e 49 raporteve të ndryshme hulumtuese dhe anët e tyre të dobëta. Autorët e këtij libri janë Robert Lerner dhe Altea Nagai, të dy me doktorata nga Universiteti i Çikagos. Ata nxorën dobësi tek secili nga këta raporte në një ose më shumë nga fushat e mëposhtme:

1. Hipoteza dhe projektimi i hulumtimit të paqarta
2. Grupe të krahasimit ose mungojnë ose janë të pamjaftueshme
3. Matje të vetëndërtuara, të pabesueshme dhe të pavlefshme
4. Mostra jo të rastit, duke përfshirë pjesëmarrës që rekrutojnë pjesëmarrës të tjerë
5. Mostrat janë aq të vogla saqë nuk japin përfundime të kuptimta
6. Analiza statistike që mungojnë ose janë të pamjaftueshme

Problemi kryesor me studime të këtij lloji është që prindërit homoseksualë janë një fenomen i ri. Prandaj nuk ka numër mostre të mjaftueshëm. Gjithashtu edhe periudha e kohës e kujdesit të prindërve homoseksualë është akoma shumë e shkurtër, prandaj nuk ka statistika të besueshme akoma.

Por më të rëndësishme me studimet vetë janë se si “zbulimet” paraqiten në masmedia. Kjo sepse paraqitja në masmedia është ajo që e qeveris mendimin publik. Kaq shumë herë shkrimtari i ndonjë artikulli në një gazetë – ose gazetar që kryen një intervistë me një “ekspert” – imponon mendimin e tij nëpërmjet tonit në artikullin ose zgjedhjen e njerëzve që bën për intervistën. Nëpërmjet citimeve të zgjedhura me kujdes dhe mënyra se si paraqitet përmbajtja në një raport hulumtues, gazetari “objektiv” në mënyrë të madhe kontribuon në formimin e mendimit publik në këtë – për fëmijët e vegjël – fushë kaq të rëndësishme.

Lerneri dhe Nagai (autorët e librit) vëzhguan artikujt e gazetave për prindërit homoseksualë nga viti 1979 deri në 1999. Ata panë që shumica e artikujve përgjithësonte duke pretenduar që të gjitha studimet shkencore të bëra deri tani tregonin që fëmijët e rritur nga prindër homoseksualë nuk janë ndryshe nga fëmijët me prindër heteroseksualë. Dhe zakonisht thuhet pa ndonjë citim të ndonjë raporti të caktuar. Anshmëria/rrjedha pozitive që këto raporte të meta marrin në media e ka ulur mjaft kundërshtimin publik ndaj prindërve homoseksualë të fëmijëve jetimë. Tragjedia e madhe për këta fëmijë – shpesh me plagë emocionale – nuk mund të mbitheksohet. 

Kthehu tek Përmbajtja